Η δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση στο νέο μνημόνιο Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης Σήμερα είχα μια συζήτηση με έναν ηλικιωμένο, οποίος που είπε ότι, όταν ήταν μαθητής, το 1948, ήταν υποχρέωση όλων των παιδιών να επιστρέφουν τα βιβλία σε καλή κατάσταση […]

Ο πραγματικός Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης Ο Σουλεϊμάν έχει μπει στη ζωή των Νεοελλήνων τον τελευταίο μήνα με αφορμή το τουρκικό σήριαλ με τον ομώνυμο τίτλο, που παίζεται από γνωστό ιδιωτικό κανάλι. Επειδή μεγάλη συζήτηση έχει αρχίσει […]

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης Τελευταία, όλο και περισσότεροι παρομοιάζουν τη βρισκόμενη σε κρίση κοινοβουλευτική δημοκρατία της χώρας μας με τη βραχύβια δημοκρατία της Βαϊμάρης. Έτσι γεννήθηκε η σκέψη να εκθέσω τα γεγονότα που σημάδεψαν αυτή την […]

Αλέξανδρος ο Μακεδών: Η άνοδος Γράφει ο Μανόλης Πλούσος Ο Αλέξανδρος ως ιστορική προσωπικότητα έχει παρουσιαστεί με πολλούς τρόπους από τους ιστορικούς των νεώτερων χρόνων. Φιλόσοφος βασιλιάς, τυχοδιώκτης στρατιωτικός, αδίστακτος τύραννος, μισοπολιτισμένος Μακεδόνας. Απόψεις διαμετρικά αντίθετες οι οποίες όμως διαμορφώθηκαν […]

Οι Βυζαντινοί Δήμοι Γράφει ο Φάνης Καψωμάνης  Τι ήταν οι δήμοι στο Βυζάντιο, πώς λειτουργούσαν και πού αποσκοπούσαν; Τι ήταν ο ιππόδρομος για τους Βυζαντινούς, πώς γίνονταν οι αρματοδρομίες και γιατί άρεσαν τόσο στον κόσμο (μέχρι του σημείου να υπάρχουν […]

Ο χρόνος στη φυσική Γράφει ο Γιώργος Μπαντές*  Αριστοτέλης Ο Αριστοτέλης έβαλε τις διαχρονικές βάσεις για τη μελέτη της έννοιας του χρόνου, συνδέοντάς την με την  κίνηση. Ο χρόνος, είπε, συνδέεται με την κίνηση. Όμως ο χρόνος δεν είναι κίνηση (δεν […]

Άνιση σχολική επίδοση: Οι παρανοήσεις περί ευφυΐας & οι κοινωνικές ανισότητες της εκπαίδευσης Εισαγωγή Γράφει η Έφη Γεωργοπούλου            Η Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, που προέκυψε τη δεκαετία του 1950 ως κλάδος των κοινωνικών επιστημών, στα πλαίσια της προσπάθειας θεμελίωσης ενός […]

Σάββατο είναι, μη Φοβάσαι… Επεισόδιο 2: Ο Dany Brillant στο τσιν-τσιν! Γράφει ο Φώτης Μπατσίλας* Δυο πρόσωπα με παρακολουθούν συνεχώς, ένας Τζέκυλ κι ένας Χάυντ, τους ξέρω και τους δυο, κι αυτοί με ξέρουν, έτσι νομίζω, άρα έτσι είναι, ακούν […]

Μετά το τέλος του πολέμου ξεκινά και η «Ανασυγκρότηση» του Νότου. Οι Ρεπουμπλικάνοι του Βορά συμπεριφέρονταν στην Συνομοσπονδία σαν να ήταν κατακτημένη χώρα. Επιθυμούσαν ριζοσπαστικές λύσεις με άμεση απελευθέρωση των δούλων του Νότου, αλλά τα κελεύσματα τους έβρισκαν αντίσταση από τους Νότιους που εκδηλώνονταν με αντιστασιακές ρατσιστικές οργανώσεις όπως η Κου Κλουξ Κλαν που ιδρύθηκε το 1866.

Γι’ αυτό και πήγαινε από σκάνδαλο σε σκάνδαλο. (Η δεύτερη ταινία του «Η χρυσή Εποχή» ήταν απαγορευμένη για δεκαετίες). «Αυτός ο τρελός έρωτας για το όνειρο, για την απόλαυση του να ονειρεύομαι, τελείως απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ανάγκη για εξήγηση, είναι ένα από τα βαθιά αισθήματα που μ’ έφεραν κοντά στο σουρεαλισμό. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος γεννήθηκε από τη συνάντηση ενός ονείρου μου μ’ ένα όνειρο του Νταλί. Αργότερα εισήγαγα όνειρα στις ταινίες μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον λογικό κι επεξηγηματικό ρόλο που παίζουν συνήθως».