Την αμείλικτη πραγματικότητα έχει ν’ αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, όχι τον Τσίπρα και τον Πολάκη. Και οι επιδόσεις της θα κριθούν όχι από τον τρόπο που απαντάει στην αντιπολίτευση, αλλά -κυρίως- από την απάντηση σ’ ένα βασικό και απλό ερώτημα: Σε ποια Ελλάδα θα κληθούμε να ζήσουμε αύριο;

«…όποτε αναφέρω την αναλγησία των ανώτατων γραφειοκρατών μας, τη σκληρότητα των εκτελεστών μας, θυμάμαι τον εαυτό μου με τις επωμίδες του λοχαγού και την πορεία της πυροβολαρχίας μου μέσα στη φωτιά της ανατολικής Πρωσίας κι ερωτώ: Λοιπόν, ήμασταν κι εμείς καλύτεροι;»

Χθές… ἀντὶ ἀηδῶν γαλλικῶν μυθιστορημάτων ἄρχισα νὰ διαβάζω γερμανικὰ τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Verdy[12] καὶ ἀμέσως ἠσθάνθῃ τὸ πνεῦμα μου εὐεξίαν, τόσην εὐεξίαν ποὺ ἐγέννησεν εὐθὺς μίαν φαεινὴν ἰδέαν, τὴν ὁποία… ἔγραψα καὶ ἐνεχείρισα εἰς τὸν Δούσμανην (καὶ) τὸν Στρέιτ. Πρόκειται ἁπλούστατα περὶ τοῦ ἑξῆς: ἡ σωτηρία τῆς Ἑλλάδος ἐξασφαλίζεται μόνον ἐὰν νικήσῃ ἡ Γερμανία…

Κριτική αξιολόγηση και προτάσεις για την εξέταση της Νεοελληνικής Γλώσσας και της Λογοτεχνίας στις πανελλήνιες εξετάσεις

Κατά την επιλογή των λέξεων για το γραπτό ή για τον προφορικό μας λόγο μπορούμε να καταφύγαμε στην ομιλούμενη σύγχρονη γλώσσα, στην αρχαΐζουσα καθαρεύουσα, ακόμη και στην αρχαία. Στην κάθε περίπτωση θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη που απαιτείται. Άλλοτε θα μας είναι χρήσιμη η λέξη «πρόσωπο», άλλοτε η λέξη «όψη» ή «ειδή»· μπορεί μάλιστα να χρειαστεί και η κοινότερη λέξη «μούτρο».

Το κίνημα της πολιτικής ορθότητας και το ταυτοτικό κίνημα ως υποσύνολό του αναζητούν ενόχους. Αφηγούνται και ερμηνεύουν την ιστορία των κοινωνιών μέσα από το μεροληπτικό βλέμμα που όχι μόνο ταυτίζει τα υποτιθέμενα ή πραγματικά θύματα με το Καλό αλλά δικαιολογεί ακόμα και τα εγκλήματά τους: σύμφωνα με ένα σύστημα ηθικής που επιβάλλεται μέσω της ταυτοτικής εκτροπής, οι κολασμένοι της γης έχουν δικαίωμα να πάρουν το αίμα τους πίσω με όποιον τρόπο μπορούν. Αν ένας λευκός άνδρας παρενοχλήσει σεξουαλικά μια γυναίκα είναι βιαστής· αν όμως δεν είναι λευκός το πράγμα αλλάζει και μπορούμε να κάνουμε την πάπια.

Στην Ουκρανία βλέπουμε καθαρά το πρόσωπο του σύγχρονου πολέμου, ο οποίος, προς έκπληξη πολλών, δεν έχει αλλάξει και πολύ: Ο πόλεμος διαρκεί πολύ, προκαλεί τεράστιες καταστροφές και απαιτεί την κινητοποίηση  ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν διεξάγεται από μακριά, «με κουμπιά», αλλά εκ του σύνεγγυς, με αιματηρές μάχες, χαρακώματα και πυροβόλα να ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις.

Είναι γνωστό από την ιστορία πως γεωπολιτικές μεταβάσεις αναλαμβάνονται από ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες-πανεθνικά μέτωπα–«ιστορικά μπλοκ», κατά την προσφιλή έννοια του Αντόνιο Γκράμσι, τα οποία συγκροτούνται όταν «η σχέση μεταξύ των διανοουμένων και του λαού-μαζών, μεταξύ των ηγετών και των καθοδηγούμενων, μεταξύ των αρχόντων και των αρχόμενων βασίζεται σε μια οργανική σύνδεση κατά την οποία το παθιασμένο συναίσθημα γίνεται κατανόηση, και άρα γνώση…»

Γενικότερα, σ’ αυτήν την πρωτόγονη χώρα το να εισπράξει ένας δημόσιος υπάλληλος και ειδικά ο εκπαιδευτικός μία πρόσθετη αμοιβή αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη τσάνλεντζ, διότι στο πρωτόγονο κεφάλι τους δεν υφίσταται η έννοια του οργανωμένου κράτους αλλά όλα θεωρούνται περίπου ως παιχνίδια στα πλαίσια της φυλής όπου αυτός που ζητά οτιδήποτε από τον φύλαρχο θα πρέπει να περάσει από τις δοκιμασίες στις οποίες τον υποβάλλει ο μάγος.

Οι Έλληνες μερικές φορές μιλούν για τους αρχαίους και την αρχαία ελληνική γλώσσα και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα στον οποίον ζουν, τη νέα ελληνική γλώσσα. Η νέα ελληνική γλώσσα έχει ενσωματώσει τις αρχαίες λέξεις και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες καινούργιες λέξεις.