Στον φανταστικό κόσμο του παραμυθιού Ο Νερένιος Δράκος τα πλάσματα-ήρωες είναι ζωντανά. Ζουν σε μια προπολιτισμική ζωώδη κοινωνία με πρωταγωνιστή το σκοτεινό Δράκο που ζει στα ερέβη της λίμνης. Χάρη στα τσαλιμιάρικα ενοχλητικά ερεθίσματα του μικρού ήρωα Γουλιμή, μεταλλάσσει το χαρακτήρα του. 

Σίγουρα η υπογεννητικότητα συνδέεται με το γεγονός ότι οι Έλληνες σήμερα αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια πολύ αργότερα από τους Γάλλους για παράδειγμα, στα 35-45. Σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία, το πιο πιθανόν (βιολογικά, από την σκοπιά του τρόπου ζωής, της διαθεσιμότητας και των αντοχών) είναι να κάνει κανείς μόνον ένα παιδί. Με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία εισέρχεται στα δημογραφικά της ελλειμματικής υποκατάστασης των γενεών, κι έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο γήρανσης και συρρίκνωσης. 

Η βίαιη, λοιπόν, αλλαγή του παρόντος, μαζί με την ερημία που επιβάλλει, υποβάλλει και την αίσθηση του τέλους μιας εποχής, που είναι η χειρότερη «απερήμωση» γι’ αυτούς που τη βιώνουν μένοντας στον τόπο τους. Αυτό ακριβώς το γεγονός προκαλεί και μια έντονη νοσταλγία του παρελθόντος, το οποίο τείνει να εξιδανικευτεί και να φαντάζει ως χαμένος παράδεισος μπρος σ’ ένα παρόν μιας κοινωνικής ερήμου.

Από τη νεωτερικότητα μέχρι και τις μέρες μας αιώνες έχουν περάσει και το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, που προτάθηκε, ακόμα να φανεί. Ο υπεράνθρωπος του Νίτσε, το υπεύθυνο της μοίρας του άτομο δε φάνηκε επίσης. Ενώ, η νίκη ενάντια στην αμφισημία και την αβεβαιότητα προβλέπεται ανέφικτη.

Ένας λαός είναι πραγματικός μόνο σε σχέση με άλλους λαούς. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως η φυσική, φυλετική σχέση μεταξύ τους είναι ο πόλεμος. Αυτό είναι ένα γεγονός που οι αλήθειες δεν το αλλάζουν. Ο πόλεμος είναι η πρωτογενής πολιτική όλων των έμβιων όντων, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ο αγώνας και η ζωή κατά βάθος είναι ένα και το αυτό, και, όταν παραλύει η βούληση για αγώνα, σβήνει και το είναι.

Η επιστήμη έχει σήμερα τεχνικές αειφόρου διαχείρισης των δασών, όπου σε επιλεγμένο χρόνο ένα μικρό μέρος της βιομάζας απομακρύνεται μέσω επιλογικών μικρών αραιώσεων.

«Το ελληνόπουλο» του Ουγκώ και το «Πετά το αεροπλάνο»

Η συνταγή είναι απλή: Παίρνετε ένα γυάλινο μπουκάλι, το γεμίζετε με βενζίνη ή κάποιο άλλο εύφλεκτο υγρό, στουμπώνετε ένα κομμάτι ύφασμα, κατά προτίμηση βουτηγμένο στο εύφλεκτο αυτό υγρό, στον λαιμό του μπουκαλιού, βάζετε φωτιά στο ύφασμα και πετάτε το μπουκάλι στον στόχο.

Είμαστε ένα λιμάνι πύλης των Βαλκανίων. Έχουμε σημαντικό πληθυσμό και υπάρχει αυτό το μοντέλο των πόλεων του ενός εκατομμυρίου – το κουβεντιάζουν και στο εξωτερικό έντονα- που αναπτύσσουν την παραγωγικότητά τους και στην κατεύθυνση της υψηλής τεχνολογίας, αλλά και στην λεγόμενη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Αυτές οι πόλεις, δηλαδή, παράγουν κιόλας.

Το σχέδιο δεν αναφέρει κάποια στρατηγική αποκέντρωσης της Αθήνας με κίνητρα για την ανασυγκρότηση των χωριών και των κοινοτήτων, θέτοντας εν αμφιβόλω την προοπτική μείωσης των περιφερειακών και χωρικών ανισοτήτων. Η απουσία της χωρικής διάστασης και των τοπικών συνεργειών καθιστά επίσης αδύναμη την ανθεκτικότητα που επικαλείται το σχέδιο στην αντιμετώπιση των κρίσεων.