Ἄρα ἔχουμε πάντα μιὰν ἀντιθέση τοῦ ντόπιου φιλοδοξου Ρωμιοῦ μὲ τὸ ἐξωτερικό: ὅποιος πάει στὸ ἐξωτερικὸ νὰ σπουδάσει, βγάζει ἀπὸ πάνω του τὸν χιτώνα τοῦ Νέσσου. Μάλιστα ξέρουμε πολλοὺς ξενοσπουδασμένους ποὺ προτιμοῦν νὰ συνδιαλέγονται γαλλιστὶ ἢ ἀγγλιστὶ καὶ νὰ θεωροῦν τὴν Ἑλλάδα χεσμένο τόπο… Ἀπὸ αὐτὴ τὴ σκοπιὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι μᾶς λείπει κάποιο φάρμακο ποὺ νὰ μιλάει ἀπευθείας στὸ αἷμα μας. Οὔτε εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Ἕλλην τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ δὴ τοῦ ξένου πανεπιστημίου «βάζει ξένο μυαλὸ» καὶ προσγειώνεται…

Στο Ιστορικό μάθημα θα διδαχτεί ο νέος τη ζωή του έθνους του από τότε που πρωτοεμφανίζεται στον ιστορικό στίβο έως σήμερα, τους μόχθους και τις θυσίες που έκανε για να βεβαιώσει τον εαυτό του, για ν’ αναδείξει την ιδιοτυπία του, για να καλυτερέψει τούς όρους και τις μορφές της ύπαρξης του.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης, έχοντας καταλάβει τις πλάνες των «ορθολογιστών», των «ηθικιστών» και των πάσης φύσεως οπαδών του «Λόγου» και της μιας «Αλήθειας», προσπάθησε, μέσα από μια μέθοδο «αξιολογικής ελευθερίας», να τεκμηριώσει την άποψή του ότι όλες οι Κοσμοαντιλήψεις και οι Κοσμοεικόνες τους βασίζονται σε μια Απόφαση, δηλαδή σε μια πράξη που έχει σκοπό και αξίωση την Ισχύ, εντός ενός Κοινωνικού Συνόλου.

Είναι προφανές πως οι πουτινολάτρες εντοπίζονται κυρίως στα τρία άκρα του ιδεολογικού φάσματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες: ακροαριστερά, ακροδεξιά και χριστιανοψεκασμένοι.

Ένα πρώτο βήμα, που θα αποδείξει το πραγματικό επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, είναι η αποδέσμευση για τη χώρα μας προηγμένων πυραύλων για τα μαχητικά της. Τα αμερικανικά αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας εξακολουθούν μέχρι σήμερα να στερούνται πυραύλων αντίστοιχων των Μέτεορ (αέρος-αέρος), Εξοσέτ (αντιπλοϊκών) και Σκαλπ (τύπου κρουζ), που διαθέτουν τα γαλλικής κατασκευής Μιράζ και Ραφάλ.

Τὸ νὰ ζεῖ κανεὶς τὴ μοίρα του σὰν ἐξόριστος τοῦ παρελθόντος μέσ᾿ στὸν σημερινὸ κόσμο, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνυπόφορη ἐξορία. Καὶ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἡ ζωή του ὡς διπλωμάτη καὶ προπάντων τὰ γεγονότα πού ῾ζησε στὸν πόλεμο καὶ τὴν κατοχὴ τῆς χώρας του, τὸν ἐκράτησαν πιὸ πολὺν καιρὸ στὰ ξένα παρὰ στὴν πατρίδα του, στὰ ξένα ἀπ᾿ ὅπου ἡ πατρίδα του τοῦ φαινόταν πάντα πιὸ μεγάλη καὶ πιὸ γοητευτική, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔνιωσε τὸν πόνο του φοβερά.

Ημερίδα: «O πόλεμος στην Ουκρανία και οι γεωπολιτικές επιπτώσεις σε Ελλάδα – Ευρώπη – Τουρκία» (βίντεο)

Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε, δυστυχώς, ένα ευρύ πουτινοφιλικό ρεύμα στην Ελλάδα· αρκετοί το υποψιάζονταν, τώρα με την φονική ρωSSική εισβολή το γνωρίσαμε όλοι.

Κάθε κοινωνία, στη βάση συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων, θέτει μόνο τα ερωτήματα που μπορεί να απαντήσει. Για την ελληνική κοινωνία, το ερώτημα «Ανατολή ή Δύση» έχει ήδη απαντηθεί, πιθανά ανεπαισθήτως χωρίς να το καταλάβουμε ή να το θελήσουμε. Το ενεργό ερώτημα που μένει προς απάντηση σε αυτήν την καμπή του 21ου αιώνα είναι: Η Ελλάδα στη Δύση «παθητικό παράσιτο ή ενεργητικό υποκείμενο;».

Όπως γνωρίζουμε, ο Παπαδιαμάντης ήταν σαφής πάνω στο ζήτημα της θρησκευτικής πίστης: «Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τα πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου…»