Πώς να αντιμετωπίσουμε την αύξηση των τιμών Γράφει ο Παναγιώτης Σαϊνατούδης Κάνοντας μια βόλτα στη λαϊκή αγορά ή πηγαίνοντας για ψώνια στην αγορά βλέπουμε ότι οι τιμές των φρούτων και των λαχανικών είναι υψηλές για την εποχή αλλά και όλα […]

Το πραγματικό, μην το ξεχνάμε, δεν έχει καταστατική τάξη. Είναι παιχνίδι, διαρκής παρουσία μιας αδιευκρίνιστης απουσίας, κακομεταφρασμένη αιωνιότητα που τρέφεται με τη γλαφυρή ρουφιανιά της στιγμής. Κάθε φτήνια έχει την ακρίβεια της, κάθε συναίσθημα ανήκει στην πανίσχυρη τράπεζα της ψυχής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι το επιμέρους πρόσωπο μοιάζει λειψό, ενώ όλοι μαζί απολαμβάνουν το δικαίωμα αυτοπροστατευόμενης ευφυΐας;

Ας μιλήσουμε αρχικά για τις σωματικές ανάγκες. Ο πεινασμένος πρέπει επειγόντως να φάει και ο διψασμένος να σβήσει τη δίψα του. Ποιος είναι όμως αυτός που γεύεται το φαγητό ή σβήνει τη δίψα του; Το σώμα ή εμείς; Αν η σωματικότητα (και η οργανικότητα την οποία συνεπάγεται) συχνά αυτονομείται και λειτουργεί ερήμην του εγώ, πώς να ταυτίσουμε το εγώ με το σώμα;

-Υπό ποιες συνθήκες ιδρύεται ο “Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας”; -Τι επιδιώκει, τον ολοκληρωτικό πόλεμο ή το συμβιβασμό; -Πως διαρθρώνεται; -Τι ρόλο διαδραματίζει στη συγκρότησή του η έξωθεν βοήθεια, προερχόμενη από τα αδερφά σοσιαλιστικά κόμματα; -Γιατί επέρχεται η ρήξη Ζαχαριάδη- Βαφειάδη;

Ο γενικός κανόνας είναι ότι η καλύτερη αναδάσωση είναι η φυσική αναδάσωση. Αυτό βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι θα αφήσουμε τη φύση ανενόχλητη και εφόσον δεν αλλάξει η χρήση γης μετά τη φωτιά. Στα πευκοδάση, η μεσολάβηση ενός χρονικού διαστήματος δεκαπενταετίας ή εικοσαετίας ανάμεσα σε δύο διαδοχικές πυρκαγιές, δεν εμποδίζει την αναγέννηση και διατήρηση των πευκοδασών. Πρέπει λοιπόν να γίνει από όλους κατανοητό, ότι ένα πευκοδάσος που έχει καεί, θα ξαναγίνει δάσος, μετά από δυο δεκαετίες περίπου, μέσω της φυσικής αναδάσωσης.

Η πυροπροστασία δεν πρέπει να περιοριστεί στην πυρόσβεση. Είναι ένας φαύλος κύκλος μιας πάλης χωρίς τέλος. Η βασική λύση για τον περιορισμό του αριθμού και του μεγέθους των πυρκαγιών είναι ο περιορισμός της καύσιμης εύφλεκτης ύλης. Το κράτος, που βρίσκεται κυριολεκτικά σε εύφλεκτη ζώνη, πρέπει να πάρει ριζικά μέτρα.

Το μείγμα εχθές ήταν: φυσικό αέριο 47%, 16% εισαγωγές, 16% λιγνίτης, 15% ΑΠΕ και 5,7% υδροηλεκτρικά [πηγή], με τις υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, τις ακριβές εισαγωγές, και το «περιβαλλοντικό καπέλο» που συνοδεύει την λιγνιτοπαραγωγή να είναι οι κύριες αιτίες εκτόξευσης των τιμών, οι οποίες, το Σεπτέμβριο θα μεταφραστούν σε αυξήσεις των τιμολογίων (πάνω από 30%, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ένωσης Τεχνικών ΔΕΗ, Κώστα Μανιάτη) για τους καταναλωτές.

Τουλάχιστον εννέα στους δέκα έχουν χάσει το χρόνο και τον κόπο τους, πολλά χρόνια από τη ζωή τους, και χρόνια παραγωγικά, σημαντικά ή ακόμα και αποφασιστικά: υπολογίστε κατ’ αρχάς το μισό ή τα δύο τρίτα από αυτούς που παρουσιάζονται στις εξετάσεις, θέλω να πω τους αποκλεισμένους· ακολούθως, από αυτούς που έγιναν δεκτοί, που πρoβιβάστηκαν, που πήραν πτυχίο και δίπλωμα, ακόμα το μισό ή τα δύο τρίτα, θέλω να πω τους αποκαμωμένους.

«Τώρα ολούθε τσακώνονται ο κόσμος με τ’ αρκουντίσιου! Κι στα σπίτια κι στ’ αμάξια… Έτσι κάνουν κι τα πιδιά μ’ κι τ’ αγγόνια μ’… “Μην τ’ ανοί’ς πουλύ! Ζήβα το (κλείσ’ το)! Ιγώ δεν του θέλου… Πούντιασα”! Άλλους του θέλει πουλύ γιατί ζεσταίνεται. Δεν ξέρουν ου κόσμους τι τ’ς φταίει για να τσακωθούν όλη τ’ν ώρα…».

Ο δικαιωματισμός στην εποχή μας έχει πολλά πρόσωπα και προσωπεία. Αλλά ο δικαιωματισμός που δεν γνωρίζει όρια – μέχρι πού νομιμοποιούμαστε να επικαλεστούμε το ατομικό  δικαίωμα στην εξασφάλιση της προσωπικής μας ευτυχίας, χωρίς να μας απασχολεί τι σημαίνει η πραγμάτωσή του για την ευτυχία των άλλων – έχει στην ελληνική γλώσσα ένα συγκεκριμένο όνομα: ονομάζεται ανευθυνότητα. Επί το λαϊκότερον, ζαμανφουτισμός. Ποιος μπορεί να αισθάνεται περήφανος γι’ αυτήν την αρετή;