Ο πρώτος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της Ελλάδας υπήρξε ο Ιωάννης Κωλέττης, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 6 Αυγούστου 1844. Έχοντας επικρατήσει στις αιματηρές εκλογές του 1844, με την συνδρομή του Ανδρέα Μεταξά ηγέτη του ρωσικού κόμματος, θα μείνει στην εξουσία μέχρι τον θάνατο του, τον Αύγουστο του 1847.

«… η πλειοψηφία της Συνελεύσεως ήτο κατά το μέγιστον μέρος υπέρ του ενός Νομοθετικού Σώματος, δηλαδή της απλής Βουλής. Αλλ’ η πίεσις των Πρέσβεων των Δυνάμεων εχόντων επιρροήν επί των μελών της Συνελεύσεως επέβαλε την παραδοχήν της Γερουσίας προς ενίσχυσιν της Βασιλείας».

Το κίνημα του 1843 θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ειρηνική μεταπολίτευση. Μια «βελούδινη επανάσταση».

Η «ρωσική επικουρία», όπως αναφέρει και ο Μπ. Άννινος, ήταν η ψυχή του ρωσικού «κόμματος».

Αυτοί οι ορεσίβιοι πολεμιστές έπρεπε, στα πλαίσια της δημιουργίας του ενιαίου εθνικού κράτους, να ενσωματωθούν στη νεοελληνική εθνική κουλτούρα. Εμπόδιο στεκόταν ο μεσαιωνικός τρόπος ζωής τους καθώς και η τοπικιστική τους νοοτροπία.

Ο «πόλεμος του Οκτώβρη», όπως είναι επίσης γνωστός ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, υπήρξε η τελευταία μεγάλης κλίμακας στρατιωτική αναμέτρηση μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Στις περίπου 18 ημέρες που διήρκεσε η διαμάχη χρησιμοποιήθηκαν τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και σύγχρονα πολεμικά συστήματα και από τις δυο πλευρές.

Τέλος στην άμμο του Σινά θάφτηκε ολοκληρωτικά το όραμα του Nasser για τη δημιουργία ενός μεγάλου κοσμικού αραβικού κράτους υπό την ηγεσία του. Ταπεινωμένος θα αφήσει την τελευταία πνοή του στις 28 Σεπτεμβρίου 1970 προδομένος από την καρδιά του.

Η αμέσως επόμενη έγνοια του Nasser ήταν η συνεχιζόμενη διαμάχη του αραβικού κόσμου με το Ισραήλ. Η τραυματική εμπειρία του πολέμου του 1948-49, που οδήγησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, ήταν αποτυπωμένη σε όλους τους Άραβες. Η Αίγυπτος από τον πόλεμο αυτό είχε αποκτήσει την Λωρίδα της Γάζας. Με ορμητήριο αυτή τη στενή λωρίδα γης, Παλαιστίνιοι «Fedayeen», εξοπλισμένοι από τους Αιγύπτιους, από το 1955, ξεκίνησαν αντάρτικες επιδρομές ενάντια στο Ισραήλ.

Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η αποκάλυψη των ωμοτήτων του Ολοκαυτώματος δημιούργησε σε παγκόσμια κλίμακα θετικό κλίμα για το αίτημα των Εβραίων ίδρυσης ανεξάρτητου κράτους στην Παλαιστίνη. Για τους Βρετανούς όμως, που είχαν εξαντληθεί λόγω του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, η διατήρηση της αχανούς αυτοκρατορίας τους κόστιζε υπερβολικά πλέον. Σε όσες περιοχές ήλεγχαν στην υφήλιο έψαχναν τρόπους να απαγκιστρωθούν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ο έλεγχος πρώην βρετανικών αποικιών πέρασε στα χέρια των Η.Π.Α.

Η «σφαγή στον Ωρωπό» προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, εντός και εκτός Ελλάδος. Τα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου ήταν λάβρα εναντίον της Ελλάδος, την οποία χαρακτήριζαν «χώραν, ης πολιτικόν σύστημα είναι η αναρχία, κυρία δε βιομηχανία η ληστεία», «πατρίδα των κακούργων», «φωλέαν των ληστών και των πειρατών». Η Ελλάδα και οι Έλληνες καταδικάζονταν συλλήβδην, για εγκλήματα που διέπραξαν ξένοι, αφού από τα 20 άτομα της συμμορία μόνο δυο ήταν Έλληνες υπήκοοι, ενώ οι λοιποί ήταν υπήκοοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.