Άδικα! Δηλαδή, μια χαρά πέρναγαν, μας λέει, υπόδουλοι αυτοί, δυνάστες τους οι Τούρκοι, τι γυρεύαμε στην Μικρασία να τους ελευθερώσουμε; Και για να ολοκληρώσει την  απολογία του αποχαιρετάει δυο φορές τον γαμπρό του Κιορ Μεμέτ, τον οποίο είχε σκοτώσει, και κάνει τον  εξής  απολογισμό  προετοιμάζοντας την κορώνα του τέλους (σ. 340): «Εγώ σε σκότωσα και κλαίω -(!, δικό μου το θαυμαστικό)- γι’ αυτό. Λογάριασε τι μου ‘φαγες εσύ: Αδέρφια, φίλους, πατριώτες, τ’ αμέλε ταμπούρια,  ολόκληρη σφαγμένη γενιά», λέει, ξεχνώντας ν’  αναφέρει πως του ‘κλεψε την πατρίδα του και την  λευτεριά.

Αιωρούνται βέβαια ερωτήματα: Πώς ένα «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το τουρκικό του Κεμάλ, κάνει «εθνοκάθαρση», όπως γράφουν πιο κάτω; Άρα, στην «πατρίδα» του Κεμάλ υπήρχαν δύο έθνη, αλλοιώς πώς το ένα θα έκανε εθνοκάθαρση εις βάρος του άλλου; Και, ποιο άλλο «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα» έχει κάνει “εθνοκάθαρση”; To Παλαιστινιακό, το Κουβανικό, το Πολισάριο, εμείς το ’21, οι Σέρβοι πιο πριν, ποιοι; Χαρακτηρίζει η συμπεριφορά αυτή ένα τέτοιο κίνημα;