«…ὅτι οὐδείς πλέον ἐκήδετο τῆς πατρίδος, ὅτι ἀπεσβέσθη καί ὁ τελευταῖος τῆς φιλοπατρίας σπινθήρ, καί ὅτι πάντες ἐφρόντιζον περί τῶν ἰδίων. Τίς πρῶτος ν’ ἁρπάση τήν ἀρχήν, ἶνα κατά τήν ἔλευσιν τοῦ βασιλέως εὑρεθῆ κατέχων αὐτήν‧ οὗτος ὑπῆρξεν ὁ καθυπέρτατος σκοπός, περί ὄν διεμάχοντο μέν οἱ λογάδες τοῦ ἔθνους, κατεστρέφετο δέ τό ἔθνος αὐτό».

7ο Φεστιβάλ Αρχαίου και Παραδοσιακού Παιχνιδιού στο Λιβαδερό Κοζάνης Φτου ξελεφτερία! Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες αφηγούνται ιστορίες παιχνιδιού και τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα τους παίζουν! Αν είσαι πάνω από 65 χρονών ή…. κάτω από 65 έλα […]

Το νερό ήταν τ’ καθεμιανού, δε μπόρ’γε να πας στον ξένο τον τόπο (εννοεί ιδιοκτησία). Αλλά γένονταν και τ’ άλλο… Άμα ήταν το νερό… αδέσποτο (δηλ. ανάβλυζε σε τοποθεσία που δεν ανήκε σε κανέναν), εκεί ήταν ποιος θα πρόπαγε (προλάβαινε) να βάλει το λάστιχο και να… πιάσει το νερό!

Τὸν καιρὸ τῆς μεγάλης στέγνιας,

– σαράντα χρόνια ἀναβροχιὰ –

ρημάχτηκε ὅλο τὸ νησὶ

πέθαινε ὁ κόσμος καὶ γεννιοῦνταν φίδια.

Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο (Giorgio de Chirico) ήταν ο πρωτότοκος γιος του σικελού Εβαρίστο και της γενοβέζας Τζέμα ντε Κίρικο. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μηχανικός και επέβλεπε την κατασκευή του θεσσαλικού σιδηροδρομικού δικτύου, η μητέρα του ήταν πρώην τραγουδίστρια της όπερας κι ο ζωγράφος αδελφός του έγινε ευρύτερα γνωστός με το ψευδώνυμο Αλμπέρτο Σαβίνιο.

Ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος (257-180 π.Χ.), σημαντικός φιλόλογος και διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, ήταν ο δημιουργός όχι μόνο των τονικών σημαδιών και των πνευμάτων αλλά και σημείων στίξης.

Το κίνημα της πολιτικής ορθότητας και το ταυτοτικό κίνημα ως υποσύνολό του αναζητούν ενόχους. Αφηγούνται και ερμηνεύουν την ιστορία των κοινωνιών μέσα από το μεροληπτικό βλέμμα που όχι μόνο ταυτίζει τα υποτιθέμενα ή πραγματικά θύματα με το Καλό αλλά δικαιολογεί ακόμα και τα εγκλήματά τους: σύμφωνα με ένα σύστημα ηθικής που επιβάλλεται μέσω της ταυτοτικής εκτροπής, οι κολασμένοι της γης έχουν δικαίωμα να πάρουν το αίμα τους πίσω με όποιον τρόπο μπορούν. Αν ένας λευκός άνδρας παρενοχλήσει σεξουαλικά μια γυναίκα είναι βιαστής· αν όμως δεν είναι λευκός το πράγμα αλλάζει και μπορούμε να κάνουμε την πάπια.

Πολλοί λαοί εκείνη την εποχή, γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, «ήσαν άπειροι των μέτρων, σταθμών, πολιτείας, γεωργίας και πολέμου τακτικού. Περισσότερον των εκατόν δεν ήξευραν ν’ αριθμήσωσιν. Η αλλαγή του εμπορίου εγίνετο με τα φορτώματα. Τοιούτοι ήσαν και οι Τούρκοι.»

Στην Ουκρανία βλέπουμε καθαρά το πρόσωπο του σύγχρονου πολέμου, ο οποίος, προς έκπληξη πολλών, δεν έχει αλλάξει και πολύ: Ο πόλεμος διαρκεί πολύ, προκαλεί τεράστιες καταστροφές και απαιτεί την κινητοποίηση  ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν διεξάγεται από μακριά, «με κουμπιά», αλλά εκ του σύνεγγυς, με αιματηρές μάχες, χαρακώματα και πυροβόλα να ισοπεδώνουν ολόκληρες πόλεις.

Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής γεννήθηκε το 1809 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στην Αθήνα το 1892. Είχε συγγενικούς δεσμούς με τους αδερφούς Αλέξανδρο και Παναγιώτη Σούτσο, οι οποίοι ήταν οι «εισηγητές» του ρομαντισμού στην ελληνική ποίηση. Υπήρξε ένας πολυπράγμων άνθρωπος του πνεύματος, ο οποίος φιλοδόξησε, μέσω της πολύπλευρης δραστηριότητάς του, να καλύψει τα πολλά κενά, τα οποία υπήρχαν στην πολιτική και πνευματική ζωή του αρτιγέννητου ελληνικού κράτους.