Η καταστροφική λαίλαπα σκόρπισε τον πανικό στους θρησκόληπτους και δεισιδαίμονες «βαρβάρους»· μάλιστα, κάποιοι Τούρκοι έλεγαν ότι εμφανίστηκε το ίδιο βράδυ «επερχόμενος απειλητικός καλόγερος», επικεφαλής αναρίθμητων αγγελικών λεγεώνων, και «φέρων πυρσόν ίνα κατακαύση αυτούς.» Με διάταγμα που εξέδωσε ο ναύαρχος Πιζάνης, «κατ’ έτος, την 11ην Αυγούστου τελείται λιτανεία του Αγίου ανά την πόλιν μετά της προσηκούσης πομπής και παρατάξεως, εις ανάμνησιν της σωτηρίας της νήσου.»

Στο δημοσίευμα περιέχονται στοιχεία που αφορούν σε ένα ευρύ φάσμα παραγόντων (εργασία, υγεία, εκπαίδευση, τεχνολογία κλπ.) που επηρεάζουν τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς, επίσης, και στοιχεία για την ποιότητα ζωής, όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Τὰ Κυπριακὰ ἤτοι Γεωγραφία, Ἱστορία καὶ Γλῶσσα τῆς Νήσου Κύπρου … Ὑπὸ Ἀθανασίου Α. Σακελλαρίου Ἁγιοπετρίτου Δ.Φ. καὶ Καθηγητοῦ Τόμος Πρῶτος… Ἐν Ἀθήναις Τύποις καὶ ἀναλώμασι Π. Δ. Σακελλαρίου … 1890

Είναι γνωστό από την ιστορία πως γεωπολιτικές μεταβάσεις αναλαμβάνονται από ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες-πανεθνικά μέτωπα–«ιστορικά μπλοκ», κατά την προσφιλή έννοια του Αντόνιο Γκράμσι, τα οποία συγκροτούνται όταν «η σχέση μεταξύ των διανοουμένων και του λαού-μαζών, μεταξύ των ηγετών και των καθοδηγούμενων, μεταξύ των αρχόντων και των αρχόμενων βασίζεται σε μια οργανική σύνδεση κατά την οποία το παθιασμένο συναίσθημα γίνεται κατανόηση, και άρα γνώση…»

Γενικότερα, σ’ αυτήν την πρωτόγονη χώρα το να εισπράξει ένας δημόσιος υπάλληλος και ειδικά ο εκπαιδευτικός μία πρόσθετη αμοιβή αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη τσάνλεντζ, διότι στο πρωτόγονο κεφάλι τους δεν υφίσταται η έννοια του οργανωμένου κράτους αλλά όλα θεωρούνται περίπου ως παιχνίδια στα πλαίσια της φυλής όπου αυτός που ζητά οτιδήποτε από τον φύλαρχο θα πρέπει να περάσει από τις δοκιμασίες στις οποίες τον υποβάλλει ο μάγος.

Τα παλιά παλιά τα χρόνια δεν ήταν τσιμέντα και τέτοια πράματα. Τότε είχαν το κερέτσι. Ήταν ειδικό χώμα, τό ’φκιαναν χαμούρι (λάσπη, μείγμα) κι έβαναν μέσα και τραγόμαλλο (ως συνδετικό υλικό), τό ’κοβαν ψιλούτσικο. Αυτό το κερέτσι τού ’χαν για χτίσιμο. Κι όσο πέραγε ο καιρός, τόσο έσφιγγε (σκλήραινε) αυτό το κερέτσι, γιατί το τραγόμαλλο δεν παθαίνει τίποτα.

«Κάλλια ‘χω ‘γω στο σπίτι μου ελιά και παξιμάδι, παρά στα ξένα ζάχαρη και να με ορίζουν άλλοι.», «Ας είν’ μικρό το σπίτι σου κι ας είν’ μοναχικό σου.»

Οι Έλληνες μερικές φορές μιλούν για τους αρχαίους και την αρχαία ελληνική γλώσσα και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα στον οποίον ζουν, τη νέα ελληνική γλώσσα. Η νέα ελληνική γλώσσα έχει ενσωματώσει τις αρχαίες λέξεις και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες καινούργιες λέξεις.

Το φασκέλωμα λοιπόν, είναι η χειρονομία εκείνη η οποία γίνεται «δια της επιδείξεως της δεξιάς συνήθως χειρός, με εστραμμένην την παλάμην προς τον υβριζόμενον και διεσταλμένους ακτινοειδώς τους δακτύλους, ο δ΄υβρίζων συνοδεύει την χειρονομίαν ως επί το πλείστον με τας λέξεις ”να πέντε!” Εννοών τους δακτύλους» γι′ αυτό ο αριθμός πέντε είχε συνδεθεί με την υβριστική πράξη και «εθεωρήθη δυσώνυμος».

«Ώ φίλοι, / με δόλο, όχι με δύναμη· Κανένας ο φονιάς μου. / Κι αυτοί του απολογήθηκαν με λόγια φτερωμένα· / «Κανένας σα δε σ’ άγγιξε και μόνος σου σαν είσαι, / κακό που ο Δίας ο τρανός σου στέλνει, δεν ξεφεύγεις.