Επειδή στην Ελλάδα το πολιτικό παιγνίδι μετά τον πόλεμο ήταν μοιρασμένο μεταξύ των φιλοαμερικανικών δυνάμεων, στην εξουσία, και των φιλοσοβιετικών, στην αντιπολίτευση, ως των ηττημένων του εμφυλίου, οι ελληνικές ελίτ αλλά και ο ίδιος ο λαός διαιρέθηκε σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. 

Αν η Ευρώπη δεν μετασχηματιστεί σε μια ενιαία δομή εξωτερικής, αμυντικής και παραγωγικής πολιτικής οντότητας. Αν η Ελλάδα δεν συμβάλει τα μέγιστα προς αυτή την κατεύθυνση τότε οι τύχες της Γηραιάς Ηπείρου, στο άμεσο μέλλον, θα είναι παρόμοιες, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτές της Ουκρανίας. Αν δεν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που διαγράφονται και δεν κινηθεί άμεσα ως ένας ενιαίος διακριτός γεωπολιτικός πόλος τότε της μέλει να  «συνθλιβεί» και να «εξανδραποδιστεί» από το μεγάλο Ευρασιατικό Γίγαντα.

Στην ίδια γραμμή και το ΚΚΕ που -τριάντα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και με τον πλανήτη να εισέρχεται στον νέο Ψυχρό Πόλεμο-, μοιάζει να βρίσκεται και πάλι στο στοιχείο του: στο πλευρό της ίδιας υπερδύναμης και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο.

Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, οι IV και VI Μεραρχίες της Στρατιάς Ηπείρου μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες κινήθηκαν βορειότερα και μέχρι τις 5 Μαρτίου 1913 απελευθέρωσαν τις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου Αργυρόκαστρο, Χειμάρρα, Αγίους Σαράντα, Τεπελένι, Πρεμετή και Κλεισούρα, ενώ η Κορυτσά είχε ήδη απελευθερωθεί από τις 7 Δεκεμβρίου 1912.

«Οι τουφεκιοβολισμοί ηκούοντο ακαταπαύστως, τα πτώματα εν τη πλατεία Ομονοίας έμενον εκεί εκτεθειμένα, και τα των ίππων επίσης. […] αι σφαίραι ηκούοντο συρίζουσαι εγγύς των παραθύρων μας ευτυχώς μη εγγίσασαι ταύτην (ενν. την οικίας της). […] Κυβέρνησις δεν υπήρχεν ειμή κατ’ όνομα, αι εύποροι οικογένειαι ανεχώρουν κατά εκατοστύας εις την αλλοδαπήν, και αι μη δυνάμεναι να επιχειρήσωσι τοιούτον ταξείδιον κατήρχοντο σωρηδόν εις Πειραιά».

Το μυστικό της σημερινής κοινωνίας έγκειται στην ανάπτυξη μιας τεχνητά δημιουργημένης και υποκειμενικής αίσθησης ανεπάρκειας…αυτά που διαθέτουν οι άνθρωποι υποβαθμίζονται, σπιλώνονται, μειώνονται από την προκλητική και πανταχόθεν ορατή επίδειξη των εκκεντρικών περιπετειών των προνομιούχων…Το αντικείμενο θαυμασμού είναι ο πλούτος ως εγγυητής ενός εξόχως φανταχτερού και σπάταλου life style.

Ο Γεώργιος Δροσίνης αναφέρεται στην καλή του που «ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη, η αγκαλιά και τα μαλλάκια της…». Ο Κώστας Καρυωτάκης είναι απογοητευμένος που «μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται», όπως ακριβώς πεθαίνει τόσο γρήγορα και πρώιμα η αμυγδαλιά που τόσο φροντίζει και αγαπά!

Η ανατροπή της δημογραφικής σύνθεσης της Θεσσαλονίκης, μέσα από τον χαλασμό των ετών 1821, 1822, είναι ξεκάθαρη. Ωστόσο, δεν πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που έφερε η ίδια η δυναμική της πολεμικής αντιπαράθεσης, αλλά για προσχεδιασμένη πολιτική εκ μέρους των Οθωμανών.

Η τρομακτική υστέρηση των δημογραφικών πολιτικών, εκείνων για την οικογένεια, την εργαζόμενη γυναίκα και τα παιδιά στην Ελλάδα προκαλεί όντως απελπισία και συνάμα οργή σε όποιον βρεθεί ενώπιόν της.

Ο Άζωρος είναι κτισμένος σε υψόμετρο 520 μέτρων στους πρόποδες του βουνού Αμάρμπεης, (σ.σ. το αρχαίο όρος “Κυφός” ή “Κφος”, που σημαίνει καμπούρης) σε απόσταση 18 χιλιομέτρων από την Ελασσόνα, κοντά στα ερείπια της ομώνυμης αρχαίας θεσσαλικής πόλης. Μέχρι το 1991 έφερε την ονομασία Βουβάλα.