Σκίτσα του Αρκά.

Στα πανεπιστήμια, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, των έργων του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ και άλλων εμβληματικών προσωπικοτήτων, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, τη δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία». 

Η τσιγαριδογιορτή διεξάγεται σε χωριά του δυσηχούς Τσιαρτσιαμπά! ΄Επίσης ανακοινώθηκε και εορτή «σουγλιμάδος» που λαμβάνει τρόπο, κάπου στις Βόιες περιοχές και στα όπισθεν του Μπούρινου χωριά. Σ’ αυτήν μάλλον κάτι σαν κρέατα, μήπως και μαντάρες, σουβλίζουν και τα ψήνουν πανηγυρικά, ορχούν δε και ορχούνται ατιμωρητί κι αδιακρίτως.

Ιστορικοί χάρτες της Ελλάδας (Ι)

Οι τζιουμπαναρέ που ήταν στα μαντριά, ακούγουντας τ’ν καμπάνα απ’ τ’ν Τρανή ικκλισιά αλλά κι απ’ τουν Αγινικάνουρα, έψηναν στς καλύβις κριάς χοιρινό, για να καν κι αφτοί Χριστούγιννα. Αφού απολνούσι η ικκλισιά, σκάζουντας η χαραή, γένουνταν του Χριστουγιννιάτ’κο τραπέζουμα.

«Αν καμιά φορά βρέθηκε κανένας πιο αράθυμος και θέλησε να μιλήσει για την παλιά του κατάσταση, πήγε συφάμελος στο φάλαγγα και στην κρεμάλα. Σουτ! και σ’ έφαγα… Μ’ έφαγες, σ’ έφαγα, έτσι πάει ο κόσμος.»

Όπως επιβεβαιώνεται από τις άμεσες ιστορικές πηγές, από την ειδησεογραφία του ευρωπαϊκού τύπου και από τις αναλύσεις των πλέον έγκυρων εκπροσώπων της δυτικής επιστημονικής ιστοριογραφίας, η εκτέλεση του Γρηγορίου υπήρξε το γεγονός που έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο στο να γενικευτεί και να στερεωθεί η Επανάσταση της Ανεξαρτησίας, η οποία είχε ξεκινήσει στον ελλαδικό χώρο μόλις μισό μήνα πριν από την εκτέλεση του πατριάρχη.

Γρηγόριος Παπαφλέσσας, ο ρασοφόρος αγωνιστής και μάρτυρας της ελευθερίας της Ελλάδος. Σημαντικός πολεμιστής της παλιγγενεσίας του 1821. Πρόσφερε ολοκαύτωμα τον εαυτό του στον αγώνα για του Χριστού την πίστη την αγία και της Ελλάδος την ελευθερία. Ηρωικά πολέμησε στο Μανιάκι, έπεσε μαχόμενος και πέρασε στο πάνθεο των ηρώων.

Ο εκδυτικισμός του κρατιδίου μας, η υποτίμηση του κλήρου και η συνακόλουθη απομάκρυνση από την εκκλησία, είχε σαν αποτέλεσμα μια γενική απροσωπία που έπλασε μιξοσόλοικες προσωπικότητες που τσαλαβουτούν τήδε κακείσαι χωρίς επίγνωση. Στη ζωή τους δεν παίζει κανέναν ρόλο ούτε η πίστη ούτε η απιστία. Είναι Έλληνες αυτά τα εκδυτικισμένα μειράκια;

«Στα β’νά εμείς οι βλάχοι δεν ήξεραμαν τι είναι λεμόνι. Ακούς λεμόνι στα β’νά… Μπα… Δέποτε! Δεν ήξεραμαν τι λοϊώ είν’ αυτό και πώς το λέν’, δεν ηύρισκες τέτοιο πράμα στα χωριά. Εγώ μέχρι π’ παντρεύ’κα και σιαδώθε (μετέπειτα), κόντευα να γένω μισόκαιρη (μεσόκοπη), δεν είχα ιδεί λεμόνι στα μάτια μ’… Όχι! Ούτε πορτοκάλι… Πώς ζηούμαν (ζούσαμε), μωρέ Βασίλη μ’…