Η ειδησεοθηρία των ΜΜΕ και οι αναγκαίες επιλογές μιας εύνομης πολιτείας
Γράφει ο Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης
Ένας επίγειος παράδεισος ήταν μέχρι προχθές το ρέμα Καρατζά στον Κάκαβο της Β.Α. Χαλκιδικής. Πιστοποιούσε κι αυτό την μοναδικότητα μιας περιοχής με σπάνια συγκριτικά πλεονεκτήματα ανάπτυξης, τέτοια που καμιά εύνομη Πολιτεία δεν θα συναινούσε -για μην πω δεν θα ωθούσε- στην καταστροφή τους. Κι όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει στις μέρες μας, όπως άλλωστε συχνά διαπιστώνεται ακόμη και από διαπιστευμένους φορείς ελέγχου, όταν βεβαίως η λαϊκή πίεση δεν αφήνει και πολλά περιθώρια περαιτέρω ανοχής και αδιαφορίας…
Και το λέω αυτό γιατί η κεντρική εξουσία και τα λεγόμενα μεγάλα ΜΜΕ της χώρας που την εξυπηρετούν σπάνια αναφέρονται σε όλα αυτά τα πλεονεκτήματα και πολύ σπανιότερα προβάλλουν την Χαλκιδική και τους αγνούς αγώνες των κατοίκων της για την υπεράσπισή της. Επαναλαμβάνουν συνεχώς «πρωτιές» άλλων περιοχών (ακτές, συχνά ανούσια συμβάντα κ.ά.) και ξεχνούν -όχι τυχαίως βεβαίως- ότι η Βορειανατολική Χαλκιδική είναι μια ιδιαίτερα προικισμένη περιοχή, που διαθέτει ένα μοναδικό φυσικό περιβάλλον με σπάνια χλωρίδα, πανίδα και ακτές, μια περιοχή που προσφέρει την μαγεία των μύθων και των εθίμων, την ζωογόνο δύναμη της ιστορικότητας του τόπου.
Αναρωτιέμαι συχνά πως η Πολιτεία με τα διάφορα χωροταξικά, ρυθμιστικά και άλλα μεγαλόπνοα «Σχέδια» αγνοεί όλα αυτά τα πλεονεκτήματα, που αποτελούν την πεμπτουσία της ανάπτυξης ενός τόπου και επιλέγει, αντί αυτών, καταστροφικές και ασύμβατες με τον χαρακτήρα και την κλίμακα της περιοχής μεταλλευτικές δραστηριότητες, όπως άλλωστε έχουν αποφανθεί τόσες φορές έγκυροι φορείς. Είναι τουλάχιστο περίεργο πως τα περισσότερα ΜΜΕ προβάλουν άλλα κι άλλα για υποτιθέμενες περιοχές «πρώτης κλάσης» και αγνοούν –πιστεύετε τυχαίως;- ότι στη Β.Α. Χαλκιδική ο επισκέπτης θαυμάζει τα τοπία, επισκέπτεται τα μνημεία της περιοχής, περπατάει στα μονοπάτια του Αριστοτέλη, προσεγγίζει το Άγιο Όρος, ζει με τους ανθρώπους, δοκιμάζει σπάνιες γεύσεις και μαγεύεται από το «πνεύμα του τόπου»!
Η Πολιτεία δεν δικαιούται, πιστεύω, να μην εκλαμβάνει όλα αυτά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα ως δυνατά εφαλτήρια μιας πραγματικής ανάπτυξης κι ακόμα να μην τα χρησιμοποιεί ως δυνατότητες απασχόλησης των κατοίκων σε δραστηριότητες, πάντα στο πνεύμα της αειφορίας και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Προτάσεις από τους κατοίκους, τους παραγωγικούς και επιστημονικούς φορείς έχουν γίνει πολλές φορές. Το πρόβλημα είναι γιατί δεν τις λαμβάνει υπόψη η επίσημη Πολιτεία και επιλέγει άλλες καταστροφικές και σε κάθε περίπτωση πρόσκαιρης απασχόλησης δραστηριότητες…
Γιατί όπως και να το δούμε αυτό το ζήτημα δεν θα πρέπει να αποτελεί απλώς μια δυνατότητα επιλογής προσωρινής -υποτιθέμενης λόγω των επιπτώσεών της σε άλλες δραστηριότητες- αντιμετώπισης της ανεργίας, αλλά πολύ περισσότερο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και ως μια υποχρέωση προς τις επόμενες γενιές του άμεσου μέλλοντος… Θα πρέπει δηλαδή να λαμβάνονται υπόψη εκείνα τα κριτήρια επιλογών ανάπτυξης, ώστε να αφήσει η γενιά μας για την επιβίωση των επιγόνων ένα περιβάλλον, όπως το παρέλαβε και με όλες τις δυνατότητες που παρέχει η φύση!
Οι κάτοικοι τα λέμε χρόνια τώρα στην κάθε είδους εξουσία της χώρας μας και σε όσα ΜΜΕ την «εξυπηρετούν», αλλά ποιος μας ακούει; Υπάρχουν άραγε σήμερα συνειδητοποιημένοι πολίτες που μην αναρωτιούνται κραυγάζοντας “μα σε ποια χώρα ζούμε”;
Πολύγυρος 8-6-2014
Ο Γιάννης Κύρκου Αικατερινάρης είναι αρχιτέκτων, π. πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας/τΚ.Μ.
