Αν και στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει προηγούμενο, η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει ως σύνηθες αποτέλεσμα την αλματώδηαύξηση των τιμών και σε ορισμένες περιπτώσεις την υποβάθμιση της ποιότητας του. Παρότι η τάση στην Ευρώπη είναι η ανάκτηση των εταιριών ύδρευσης από τους διάφορους δήμους, για μια ακόμη φορά με καθυστέρηση εικοσαετίας το ελληνικό κράτος «εκσυγχρονίζεται» προς το παρελθόν.

• Ποια άραγε θα είναι η μοίρα της ύδρευσης κοστοβόρων για την ιδιωτική πρωτοβουλία  απόμακρων η αραιοκατοικημένων περιοχών;
• Τι είδους οικολογική επιβάρυνση μπορεί να επιφέρει η περαιτέρω απώλεια κοινωνικού ελέγχου στην ποσότητα του νερού που αντλείται και στο πού πωλείται;
• Τι ακριβώς θα πωληθεί εν τέλει και σε τι ζημία του κοινωνικού συνόλου δεδομένου ότι οι επενδύσεις υψηλού κόστους αυτών των επιχειρήσεων αφορούν τις υποδομές τους που ήδη έχουν πληρωθεί με έξοδα των φορολογούμενων πολιτών;

Τέτοια ερωτήματα μας κάνουν ιδιαίτερα επιφυλακτικούς στην ρητορική οικολογικών «ευαισθησιών» που αναπτύσσεται από τους υπέρμαχους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον τομέα των υδάτινων πόρων και σκεπτικούς στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να θέλει να «απεμπλακεί» από ένα πολυδιάστατο ζήτημα όπως η διαχείριση των υδάτινων πόρων της χώρας.