Είναι λοιπόν φανερό ότι η πόλη υπάρχει εκ φύσεως και προηγείται του ατόμου. Διότι, αν ο καθένας, όταν χωριστεί από το σύνολο, δεν είναι αυτάρκης, θα είναι στην ίδια κατάσταση, όπως όλα τα μέρη προς το σύνολο. Όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει σε μια κοινότητα ή δεν του χρειάζεται επειδή είναι αυτάρκης, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέρος της πόλης, και κατά συνέπεια είναι ή άγριο ζώο ή θεός.

Η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Σαλαδίν στα 1187 κλόνισε την χριστιανική Ευρώπη που είδε την ιερή πόλη να πέφτει στα χέρια των μουσουλμάνων. Σχεδόν άμεσα, στα 1189, ξεκίνησε σταυροφορία για την ανάκτηση των Αγίων Τόπων, γνωστή και ως η «Σταυροφορία των Βασιλέων».

Η ομόνοια προϋποθέτει τη συλλογική συνεννόηση, που οπωσδήποτε επιτυγχάνεται με την κυριαρχία των πολλών. Αν τις αποφάσεις τις παίρνουν λίγοι δυσαρεστώντας τους πολλούς, αυτό που θα επέλθει είναι η πόλωση.

Ο ενάρετος άνθρωπος που έχει επίγνωση της μεσότητας και την ακολουθεί γνωρίζοντας σε βάθος τον εαυτό του είναι ο κάτοχος της ψυχικής ισορροπίας που θα καθορίσει και τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Ο ψυχικά υγιής άνθρωπος θα συνάψει και υγιείς σχέσεις. Και τότε θα απολαύσει την ύψιστη ευτυχία του αληθινού φίλου.

Η πόλη αποτελεί ένα είδος ερωμένης που καθημερινά βγαίνουμε ραντεβού μαζί της. Ξέρουμε τις μοναξιές κάποιων παραλιακών δρόμων, την ξετρελαμένη πολυκοσμία των σικ βραδυνάδικων, μυστικές κρύπτες της νύχτας και κοσμικά καφενεία της ημέρας.

Η ελευθεριότητα δεν έχει να κάνει με τον πλούτο, αλλά με την αντίληψη που έχει κάποιος στη διαχείριση και την αξία του χρήματος

Ο Αριστοτέλης, η πόλη και οι πολίτες Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο Αριστοτέλης συστηματοποιώντας την έρευνά του για τα πολιτεύματα δε θα μπορούσε να μην προβεί στην αναλυτική μέθοδο, αφού μόνο ξεκαθαρίζοντας εννοιολογικά τα επί μέρους μπορεί κανείς να προχωρήσει […]