Οι εν Λονδίνω κλέπται είναι τιμιώτατοι και ακριβέστατοι περί τη διανομήν, αν δε τις φανή καταχραστής, ή θανατούται ή καταγγέλεται εις την αστυνομίαν.

Ένας Γέρος σε φτώχειας ανάγκη, / άλλον τρόπο να ζήσει δεν είχε, / χώρια ξύλα να κόφτει στον λόγγο, / μεταβιάς το ψωμί του να βγάζει. / Μιαν ημέρα βαριά φορτωμένος, / περπατώντας σ’ ορθό μονοπάτι, / Οχ τον κόπο και κάμα του ήλιου / την ανάσα να πάρει δε φτάνει.

«Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια.» [= οι άνθρωποι δεν είναι όλοι της ίδιας αξίας, ικανότητας ή τιμιότητας· οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Σ’ ένα κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη, διαβάζουμε: Άνοιξε τα φεγγιά σου,[1] μωρέ, κοίταξε: Όλα τα δάχτυλα είναι […]

«Στον φτωχό φτώχεια, στον πλούσιο πλούτη.», «Το χρήμα προσκαλεί χρήμα και η δυστυχία προσκαλεί δυστυχία.», η ισπανική «Το χρήμα πάει στο χρήμα κι η ακαμωσιά στον άρχοντα.»

Εις μίαν επαρχιακήν πόλιν εγνώρισα κάποιον μεσίτην ελαφρόμυαλον, ο οποίος κατώρθωσε διά της εργασίας του να κάμη περιουσίαν. Τον άνθρωπον τούτον ήκουσα μίαν ημέραν να λέγη: «Εν όσω ήμουν φτωχός, ο κόσμος έλεγεν: «Ο Σπύρος είνε τρελός. — Τώρα που έκαμα περιουσίαν, ο κόσμος λέγει: — Ο κυρ Σπύρος είνε νευρικός».

«Πίσω από το γέλιο έρχεται το κλάμα.», «Η χαρά γυρίζει συχνά σε λύπη.», «Όταν η χαρά είναι στο σπίτι, η συμφορά είναι πίσω από την πόρτα.», «Όταν η ευχαρίστηση είναι στη σάλα, η δυσαρέσκεια είναι στη σκάλα.»

Πολλοί λαοί εκείνη την εποχή, γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, «ήσαν άπειροι των μέτρων, σταθμών, πολιτείας, γεωργίας και πολέμου τακτικού. Περισσότερον των εκατόν δεν ήξευραν ν’ αριθμήσωσιν. Η αλλαγή του εμπορίου εγίνετο με τα φορτώματα. Τοιούτοι ήσαν και οι Τούρκοι.»

Η καταστροφική λαίλαπα σκόρπισε τον πανικό στους θρησκόληπτους και δεισιδαίμονες «βαρβάρους»· μάλιστα, κάποιοι Τούρκοι έλεγαν ότι εμφανίστηκε το ίδιο βράδυ «επερχόμενος απειλητικός καλόγερος», επικεφαλής αναρίθμητων αγγελικών λεγεώνων, και «φέρων πυρσόν ίνα κατακαύση αυτούς.» Με διάταγμα που εξέδωσε ο ναύαρχος Πιζάνης, «κατ’ έτος, την 11ην Αυγούστου τελείται λιτανεία του Αγίου ανά την πόλιν μετά της προσηκούσης πομπής και παρατάξεως, εις ανάμνησιν της σωτηρίας της νήσου.»

«Κάλλια ‘χω ‘γω στο σπίτι μου ελιά και παξιμάδι, παρά στα ξένα ζάχαρη και να με ορίζουν άλλοι.», «Ας είν’ μικρό το σπίτι σου κι ας είν’ μοναχικό σου.»

«Ώ φίλοι, / με δόλο, όχι με δύναμη· Κανένας ο φονιάς μου. / Κι αυτοί του απολογήθηκαν με λόγια φτερωμένα· / «Κανένας σα δε σ’ άγγιξε και μόνος σου σαν είσαι, / κακό που ο Δίας ο τρανός σου στέλνει, δεν ξεφεύγεις.