Ένας απ’ τους πιο αρχαίους, εκπληκτικούς και μυστήριους πολιτισμούς που γνώρισε η Ευρώπη ήταν του λαού των Ετρούσκων, ενός λαού που άφησε λίγα αλλά αξιοσημείωτα ίχνη στο πέρασμά του από την ιστορία.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος Ά ονομάστηκε «Μέγας» λόγω της σύνδεσης του ονόματός του με τον τελικό θρίαμβο του χριστιανισμού. Γεννήθηκε το 347 και βασίλεψε από το 379 μέχρι το 395. Αυτός ο ισπανικής καταγωγής αυτοκράτορας πέθανε πριν γίνει πενήντα ετών από υδρωπικία και δεν είχε πάει ποτέ στη Ρώμη ή ίσως σύμφωνα με κάποια πηγή, μια φορά!

Ο Καλιγούλας ήταν ο τρίτος στη σειρά αυτοκράτορας της Ρώμης, μετά τον Οκταβιανό Αύγουστο (29π.Χ. – 14μ.Χ.), που έδωσε το όνομα Αύγουστος, όπως και ο Καίσαρ, στον αυτοκρατορικό τίτλο, και μετά τον Τιβέριο (14μ.Χ – 37μ.Χ). Ενώ λοιπόν ο πρώτος αυτοκράτορας ήταν ένας ευφυής, οργανωτικός και λαμπρός ηγέτης, ο δεύτερος είχε βελτιώσει τα οικονομικά και την διοίκηση του κράτους, ο Καλιγούλας φάνηκε πως ήταν ένα κακόγουστο αστείο της παγκόσμιας ιστορίας.

Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας, που ταλανίζουν μέχρι και τις μέρες μας τους, πάσης φύσεως, ερευνητές, είναι το ξαφνικό τέλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η περιπέτεια της σορού του. Εικασίες και εκτιμήσεις δίνουν και παίρνουν ανά τους αιώνες, ωστόσο καμιά ξεκάθαρη, οριστική και απολύτως πειστική απάντηση δεν έχουμε στα χέρια μας.

Η ήττα στην Ιψό, ο θάνατος του Αντιγόνου και η φυγή του Δημητρίου σημείωσαν το τέλος αυτού που ήταν να αποδειχθεί ως η μόνη προσπάθεια ενώσεως της πατρίδας και των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου υπό μια και μόνη εξουσία.

Ο Δημήτριος Α΄ ο Πολιορκητής (337 – 283π.Χ.) γεννήθηκε στην Μακεδονία, μάλλον στην Πέλλα, και ήταν ένας από τους Διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κεντρικό πρόσωπο κατά τους αιματηρούς πολέμους που ξέσπασαν γύρω από την επικράτηση στα εδάφη της ανατολικής Μεσογείου και της νοτιοδυτικής Ευρώπης μετά το θάνατο του Μακεδόνα στρατηλάτη.

Μπροστά στην καταστροφή που έσπερναν οι Μογγόλοι, τα τουρκικά φύλα υποχωρούν προς τα μουσουλμανικά εδάφη. Οι Μογγόλοι τα ακολουθούν και κατακτούν την Περσία, καταλαμβάνουν την Βαγδάτη και έπειτα τη Συρία. Πλέον, τα τουρκικά φύλα ωθούνται προς την Μέση Ανατολή.

Μια από τις πιο δραστήριες ομάδες των Τούρκων είναι οι Ογούζιοι ή Ογούζοι κατά τους Βυζαντινούς. Μέχρι τον 10ο αι. ζουν νομαδικά.

Οι Τούρκοι εμφανίστηκαν στην ιστορία ως φυλετική πολεμική ομάδα στις αρχές του 5ουμ.Χ. αιώνα στις στέπες της Σιβηρίας μετά την αποχώρηση των συγγενών τους Ούννων. Το 402 μ.Χ. οι Ιουάν – Ιουάν καταλαμβάνουν τον χώρο των όρων Αλτάι. Από εκεί διώχνουν άλλες πολεμικές ομάδες, που μετακινούνται γύρω από την λίμνη Αράλη (κοιτίδα των Ούννων που την είχαν εγκαταλείψει). Οι Βυζαντινοί έδωσαν σ’ αυτές τις ομάδες το όνομα Εφθαλίτες ή Λευκοί Ούννοι.

Για μια τέτοιου βεληνεκούς προσωπικότητα, η οποία χαρακτήρισε με το όνομά της μια ολόκληρη εποχή, ο χρυσός αιώνας του Περικλή, θα μπορούσαμε να γράψουμε δεκάδες αναλύσεων και διαπιστώσεων. Εδώ όμως θα επικεντρωθούμε στο να καταδείξουμε την πολεμική προετοιμασία, που επιμελήθηκε με δεξιοτεχνία ο ηγέτης της αθηναϊκής δημοκρατίας, κατά την διάρκεια του πρώτου μεγάλου διχασμού των Ελλήνων, του εικοσιεπτάχρονου Πελοποννησιακού πολέμου (431 – 404π.Χ).

Όταν ο Καίσαρας επέστρεψε στη Ρώμη από την Αίγυπτο, η κατάσταση ήταν δύσκολη. Το σιτάρι δεν ερχόταν από την Ισπανία, όπου ο γιος του Πομπήιου είχε συγκεντρώσει άλλο στρατό, ούτε από τη Αφρική, όπου βρίσκονταν ο Κάτωνας και ο Λαβιηνός.