Ως κύριος της Σπάρτης πλέον, ο Λεωνίδας δεν τολμά να κρατήσει την εξουσία, φανερά, αλλά την παραδίδει στις 100 πλούσιες οικογένειες. Σκοπός του ήταν να ανατρέψει το καθεστώς. Τοποθετεί δικούς του εφόρους, εχθρούς του Άγη. Τρία ονόματα από αυτούς μας αναφέρει ο Πλούταρχος: Δημοχάρης, Αρκεσίλαος και Αμφάρης. Ο τελευταίος είχε οικονομικές σχέσεις με τη μάνα και την γιαγιά του Άγη. Είχε δανειστεί χρήματα απ’ αυτές. Όπως και να είχε, ήταν γνώριμος με τον Άγη. Προσπάθησε να τον πείσει να βγει από τον ιερό χώρο και πως ο Λεωνίδας θα τον συγχωρούσε. Ο Άγης όμως αρνήθηκε, διότι δεν τους εμπιστευόταν. Πάντως, κάποια στιγμή τον έπεισαν να τον πάρουν από το ναό και να τον πάνε στα λουτρά και αργότερα τον επανέφεραν. Έτσι, κέρδισαν την εμπιστοσύνη του νεαρού βασιλιά.

Πέρα από τους νέους, τις 700 οικογένειες και τους χιλιάδες περίοικους(αυτοί ήταν ελεύθεροι Λακεδαιμόνιοι αλλά δεν θεωρούνταν Σπαρτιάτες), ο Άγης έχει και τη βοήθεια του ιερού της Πασιφάης στις Θαλάμες(κάπου στον Μεσσηνιακό κόλπο), το οποίο προφητεύει πως η Σπάρτη θα επιβιώσει μόνο αν επιστρέψουν στους νόμους του Λυκούργου. Ήταν γνωστό από τότε πως οι Σπαρτιάτες ήταν οι πιο ευσεβείς αλλά και δεισιδαίμονες από τους αρχαίους. Γι’ αυτό λοιπόν, το σεβαστό ιερό ωθεί με τη στάση του την πλειοψηφία προς τον Άγη. Μάλιστα, ακόμα και ένα μέρος των 100 οικογενειών τάσσεται υπέρ του Άγη, επειδή και αυτοί χρωστούν!

Ο Δημήτριος Β΄ διαδέχεται τον πατέρα του στο θρόνο, ενώ ταυτόχρονα λήγει και ο πόλεμος των Ρωμαίων με τους Καρχηδόνιους με νίκη των πρώτων. Οι Ρωμαίοι, σύμμαχοι των Πτολεμαίων, διεξάγουν το εμπόριο μεταξύ τους μέσω Αφρικής. Η κατάσταση για τις ελληνικές πόλεις έχει εκτραχυνθεί. Αυτές ασφυκτιούν από τον εμπορικό αποκλεισμό, ενώ τα κοινωνικά προβλήματα που προέρχονται από τον οικονομικό στραγγαλισμό είναι οξυμμένα περισσότερο από ποτέ. Βρισκόμαστε στο 241 Π.Χ. Το ποτήρι θα ξεχειλίσει. Στο ερώτημα, ο ελληνικός κλασσικός κόσμος θα καταφέρει να ανταπεξέλθει σε αυτή την κρίση, κανείς δεν θα είναι σε θέση να δώσει απάντηση. Ή μήπως όχι; Η απάντηση θα έρθει από την, κατά τ’ άλλα, συντηρητική Σπάρτη.