Η Κούβα των αρχών της δεκαετίας του ΄50 αποτελούσε κλασικό δείγμα «μπανανίας». Την εξουσία κατείχε ένας διεφθαρμένος δικτάτορας, ο Φουλχένσιο Μπατίστα, ο οποίος κυβερνούσε αυταρχικά από το 1952 (για τις Η.Π.Α. ήταν απλώς ο… δικός τους δικτάτορας) έχοντας εκχωρήσει πλήθος προνομίων στις αμερικανικές εταιρίες, που εκμεταλλεύονταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του νησιού, ενώ ο λαός ήταν παραδομένος στην έσχατη ένδεια.

Σήμερα όλα έχουν έναν τόνο λιγότερο δραματικό, γιατί είμαστε πιο ώριμοι. Τα γεγονότα, όμως, επαναλαμβάνονται.

Αν τοποθετήσουμε την κουβανική επανάσταση, τον Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα σε μια ευρύτερη ιστορική προοπτική, θα μπορούσαμε να πούμε πως εκπροσωπεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τη μεγάλη επαναστατική τραγωδία του 20ού αιώνα και του σοσιαλισμού. Μετά τον θάνατό του Κάστρο, όπου καθόλου τυχαία είναι ένας Τσίπρας που εκφωνεί τον επικήδειό του(!), έχει κλείσει ένας ιστορικός κύκλος: ο ιστορικός κύκλος του μαρξιστικού σοσιαλισμού που σφράγισε τον 20ό αιώνα.

Όταν ήταν δεκατεσσάρων χρονών (13 χρόνια πριν την επαναστατική του δραστηριότητα), ο Κάστρο έστειλε ένα γράμμα στον Ρούσβελτ για να του ζητήσει 10 δολάρια.

Η Κούβα υπήρξε αποικία των Ισπανών, αλλά το 1898 οι ΗΠΑ έδιωξαν τον ισπανικό στρατό από το νησί και το μετέτρεψαν σε χώρα υποτελή. Συγκεκριμένα δεν μπορούσε κανένας πρόεδρός της να συνάψει κάποια συμμαχία, αν δεν είχε πρώτα την αμερικανική έγκριση. Αμερικάνικες εταιρείες εκμεταλλεύονταν τα ορυκτά του νησιού και επιπλέον τη ζάχαρη, τον καπνό και τα φρούτα.