Η θέα των Γάλλων εξερέθισε σφόδρα τους Έλληνες, αλλά συγκρατήθηκαν και δεν επιτέθηκαν αμέσως. Όπως παρατηρεί και ο Γ. Κρέμος: « [οι Γάλλοι] εύρον τους μεν τους Έλληνας εχθρικώς διακειμένους, αλλ’ ουδέποτ’ επίστευον ότι θα ήρχοντο εις χείρας άνευ σπουδαίας ανάγκης. Τούτου ένεκα οι Γάλλοι στρατιώται περιήρχοντο άοπλοι».

«…ὅτι οὐδείς πλέον ἐκήδετο τῆς πατρίδος, ὅτι ἀπεσβέσθη καί ὁ τελευταῖος τῆς φιλοπατρίας σπινθήρ, καί ὅτι πάντες ἐφρόντιζον περί τῶν ἰδίων. Τίς πρῶτος ν’ ἁρπάση τήν ἀρχήν, ἶνα κατά τήν ἔλευσιν τοῦ βασιλέως εὑρεθῆ κατέχων αὐτήν‧ οὗτος ὑπῆρξεν ὁ καθυπέρτατος σκοπός, περί ὄν διεμάχοντο μέν οἱ λογάδες τοῦ ἔθνους, κατεστρέφετο δέ τό ἔθνος αὐτό».

«Η ανισορροπία αντικαθιστά την ισορροπία και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από έναν νέο ηγεμονικό πόλεμο. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι μέχρι οι άνθρωποι να αλληλοσκοτωθούν και αλληλοκαταστραφούν ή μέχρι να αναπτύξουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό διεθνών αλλαγών».

«Οι τουφεκιοβολισμοί ηκούοντο ακαταπαύστως, τα πτώματα εν τη πλατεία Ομονοίας έμενον εκεί εκτεθειμένα, και τα των ίππων επίσης. […] αι σφαίραι ηκούοντο συρίζουσαι εγγύς των παραθύρων μας ευτυχώς μη εγγίσασαι ταύτην (ενν. την οικίας της). […] Κυβέρνησις δεν υπήρχεν ειμή κατ’ όνομα, αι εύποροι οικογένειαι ανεχώρουν κατά εκατοστύας εις την αλλοδαπήν, και αι μη δυνάμεναι να επιχειρήσωσι τοιούτον ταξείδιον κατήρχοντο σωρηδόν εις Πειραιά».

Στα 1755 ξεσπά στην Ευρώπη ο «Επταετής πόλεμος». Η Γαλλία σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσει την αγγλική κυριαρχία θα συμπήξει συμμαχία με την Αυστρία, την Ρωσία (μέχρι το 1762), την Ισπανία (από το 1762) και την Σουηδία. Η Αγγλία, με τη σειρά της βρήκε στήριγμα στην Πρωσία και την Πορτογαλία.

Η Κούβα των αρχών της δεκαετίας του ΄50 αποτελούσε κλασικό δείγμα «μπανανίας». Την εξουσία κατείχε ένας διεφθαρμένος δικτάτορας, ο Φουλχένσιο Μπατίστα, ο οποίος κυβερνούσε αυταρχικά από το 1952 (για τις Η.Π.Α. ήταν απλώς ο… δικός τους δικτάτορας) έχοντας εκχωρήσει πλήθος προνομίων στις αμερικανικές εταιρίες, που εκμεταλλεύονταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του νησιού, ενώ ο λαός ήταν παραδομένος στην έσχατη ένδεια.

Το χρυσάφι και το ασήμι της Αμερικής αποτέλεσαν την βάση της πρωτογενούς συσσώρευσης κεφαλαίου στην Ευρώπη του Μεσαίωνα, ώστε αργότερα να γίνει εφικτός ο καπιταλιστικός μετασχηματισμός του συνόλου της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Ο φύλαρχος των Sioux, «Πιτσιλωτή Ουρά» (Spotted Tail) συνόψισε γλαφυρά τον εμπαιγμό των λευκών προς τους Ινδιάνους: «Πείτε στο λαό σας πως από τότε που ο Μεγάλος Πατέρας (ενν. τον Πρόεδρο των Η.Π.Α.) υποσχέθηκε πως δεν θα μας έδιωχναν ποτέ από τις εστίες μας, έχουμε μετακινηθεί πέντε φορές… Θαρρώ πως θα έπρεπε να βάλετε ρόδες στους Ινδιάνους, άμα θέλετε να τους τρέχετε από εδώ και από εκεί».

Η ταχύτατη επικράτηση των Οθωμανών σε μόλις 150 χρόνια στον χώρο της Μικράς Ασίας ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Αρχικά οι πόλεμοι των Βυζαντινών και των Λατίνων και η κατάκτηση της Βασιλεύουσας από τους τελευταίους στα 1204, διέλυσαν και τα τελευταία υπολείμματα βυζαντινής εξουσίας στην περιοχή. Πλέον κύριο μέλημα των βυζαντινών πριγκιπάτων ήταν η ανακατάληψη της Πόλης και όχι η διατήρηση των κεκτημένων στην Μικρά Ασία.

«Σε λίγο ακούνε στρατιώτες να φωνάζουν «Θάλασσα! Θάλασσα!», κι αυτή τη λέξη να πηγαίνει από στόμα σε στόμα. Τότε έτρεχαν όλοι, μαζί και οι οπισθοφύλακες […] Όταν έφτασαν όλοι στην κορυφή, τότε πια οι στρατιώτες με δάκρυα στα μάτια αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο και τους στρατηγούς και τους λοχαγούς».