Ένα διεθνές οικολογικό ρεύμα που έχει αναπτυχθεί τελευταία για την προστασία της βιοποικιλότητας εμφανίζεται και στην Ελλάδα. Μία δημοσίευση  από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων με τίτλο «Οι Περιοχές Άνευ Δρόμων (ΠΑΔ) ως εργαλείο περιβαλλοντικού σχεδιασμού στην Ελλάδα»[1] βάζει με πολύ σαφή τρόπο ένα αίτημα για την προστασία της φύσης στην χώρα μας. 

Σύμφωνα με την «Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία», η οποία είναι γνωστή στην Ελλάδα αποκλειστικά σχεδόν για τις επιταγές της σε σχέση με την κλιματική αλλαγή, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να διατηρήσει την υπάρχουσα βιοποικιλότητα, να την αποκαταστήσει όπου χρειάζεται και ν’ αποτρέψει νέες απώλειες ειδών έως το 2030.

Τα αστικά δάση μπορούν να απορροφήσουν ένα σημαντικό μέρος αυτής της αστικής ατμοσφαιρικής ρύπανσης και έτσι να συμβάλουν στη βελτίωση της δημόσιας υγείας. Γι’ αυτούς και για άλλους λόγους, οι σύγχρονες στρατηγικές παρεμβάσεις στη δημόσια υγεία θα πρέπει να εξετάσουν και να αξιοποιήσουν την αξία των δασών και των χώρων πρασίνου στον πολεοδομικό σχεδιασμό και τον γενικότερο χωροταξικό σχεδιασμό.

Η διαχείριση του δημόσιου χώρου σήμερα και πριν 100 χρόνια

Κοτσύφια, κουκουβάγιες, χελιδόνια, παπαδίτσες και πολλά άλλα πουλιά ζουν πλάι μας. Η έκδοση της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας «Φροντίζοντας τα πουλιά που ζουν πλάι μας» περιγράφει μερικούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να προσελκύσουμε διαφορετικά είδη πουλιών μέσα στις πόλεις, τα χωριά και τα περίχωρά τους και να τα βοηθήσουμε να επιβιώσουν.

Δένδρα για «εδώδιμη» αναδάσωση, με περιβαλλοντική και οικονομική σημασία. Με αξίες Διατροφικές, Φαρμακευτικές, Περιβαλλοντικές, Αισθητικές, Οικολογικές, Βιομηχανικές… Εθνικοοικονομικές Του Σταμάτη Σεκλιζιώτη* Στην Ευρώπη και στην Βόρειο Αμερική, έχει επικρατήσει ο νέος όρος “Food Forest”. Θα αναφέρω στη συνέχεια φυτά “αυτοφυή” […]

Μια ενιαία συστάδα δέντρων μειώνει τη σωματιδιακή ρύπανση κατά 9% με 13%, και τη μάζα της σκόνης που φτάνει στο έδαφος κάτω από τα δέντρα κατά 27% με 42%, σε σχέση με μία περιοχή χωρίς δέντρα.

Η καταστροφή των δασών και το ιστορικό αντίκτυπο της στην ανθρώπινη κοινωνία κατά τους αιώνες

Μ’ έννοια ασκητική λοιπόν νοούνταν η τέχνη η μαστορική κι ενδότεροι ήταν οι μυχοί που κάμαν την πράξη ποιητική. Ο θεωρός της γης, ο νοός κι έντρυφος της φύσης, έπρεπε να «ταξιδέψει» στο κέντρο της, ν’ αναζητήσει το άβατό της, νάχει υπόμονη σπουδή για να ιδεί την ρίζα ‐ τέχνη, για να νοιωστεί με την ακέρια δημιουργία.

Μόνο στην ΕΕ, το 84% περίπου των ειδών καλλιεργούμενων φυτών και το 78% των ειδών άγριων λουλουδιών εξαρτώνται, τουλάχιστον εν μέρει, από την επικονίαση από ζώα. Η επικονίαση από έντομα ή άλλα ζώα ευνοεί την αύξηση των ποικιλιών και της ποιότητας φρούτων, λαχανικών, ξηρών καρπών και σπόρων.