Το Αρχηγείο των ανταρτών (ΔΣΕ) εκτιμούσε ότι εμείς ήμασταν διαλυμένοι μετά την υποχώρηση από το «Μάλι Μάδι» και την κατάληψη της «Ραμπατίνας». Οργάνωσαν λοιπόν ξαφνική επίθεση στην Καστοριά με σχέδιο να μας κυκλώσουν από τα πλευρά και από τα νότια (20 Σεπτεμβρίου 1948).

«Σοβιετικοί στρατιώτες! Φύγετε από τη χώρα μας! Δεν είμαστε φασίστες: θέλουμε μονάχα να ζήσουμε ελεύθεροι! Γυρίστε σπίτια σας: δεν έχουμε τίποτα μαζί σας και κανένας δεν θέλει το κακό σας».

Αν λοιπόν τον πείραζε η «αμάθεια» των απλών εργατιών που δεν ήξεραν ακόμα το «Αλφαβήτα του οικονομικοί λογισμού, τι θάπρεπε να σκέφτεται για την ανικανότητα και την στειρότητα του νέου κρατικού μηχανισμού που φτιάχναν στις μέρες του τα πιο φωτισμένα μέλη της «πρωτοπορίας»;

ο επιχείρημα της συζήτησης είναι η γροθιά, το στειλιάρι. Μέσο προτροπής ο υποκόπανος, το χτύπημα κατευθείαν στο πρόσωπο. Έτσι, ο διανοούμενος μετατρέπεται σε δειλό κι ο εγκέφαλός του τού υπαγορεύει δικαιολογίες για τις πράξεις του.

Είναι άξιοι καταφρόνιας οι κάθε είδους “αριστεροί” κομματικοί «διανοούμενοι» που δικαιολογούσαν όλα τα εγκλήματα του κομμουνιστικού Μηχανισμού ως «φυσιολογικές αμυντικές αντιδράσεις ενός υγιούς οργανισμού», ζώντας ένα διαρκές ψυχωσικό παραλήρημα με κοινωνιοβιολογικό περιεχόμενο.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Στάλιν ήταν ο καταλύτης για τη συντριβή του ναζισμού στην Ευρώπη. Πράγματι η Σοβιετική Ένωση είχε απώλειες πάνω από 26 εκατ. ανθρώπους στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και συνέβαλε στο να αλλάξει η τροπή του πολέμου εναντίον των Γερμανών.

Η κομμουνιστική περιπέτεια, πέραν της ταύτισής της με την παράδοση του ρώσικου μεγαλοϊδεατισμού, είχε ένα διττό χαρακτήρα. Επειδή αποτελούσε τον κληρονόμο του εργατικού κινήματος συνδέθηκε στις καπιταλιστικές χώρες με κινήματα χειραφέτησης.

Η Δύση θα επιθυμούσε να παρουσιάσει τη νίκη της αόπλως και μόνο ως νίκη της Ελευθερίας με κεφαλαίο, όμως στην πραγματικότητα έχει να κάμει κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο: πρέπει να φέρει εις πέρας, με τα δικά της πρόσημα και υπό τη δική της αιγίδα, τη συνύφανση τού πλανητικού και του κοινωνικού στοιχείου, την οπαία έθεσε στην ημερήσια διάταξη η ιστορία του 20ου αι. – πρέπει δηλαδή να επιβάλει σε πλανητική κλίμακα το δικό της σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης.

Καθώς ο αντικομουνιστικός αγώνας της Δύσης διεξάχθηκε προγραμματικά στο όνομα του φιλελευθερισμού, εδραιώθηκε η οπτική άπατη ότι η κατάρρευση του απαρχαιωμένου κομμουνισμού ισοδυναμεί με τη νίκη του αειθαλούς φιλελευθερισμού. Τούτη η έννοια του φιλελευθερισμού ήταν ωστόσο αόριστη και κανονιστικά φορτισμένη, επομένως συνιστούσε μάλλον μιά ιδεολογική παρά μιά κοινωνική ένδειξη. Ως κοινωνική ένδειξη μπορεί να θεωρηθεί μόνο μιά επεξηγηματική προσθήκη που συχνά χρησιμοποιούνταν στις μάχες της προπαγάνδας, ότι δηλαδή ο δυτικός φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ταξικά προνόμια, αλλά ανοιχτή κοινωνία, ίσες ευκαιρίες και ευημερία, όπως επίσης και κοινωνική προστασία, για όλους.

Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου τονίσθηκε πολλές φορές η εσωτερική συνάρτηση του κομμουνισμού με την παγκόσμια πολιτική ισχύος του ρωσσικού έθνους, γιατί η πολεμική της Δύσης ενδιαφερόταν έντονα να ξεσκεπάσει το συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο του συνθήματος του «προλεταριακού διεθνισμού».