Όσοι ενδιαφερόμαστε για ένα σχολείο με αξία, θεωρούμε με πίστη ακλόνητη πως ο δρόμος αυτός περνά μέσα από την αναβάθμιση των σπουδών του και σε καμία περίπτωση μέσα από την περαιτέρω υποβάθμιση των φιλολογικών μαθημάτων στο Αναλυτικό Πρόγραμμα για λόγους στείρας δημοσιονομικής πολιτικής. Η επιλογή του σχολείου που σήμερα θα αποφασίσουμε να δημιουργήσουμε, θα αντικατοπτρίζει και το είδος της κοινωνίας που αύριο θα έχουμε.

Για όσους αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως ανταγωνισμό, η καθυστέρηση και η δυστυχία της λατινικής Αμερικής είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας της: εμείς χάσαμε, άλλοι κέρδισαν. Συμβαίνει όμως, επιπλέον, και το εξής: εκείνοι κέρδισαν μόνο και μόνον επειδή εμείς χάσαμε. Η ιστορία της υπανάπτυξης της λατινικής Αμερικής συνδέεται, το είπαμε κιόλας, με την ιστορία της ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η ήττα μας υπήρξε πάντοτε ο απαράβατος όρος της ξένης νίκης.

Εντούτοις, εκτός από το πρόβλημα της κατανομής, προκύπτει και το πρόβλημα της κατανάλωσης: τι θα συμβεί αν δισεκατομμύρια άνθρωποι στην Κίνα, την Αφρική ή την Ασία θελήσουν να καταναλώνουν όπως οι «δυτικοί»; Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως οι βιομηχανικά αναπτυσσόμενες χώρες θα συμμορφωθούν με τις υποδείξεις των καλομαθημένων δυτικών για μέτρα «προστασίας» του περιβάλλοντος. Είναι πολύ πιθανό, σε συνδυασμό με τις τρέχουσες παγκόσμιες δημογραφικές εξελίξεις, να οδηγηθούμε σε οικολογική κατάρρευση ολόκληρου του πλανήτη.

Η Δύση θα επιθυμούσε να παρουσιάσει τη νίκη της αόπλως και μόνο ως νίκη της Ελευθερίας με κεφαλαίο, όμως στην πραγματικότητα έχει να κάμει κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο: πρέπει να φέρει εις πέρας, με τα δικά της πρόσημα και υπό τη δική της αιγίδα, τη συνύφανση τού πλανητικού και του κοινωνικού στοιχείου, την οπαία έθεσε στην ημερήσια διάταξη η ιστορία του 20ου αι. – πρέπει δηλαδή να επιβάλει σε πλανητική κλίμακα το δικό της σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης.

Καθώς ο αντικομουνιστικός αγώνας της Δύσης διεξάχθηκε προγραμματικά στο όνομα του φιλελευθερισμού, εδραιώθηκε η οπτική άπατη ότι η κατάρρευση του απαρχαιωμένου κομμουνισμού ισοδυναμεί με τη νίκη του αειθαλούς φιλελευθερισμού. Τούτη η έννοια του φιλελευθερισμού ήταν ωστόσο αόριστη και κανονιστικά φορτισμένη, επομένως συνιστούσε μάλλον μιά ιδεολογική παρά μιά κοινωνική ένδειξη. Ως κοινωνική ένδειξη μπορεί να θεωρηθεί μόνο μιά επεξηγηματική προσθήκη που συχνά χρησιμοποιούνταν στις μάχες της προπαγάνδας, ότι δηλαδή ο δυτικός φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ταξικά προνόμια, αλλά ανοιχτή κοινωνία, ίσες ευκαιρίες και ευημερία, όπως επίσης και κοινωνική προστασία, για όλους.

Επομένως, η άνοδος Τραμπ εκφράζει μία κρίση της παγκοσμιοποίησης, όπως τη βλέπει η Δύση – γεγονός που επιβεβαιώνεται και στις ευρωπαϊκές χώρες (Brexit, ενίσχυση της Λεπέν στην Γαλλία, κρίση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος). Η άνοδος του Τραμπ είναι επίσης μία ήττα του πολυπολιτισμικού κατεστημένου που είχαν οικοδομήσει η φιλελεύθερη Δεξιά και η πολυπολιτισμική Αριστερά μέσα στη θερμοκοιτίδα της παγκοσμιοποίησης. Συνιστά έτσι μία αντίδραση των εθνοτικών δυνάμεων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Όμως, αντίδραση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει ταυτόχρονα και ενίσχυση των λαϊκών δυνάμεων ή των λαών του τρίτου κόσμου.

ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ BLUES, Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΑ INETTA VISOR ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Γράφει ο Γιάννης Κ. Αικατερινάρης Πριν λίγες μέρες κατεβαίνοντας στην Αθήνα άκουσα παρέα με δυο καλούς φίλους μια από τις καλύτερες Αμερικάνικες μπάντες blues, τη «Mississippi Ηeat» από […]

«Η αναποτελεσματικότητα των θεοκρατικών νόμων του οθωμανικού κράτους, οι οποίοι δεν είχαν προβλεφθεί για όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, δημιούργησε μια συνθήκη όπου οι άρχουσες τάξεις λειτουργούσαν κατά την κρίση τους στην άσκηση της δικαιοσύνης. Το γεγονός αυτό οδηγούσε σε καταχρήσεις κι έτσι αυτή η διακριτική ευχέρεια μεταβαλλόταν σε αυθαιρεσία. Ο Μαξ Βέμπερ περιέγραψε αυτή την ιδιάζουσα ανασφάλεια στη δικαιοσύνη ως το βασικό χαρακτηριστικό της πατριαρχικής οθωμανικής κοινωνίας.

Κι αυτά στην αρχή. Γιατί αμέσως μετά το πράγμα πήρε άλλες διαστάσεις: «Σε εθνικό επίπεδο, η στέγη ήταν πιθανώς υπερτιμημένη πάνω από 50% το καλοκαίρι του 2006, πράγμα που σήμαινε ότι για να εξαλειφθεί η υπερτίμηση, οι τιμές έπρεπε να μειωθούν κατά το ένα τρίτο. Σε κάποιες μητροπολιτικές περιοχές, η υπερτίμηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Στο Μαϊάμι, για παράδειγμα, οι τιμές των σπιτιών εμφανίζονταν διπλάσιες τουλάχιστον από όσο μπορούσαν να δικαιολογήσουν θεμελιώδη οικονομικά στοιχεία. Έτσι σε ορισμένες περιοχές οι τιμές θα μειώνονταν κατά 50% ή και περισσότερο».

Είναι λοιπόν προφανές ότι οι πολέμιοι του εορτασμού του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 στερούνται επιχειρημάτων, για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους, τουλάχιστον σοβαρών. Απλώς το μόνο κίνητρο το οποίο διαθέτουν είναι η προσήλωσή τους στην πραγμάτωση των στόχων του ιδεολογήματος του εθνομηδενισμού, κάτι που συνδέεται φυσικά και με την προσωπική τους ανέλιξη.