“Αν ο κινηματογράφος είναι ένα «ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο», κατά τον Bazin, τότε η ταινία του Αγγελόπουλου είναι μια ορθάνοιχτη τρύπα στον τοίχο του μύθου”

«Η πολιτική του Αλέξανδρου είναι η μαγική θέληση του ενός. Έχει την ικανότητα να κάνει σκοτεινή οποιαδήποτε πράξη»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ως προς το ότι θέμα του Μελισσοκόμου είναι ο θάνατος. Όπως πεθαίνει ο κινηματογράφος που αγάπησε ο Σπύρος, όπως πεθαίνει κι ο σύντροφός του απ’ τον Εμφύλιο…

Το κείμενο περιλαμβάνεται σαν επίλογος στο βιβλίο «Ταξίδι Στο Μύθο» (εκδ. Αιγόκερως, 2003), καθώς και στο βιβλίο «Βασίλης Ραφαηλίδης» (εκδ. Αιγόκερως, 2000, για το Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)

Είναι Χριστούγεννα του 1977. Σε μία απομονωμένη παραλίμνια έπαυλη που λειτουργεί σαν ξενοδοχείο, περνά τις μέρες της μια ομάδα κυνηγών, που απαρτίζεται από μέλη της αστικής τάξης· ένας εργολάβος, ένας βιομήχανος, ένας ξενοδόχος, ένας πολιτικός καριερίστας, ένας ακροδεξιός… Σε μια εξόρμηση για θήραμα βρίσκουν το πτώμα ενός αντάρτη του εμφυλίου πολέμου θαμμένο στο χιόνι.