Η ηθική λειτουργώντας με κέντρο τον άνθρωπο ΔΕΝ έχει ως βάση την ένταξη των ανθρώπων στην εξελικτική/νοητική διεργασία ‒δηλαδή στη διεργασία που δημιούργησε τον άνθρωπο και κάθε τι υπαρκτό‒, καθώς θεωρεί ότι οι εξελίξεις οφείλουν να εξυπηρετούν το κοινό καλό.

Όπως είναι άδικο ο πλούσιος να αισχροκερδεί σε βάρος του φτωχού με τοκογλυφικούς δανεισμούς, έτσι είναι επίσης άδικο να δανείζεται ο φτωχός λεφτά για να τα σπαταλήσει σε ανούσια πράγματα αρνούμενος μετά να τα ξεπληρώσει.

Ο πιο σημαντικός αντίπαλος με τον οποίο χρειάστηκε να παλέψει το πνεύμα του Καπιταλισμού, με την έννοια ενός ξεχωριστού πρότυπου ζωής που ζητούσε ηθική επικύρωση, ήταν εκείνη η στάση και αντίδραση σε καινούργιες καταστάσεις που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε παραδοσιοκρατία.

Η παρέμβαση στο ανθρώπινο γονιδίωμα είναι δικαίωμα, υποχρέωση ή κάτι που πρέπει να απαγορευτεί;

“Μην ανταποδόσεις την κακία στον αντίπαλο˙ ξεπλήρωσε με καλοσύνη αυτόν που σου κάνει κακό, υπερασπίσου τη δικαιοσύνη για τον εχθρό σου, γίνε φιλικός στον εχθρό σου. Δώσε φαγητό να φάει, μπύρα να πιει…”

Το 1929 ο Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν έδωσε μια διάλεξη για την Ηθική, ένα θέμα το οποίο έχει, κατά κοινή ομολογία, αποφύγει να αναλύσει με ακρίβεια. Οι ορισμοί που δίνει για την ηθική είναι: η αναζήτηση του τι είναι καλό ή πολύτιμο, ή πραγματικά σημαντικό, ή του νοήματος της ζωής ή αυτού που κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις ή του σωστού τρόπου να ζεις. Εν τέλει, η ηθική αφορά το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος.

“Κάποιοι όμως δεν ήθελαν η θεωρία της εξέλιξης να περιορίζεται στο χώρο της βιολογίας…”