«… τι σημαίνει να είσαι “αντικειμενικός” για πράγματα όπως ο κληρονομημένος πλούτος ή η εξευτελιστική φτώχεια; Σημαίνει άραγε ότι αυτές οι διευθετήσεις αντικατοπτρίζουν κάποιες ιδιότητες της κοινωνίας που θα πρέπει να αποδεχτούμε όπως ο επιστήμονας αποδέχεται τις διευθετήσεις που μελέτησε μέσα από ένα τηλεσκόπιο ή κάτω από ένα μικροσκόπιο;

Η αντίληψη του Ρικάρντο ότι το κεφάλαιο αρκείται στα χαμηλά ποσοστά κέρδους αρνούμενο να μεταβεί στο εξωτερικό δε φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή θα τον διαψεύσει. Το γεγονός ότι θα λυπόταν αν έβλεπε αυτού του είδους τα τοπικιστικά συναισθήματα του κεφαλαίου «να εξασθενούν» καταδεικνύει ότι κινείται περισσότερο συναισθηματικά παρά ορθολογιστικά. Αν το κεφάλαιο αποσκοπεί μονάχα στο κέρδος, όπως οφείλει, τότε γιατί να μην καταφύγει και στο εξωτερικό, αν λάβει τις πρέπουσες διαβεβαιώσεις της επιπλέον κερδοφορίας;

Ο Ρικάρντο στο έργο του «Αρχές Πολιτικής Οικονομίας και Φορολογίας», που εκδόθηκε το 1817 και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της οικονομικής σκέψης, επιχειρεί να θεμελιώσει τη δική του οικονομικοκοινωνική θεωρία ξεκαθαρίζοντας το ζήτημα της προσόδου: «Η πρόσοδος είναι εκείνο το μέρος του προϊόντος της γης που καταβάλλεται στο γαιοκτήμονα για τη χρησιμοποίηση των αρχικών και άφθαρτων δυνάμεων του εδάφους.

Δουλειά υπάρχει πολλή και πραγματικά τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας θα μπορούσαν, στη φάση που είμαστε, να αποτελέσουν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο ανάκαμψης, με την προϋπόθεση ενός ελάχιστα σοβαρού σχεδιασμού. Και με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο Νεοέλληνας θα αποφασίσει να ιδρώσει ξανά!

«Όποιος παραπολλά πιάνει πολλά του πέφτουν.», «Όποιος σε πολλά ξαμώνει κανένα δεν κρατεί σφιχτά.», «Όποιος πολλά καταπιάνει λίγα βγάνει πέρα.», «Όποιος πολλά καταπιάνει μονομιάς κανένα δεν καταφέρνει καλά.»

Κι όταν το χρήμα κυλάει από το δημόσιο ταμείο στις ιδιωτικές τσέπες, είναι φυσικό να υπάρξει και ο ανάλογος ανταγωνισμός για το ποιος θα το πρωτοπάρει. Είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων που κατά τον Φρίντμαν πρέπει να υπάρχουν για να επιβάλουν τους κανόνες προς όφελος της ελεύθερης αγοράς.

Ο πιο σημαντικός αντίπαλος με τον οποίο χρειάστηκε να παλέψει το πνεύμα του Καπιταλισμού, με την έννοια ενός ξεχωριστού πρότυπου ζωής που ζητούσε ηθική επικύρωση, ήταν εκείνη η στάση και αντίδραση σε καινούργιες καταστάσεις που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε παραδοσιοκρατία.

Όμως, η πλήρης απασχόληση είναι περισσότερο όνειρο παρά πραγματικότητα. Εξάλλου, η συνθήκη της πλήρους απασχόλησης θα έκανε τόσο σπάνια τα εργατικά χέρια, που θα αυξανόταν κατακόρυφα η τιμή της εργασίας, εξέλιξη καθόλου ευχάριστη για τους επιχειρηματίες.

Οι πολιτικοί πιέζονται και επηρεάζονται υπερβολικά από το χρήμα των εταιρειών και ολοένα και περισσότερο χάνουν την εξουσία λήψης σοβαρών αποφάσεων, καθώς η απορρύθμιση και η ιδιωτικοποίηση αποδυναμώνουν την κυριαρχία της κυβέρνησης.

«Κατά τις εξεγέρσεις που συντάραξαν το Λονδίνο το καλοκαίρι του 2011, ένας φοιτητής με λευκό ποινικό μητρώο καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση επειδή είχε κλέψει ένα μπουκάλι μεταλλικό νερό από ένα σούπερ μάρκετ».