«Υπό αυστηρή έννοια, η ευνοϊκή διάθεση δεν μπορεί να θεωρηθεί φιλία (διότι προς πολλούς ανθρώπους μάς συμβαίνει συχνά να αναπτύξουμε, είτε βλέποντάς τους είτε ακούγοντας κάτι καλό γι’ αυτούς, μια ευνοϊκή διάθεση· μήπως είμαστε ήδη και φίλοι τους; Όχι βέβαια. Έστω ότι κάποιος είχε ευνοϊκή διάθεση για τον Δαρείο, ευρισκόμενο στην Περσία –πράγμα που δεν αποκλείεται–· σημαίνει αυτό πως γινόταν αμέσως και φίλος του;)»

«Ύστερα, αν έχει κανείς πολλούς φίλους, θα είναι συνέχεια μέσα στη στεναχώρια· πολλοί φίλοι σημαίνει αυξημένες πιθανότητες να παρουσιαστεί σε κάποιον από αυτούς μια αναποδιά της τύχης· και τέτοιες αναποδιές μοιραία φέρνουν στενοχώρια»

«Αν η εγκράτεια κάνει τον άνθρωπο ικανό να μένει σταθερός σε κάθε γνώμη, τότε είναι μια ιδιότητα ευτελής και αξιοκατάκριτη –αν, επιπαραδείγματι, τον κάνει να μένει σταθερός και σε μια ψευδή γνώμη. Και αν η ακράτεια κάνει τον άνθρωπο να εγκαταλείπει κάθε γνώμη, τότε θα υπάρξει κι ένα είδος καλής ακράτειας»

Τα μουσικά κείμενα όμως που χαράχτηκαν στο θησαυρό των Αθηναίων είναι μοναδικά, γιατί συσχετίζονται με άλλες δελφικές επιγραφές, που μας πληροφορούν για τους συνθέτες των δυο παιάνων και για τα συγκεκριμένα γεγονότα με τα οποία συνδέονται.

Κι ακόμα κι όταν κρατάμε τη σκέψη μας καθαρή, απαλλαγμένη από κάθε παραμόρφωση, και το διατυπώνουμε ρητά – όπως είναι το σωστό – ότι το “μεγάλο” δράμα της κλασσικής περιόδου ήταν αυστηρά αθηναϊκή υπόθεση και αποκλειστικό προϊόν της άμεσης δημοκρατίας του 5ου π.Χ. αιώνα, εστιάζοντας, άρα, στο θέατρο του Διονύσου στην καρδιά του αστικού χώρου κάτω από την Ακρόπολη, και πάλι κάτι δεν μας κάθεται καλά.