«Επί συναθροίσεως πολλού πλήθους εν ω ολίγιστοι διακρίνονται αγαθοί και σπουδαίοι άντρες. Άνθρωπος θεωρείται ο άξιος του ονόματος τούτου, διαστελλόμενος του κοινού όχλου.»

Περιγελούσε τους ρήτορες όταν μιλούσαν για δικαιοσύνη ενώ ζούσαν μέσα στην αδικία. Έλεγε ότι όλοι συναγωνίζονται ως προς τα υλικά αγαθά αλλά κανείς δεν αγωνιζόταν να γίνει καλύτερος και αληθινός. Αναρωτιόταν γιατί οι μαθηματικοί παρατηρούσαν τον ήλιο και την σελήνη ενώ παρέβλεπαν τα ζητήματα μέσα τους και γύρω τους. Θύμωνε με αυτούς που θυσίαζαν στους θεούς για να έχουν καλή υγεία και από την άλλη έτρωγαν υπερβολικά. Επέπληττε τους ανθρώπους για τις προσευχές τους, λέγοντας ότι ζητούσαν μάλλον αυτά στα οποία οι άνθρωποι απέδιδαν αξία και όχι αυτά που ήταν πραγματικά ωφέλιμα για αυτούς.

Τονίσαμε πως θεωρούσαν την αρετή ως το μόνο αγαθό και όχι απλώς ως το ύψιστο αγαθό που έλεγε ο Σωκράτης. Ωστόσο, απαρτίζουν τον σύνδεσμο ανάμεσα στον Σωκράτη και τους Στωικούς. Παρά τις ακρότητες του, ο Κυνισμός πρέπει να θεωρηθεί σαν η πιο πολύτιμη πνευματική ανάπτυξη στο σύνολο της ηθικής θεώρησης, γιατί έδωσε έμφαση σε δυο μεγάλες και αναγκαίες αλήθειες: πρώτον, στην απόλυτη υπευθυνότητα του ατόμου ως ηθική μονάδα και δεύτερον, στην κυριαρχία της θέλησης. Το κριτικό τους κήρυγμα, η σκανδαλώδης συμπεριφορά και ο προκλητικός διάλογος συνιστούσαν αυτό που ο μέγιστος των Κυνικών Διογένης θεωρούσε το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο: την παρρησία (ελευθερία λόγου)!