Η χρήση (των εννοιών) και η έλλειψη θεμελίων.* Γράφει ο Αρχείος Οι έννοιες στερούνται αντικειμενικού προσδιορισμού. Προσανατολίζονται προς τα “αντι-κείμενα” και χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τις προσωπικές μας επιλογές ή τα συμφέροντά μας. Εξίσου βεβαίως σύμφωνα με την ευαρέσκειά μας ή […]

Όμως ο Κάφκα δεν σταματά στην οπτική του μεταμορφωμένου υποκειμένου, αλλά συνεχίζει περικλείοντας όλες τις οπτικές. Ο πατέρας τον τρομάζει ουρλιάζοντας και τον τραυματίζει πετώντας του μήλα. Η μητέρα θέλει να λιποθυμήσει όταν τον βλέπει. Τον απομονώνουν στο δωμάτιό του κι απαιτούν να μη βγαίνει ποτέ. Η αδερφή του είναι η μόνη που μπαίνει στο δωμάτιο και του φέρνει καθημερινά φαγητό. Η εμφάνιση του Γκρέγκορ μπροστά στους νοικάρηδες (που αναγκάστηκε να βάλει η οικογένεια στο σπίτι για οικονομικούς λόγους) ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή.

Από τη «Δίκη» του Κάφκα στο σήμερα Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Η «Δίκη» του Κάφκα είναι ίσως το βαθύτερο πολιτικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνικής παραγωγής. Ο Κ. κατηγορείται τελείως παράλογα από τους ανθρώπους του κράτους για ένα αδίκημα που δεν […]

Ο Φίλιπ Ροθ και οι μεταμορφώσεις Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Το μυθιστόρημα του Ροθ «Το Βυζί» ξεπερνά κάθε όριο. Ο κύριος Ντέηβιντ Άλαν Κέπες, καθηγητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών κι Επιστημών του Στόουνυ Μπρουκ έχει μεταμορφωθεί σε βυζί και […]

Ο Αντώνης Σαμαράκης και τα ψυχολογικά παιχνίδια των δικτατόρων Γράφει ο Θανάσης Μπαντές «Το Λάθος» του Σαμαράκη δεν σημείωσε τεράστια εκδοτική επιτυχία μόνο στην Ελλάδα, αλλά έκανε παγκόσμιο πάταγο. Μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες κι απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια από την αφρόκρεμα […]

Ο Ντέιβιντ Γκαρνέτ και οι μεταμορφώσεις Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Αν ο Ροθ στο «Βυζί»  έδωσε τη χιουμοριστική πλευρά της μεταμόρφωσης, ως αμετάκλητη προοπτική από την πλευρά του θύματος, ο Γκαρνέτ, στο μυθιστόρημα «Από γυναίκα αλεπού» έκανε ακριβώς το ίδιο, […]

Η αγωνία του Καλβέρο για καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι παρά η αγωνία του Τσάπλιν που φοβάται τη ζωή χωρίς την τέχνη, αφού «Τα Φώτα της Ράμπας» γυρίστηκαν ταινία το 1952, χρονιά που, λόγω του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αμερική και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ευρώπη. (Μετά από αυτό γύρισε μόνο δύο ταινίες μέχρι το θάνατό του). Είναι η περίοδος που διαισθάνεται ότι αρχίζουν να σβήνουν «τα Φώτα της Ράμπας». Γιατί ο Τσάπλιν δεν τρέφει καμία αυταπάτη: «Όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας αρχίζει για το γέρο ηθοποιό το μαρτύριο μιας φρικτής απομόνωσης».