«Ονομάζω πάθη τα ακόλουθα και τα παρόμοιά τους: το θυμό, το φόβο, την αιδώ, την επιθυμία, και γενικώς όλα όσα συνοδεύονται, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, από ένα βίωμα ηδονής ή λύπης το οποίο προκαλείται άμεσα από αυτά. Και βέβαια, στα πάθη δεν αντιστοιχεί κάποια ηθική ποιότητα, απλώς τα βιώνουμε»

«Επειδή, όμως, είχαμε ορίσει την ευτυχία ως κάτι τέλειο, και επειδή ζωή υπάρχει και τέλεια και ατελής, το ίδιο συμβαίνει και με την αρετή (άλλη είναι ολοκληρωμένη, άλλη τμήμα της συνολικής), και εφόσον η ενέργεια των ατελών είναι και αυτή ατελής, προκύπτει ότι η ευτυχία μιας τέλειας ζωής είναι ενέργεια σύμφωνη με την τέλεια αρετή»

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι το ζητούμενο, δηλαδή το αγαθό καθ’ εαυτό, δεν είναι ούτε η ιδέα του αγαθού, ούτε το κοινό αγαθό (διότι το ένα είναι αμετάβλητο και μη πραγματοποιήσιμο, ενώ το άλλο είναι μεν μεταβλητό αλλά και πάλι μη πραγματοποιήσιμο). Αντιθέτως, αυτό για το οποίο γίνεται κάτι, αποτελεί απώτερο σκοπό άριστο, και τελικό αίτιο όσων υπόκεινται σε αυτό, και πρώτο όλων»

«… σε κάθε γνωστικό τομέα συναντάται διαφορά ανάμεσα σε όσα λέγονται με τρόπο φιλοσοφημένο και σε όσα με μη φιλοσοφημένο. Έτσι και με τα πολιτικά δεν πρέπει να θεωρούμε έργο περιττό την αντίστοιχη θεωρία, αφού με τη θεωρία θα αποκαλυφθεί όχι απλά το “τι” αλλά και το “γιατί”. Αφού το “γιατί” είναι το φιλοσοφημένο σε κάθε γνωστικό τομέα. Σίγουρα όμως το “γιατί” απαιτεί ευλαβική προσοχή»

«Διότι, αν η καλή ζωή οφείλεται σε τυχαία ή φυσικά συμβάντα, θα είναι κάτι για το οποίο οι πολλοί δε θα έχουν ελπίδα, αφού η απόκτησή της δε θα οφείλεται ούτε στη φροντίδα τους ούτε στη μέριμνά τους»

«Υπό αυστηρή έννοια, η ευνοϊκή διάθεση δεν μπορεί να θεωρηθεί φιλία (διότι προς πολλούς ανθρώπους μάς συμβαίνει συχνά να αναπτύξουμε, είτε βλέποντάς τους είτε ακούγοντας κάτι καλό γι’ αυτούς, μια ευνοϊκή διάθεση· μήπως είμαστε ήδη και φίλοι τους; Όχι βέβαια. Έστω ότι κάποιος είχε ευνοϊκή διάθεση για τον Δαρείο, ευρισκόμενο στην Περσία –πράγμα που δεν αποκλείεται–· σημαίνει αυτό πως γινόταν αμέσως και φίλος του;)»

Ποια ήταν όμως η απαρχή και προέλευση της ελληνικής παιδεραστίας; Σίγουρα όχι από τα ομηρικά έπη. Το περίφημο ζευγάρι των φίλων Αχιλλέα και Πάτροκλου έγινε ερωτικό κατά τον 5ο αι π.Χ. μέσω του έργου του Αισχύλου “Μυρμιδόνες” για το οποίο γίνεται λόγος στο Συμπόσιο του Πλάτωνος (180a). Η μεγάλη έξαρση και σημασία που είχε η παιδεραστία ξεκινά από την αριστοκρατική κοινωνία της αρχαϊκής εποχής.

Το Λύκειο του Αριστοτέλους βρισκόταν ανάμεσα στους (τότε) ποταμούς Ιλισσό και Ηριδανό (Λεωφ. Κωνσταντίνου και Βασ. Σοφίας, αντίστοιχα) πίσω από τη σημερινή Λέσχη Αξιωματικών στην Πλατεία Ρηγίλλης.

Η εποχή μας, που γεύτηκε κάθε τυραννικής καρυδιάς καρύδια, γνώρισε και τις λογής-λογής πτώσεις αυτών των σαπρόφυτων. Οι πιο τυχεροί τους πέθαναν στο κρεβάτι τους, αφού όμως σκόρπισαν, για χρόνια και χρόνια, τον θάνατο σε μυριάδες «υπηκόους» τους – όπως ο Στάλιν, ο Φράνκο, ο Σαλαζάρ.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η πόλη υπάρχει εκ φύσεως και προηγείται του ατόμου. Διότι, αν ο καθένας, όταν χωριστεί από το σύνολο, δεν είναι αυτάρκης, θα είναι στην ίδια κατάσταση, όπως όλα τα μέρη προς το σύνολο. Όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει σε μια κοινότητα ή δεν του χρειάζεται επειδή είναι αυτάρκης, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέρος της πόλης, και κατά συνέπεια είναι ή άγριο ζώο ή θεός.