Το κράτος δεν παρείχε παρά ελάχιστα κεφάλαια για την ανόρθωση αυτών των κτιρίων, ωστόσο, έθεσε κάποια όρια σε ορισμένες κατασκευαστικές τους πτυχές. Όρισε, για παράδειγμα, ότι οποιαδήποτε πολυκατοικία σηκώνει πάνω από έξι ορόφους, θα πρέπει να χτίζει βαθμιδωτά τα ανώτερα πατώματα.

Ο βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης (760 – 818) περιγράφει με ποιον τρόπο «πείραζαν οι Πράσινοι τον δύστυχο εκείνονα πούμοιαζε του Μαυρίκιου, και που αφού τονέ φορέσανε «σαγίον μαύρον» και τονέ στεφανώσανε με σκόρδα, τονέ καθίσανε σε γαδούρι και τον κορόιδευαν.»

Αλλοίς μου, και σε τί λογής ανθρώπων να ήρθα χώρα; / να ‘ναι άραγες ασύστατοι κι αδικοπράχτες κι άγριοι, / ή να ‘χουνε φιλοξενιά και θεοφοβιά στο νου τους; / Σάν κοριτσιών ψιλή φωνή στ’ αυτιά μου να βουΐζη, / σα νύφες, που έχουν κατοικιά ψηλά στα κορφοβούνια…

…αφού κανένας το θεϊκό Οδυσσέα δε θυμάται / μες στο λαό που σα γονιός με αγάπη κυβερνούσε. / Πάς σε νησί αυτός κοίτεται και δέρνεται από πόνους, / στης θέαινας της Καλυψώς, που με το ζόρι εκείθε / κρατάει τον, και δε δύνεται να δή γλυκειά πατρίδα•

Ένας μεγάλος δημιουργός, όπως στάθηκε ο Όμηρος, είναι πάντα πολύφωνος· γι’ αυτό μπορεί και κλείνει μέσα στην ψυχή του όλο τον κόσμο, όλες τις ομορφιές του, όλες τις χαρές του κι όλους τους πόνους του. Ωστόσο σαν να ήθελε να υποδηλώσει πως όσο και να ψάλλει πολέμους, μια φορά η καρδιά του δεν ανήκει σ’ αυτούς, πως η αγριότητα τους είναι ξένη με την ψυχή του.

Από το Θιάκι ερχόμαστε, ποκάτω από το Νείο, / για ανάγκη που όχι του λαού, παρά δική μας είναι. / Νά μάθω που ‘ναι ο κύρης μου, τη φήμη του ακλουθώντας, / του καρτερόψυχου Οδυσσέα, που έναν καιρό μαζί σου / λέν πολεμώντας κούρσεψε τη χώρα της Τρωάδας.

Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ
στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν
τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ’ ἑκάστῳ τῆς γνώμης
μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται.

Τα συμπόσια άρχιζαν στις τέσσερις το απόγευμα και κρατούσαν αργά τη νύχτα, αν όχι μέχρι την επόμενη. Τα τραπέζια ήταν στολισμένα με λουλούδια και ο αέρας αρωματισμένος. Οι υπηρέτες με ακριβές στολές, έπρεπε να είναι τουλάχιστον δυο για κάθε προσκεκλημένο.

Η Αθήνα συγκροτήθηκε κυριολεκτικά αποστερώντας την υπόλοιπη Ελλάδα από μεγάλο μέρος του πληθυσμού της. Οι άνθρωποι που συνέρρευσαν για μια καλύτερη ζωή στην πρωτεύουσα, διωγμένοι από τα χωριά τους λόγω της εγκατάλειψης αυτών από το κράτος, έφεραν μαζί τους τις επί μέρους ταυτότητες των περιοχών τους.

Η έξοδος από την ποιμενική ζωή και η είσοδος σε ευρύτερους οικισμούς γέννησε την πόλη όχι απλώς ως συγκρότημα πολλών οικισμών, αλλά σαν κοιτίδα της ζωής – περίπου σαν έργο τέχνης.