Ο Ιπποκράτης και η ιατρική των αρχαίων Ελλήνων Γράφει η Σοφία Τσιοκάνου Ο Ιπποκράτης γεννήθηκε στην Κω. Καταγόταν από την οικογένεια των Ασκληπιαδών (με την κύρια σημασία του όρου «Ασκληπιάδες» είναι αυτοί που κατάγονται από τον Ασκληπιό, είτε είναι γιατροί […]

Ο Θεός των Χριστιανών από τη μια καλούσε το ποίμνιο να υπομείνει αγογγύστως την Οθωμανική εξουσία, ως θεία τιμωρία και δοκιμασία επί της γης, και από την άλλη ενέπνεε με οράματα αγωνιστές σαν το Μακρυγιάννη να πάρουν τα όπλα: είτε λοιπόν ήταν διπρόσωπος και κυκλοθυμικός -πράγμα ανεπίτρεπτο σύμφωνα με έγκυρες θεολογικές πηγές- είτε οι άνθρωποι ερμήνευαν κάθε φορά τη θέληση Του αναλόγως με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις ισχύος τους. Με τέτοιον τρόπο, η επίκληση της Αρχαίας δημοκρατικής Ελλάδας μπορούσε να νομιμοποιήσει ακόμα και την Τυραννοκτονία, την οποία η επίσημη Εκκλησία απέρριπτε μετά βδελυγμίας. Ο Θεός, όταν απαιτούσε ραγιάδικη υποταγή (σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω), εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις της Εκκλησίας και του σουλτάνου. Ο Θεός που ευλογούσε τα καριοφίλια και εμψύχωνε τους ραγιάδες να αδράξουν τα άρματα της εκδίκησης και της απελπισίας δούλευε για την Επανάσταση.

Ο Noam Chomsky για τη Δημοκρατία Γράφει ο Φάνης Καψωμάνης Με αφορμή την επονομαζόμενη στις μέρες μας μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία, συνδυαζόμενη από τη μια με (και υποκινούμενη από) τους οικονομικούς ανταγωνισμούς των επιχειρήσεων οικονομικών κολοσσών και των κυβερνήσεων […]

Ο νους, ο χώρος και η γεωμετρία

Ο χρόνος στη φυσική Γράφει ο Γιώργος Μπαντές*  Αριστοτέλης Ο Αριστοτέλης έβαλε τις διαχρονικές βάσεις για τη μελέτη της έννοιας του χρόνου, συνδέοντάς την με την  κίνηση. Ο χρόνος, είπε, συνδέεται με την κίνηση. Όμως ο χρόνος δεν είναι κίνηση (δεν […]

Κι εδώ δεν μιλάμε για την καταγγελία της ανθρώπινης ανευθυνότητας που εκφράζεται με την επικίνδυνη παντογνωσία της ασχετοσύνης. Εδώ μιλάμε για την βαθύτερη πεποίθηση του υποδεέστερου που οφείλει να σιωπά. Για την απαξίωση της γνώμης μπροστά στον επαΐοντα. Για την απαίτηση της υπεροχής, που μόνο η κατοχή της μοναδικής αλήθειας μπορεί να νομιμοποιήσει. Ε λοιπόν, αυτές οι μοναδικές αλήθειες είναι οι πιο επικίνδυνες γιατί στην ουσία είναι το δεκανίκι του πιο απάνθρωπου φανατισμού. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην αλήθεια των σοφιστών, που με τόσο μένος πολέμησε ο Πλάτωνας, δηλαδή στην άρνηση κάθε αλήθειας και στην αναγκαιότητα της πειθούς για τη δική μας αλήθεια.

Στους αλεξανδρινούς χρόνους, η ονομασία Γραικοί συναντάται λιγότερο αλλά παραλλήλως προς το Έλληνες. Στο Βυζάντιο παράλληλα με το Ρωμαίοι χρησιμοποιείται, σε περιορισμένη έκταση, και το Γραικοί, προσλαμβάνοντας την ειδικότερη σημασία «ελληνορθόδοξοι» κατ’ αντιδιαστολή προς το Έλληνες (= ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές) και το Λατίνοι (= χριστιανοί της Δύσης / ρωμαιοκαθολικοί). Τον 15ο αιώνα, (στη Σύνοδο της Φλωρεντίας) αναφέρονται «συνελθόντες Λατίνοι τε και Γραικοί».

Ο Πρωταγόρας, ο Σωκράτης και η γέννηση της φιλοσοφίας Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο διάλογος του Πρωταγόρα με το Σωκράτη για το διδακτό της αρετής έχει μείνει στην ιστορία όχι μόνο γιατί βλέπουμε ζωντανά την αντιπαράθεση των σοφιστών με το […]

«Αυτές οι γυναίκες αφοσιώθηκαν για να προσευχηθούν στη θεϊκή Κύπριδα, για χάρη των Ελλήνων και των γενναίων στη μάχη πολιτών τους. Γιατί η θεά Αφροδίτη δεν θέλησε η ακρόπολη των Ελλήνων να παραδοθεί στους Πέρσες τοξότες».