Το σημαντικότερο και το διασημότερο πνευστό όργανο των Ελλήνων ήταν ο δίαυλος. Είτε μαζί με τη φωνή (αυλωδία) είτε μόνος του (αυλητική) έπαιξε ξεχωριστό ρόλο στην κοινωνική ζωή, τις τελετές, ιδιαίτερα προς τιμήν του Διονύσου και του Βάκχου, στους εθνικούς αγώνες, όπως τα Πύθια, τα Παναθήναια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα, στην τραγωδία, στις πομπές, στα συμπόσια και στο χορό.

Μάγεψε τους ακροατές η «μυθική» μουσική της Καραΐνδρου. Ποιοτική και ευρηματική, ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ήχων που παράγονται αρμονικά από μουσικά όργανα διαφορετικών προελεύσεων, όπως τα λαϊκά από το πρόσφατο παρελθόν του τόπου μας (ακορντεόν, μαντολίνο), της τζαζ (σαξόφωνο, μπάσο, πιάνο) και του ολοκληρωμένου ορχηστρικού δυναμικού (ξύλινα και χάλκινα πνευστά, έγχορδα) της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Η συλλογή δημοτικών τραγουδιών την οποίαν μας δίδει ο κ. Πολίτης θα ευχαριστήσει πιστεύω τους ενδιαφερόμενους εις την λαϊκή μας ποίηση· είναι με προσοχή μεγάλη καμωμένη, έχει σημειώσεις επεξηγηματικές του θέματος κάθε τραγουδιού, έχει άλλες σημειώσεις που εξηγούν τις ασυνήθιστες λέξεις και τους ασυνήθεις τύπους, έχει έναν πολύ καλό πίνακα εις τον οποίον αναγράφονται με ακρίβειαν και σαφήνειαν οι πηγές και η διαίρεσις του βιβλίου -εις 14 μέρη και 2 επίμετρα-, είναι πολύ επιτυχής.

Τα «Ρογκατσάρια», γνωστά και ως «Αράπηδες», είναι πρωτοχρονιάτικη γιορτή που έχει τις ρίζες της στην απώτατη αρχαιότητα. Καθώς φαίνεται, η προέλευση του εθίμου ανάγεται σε αρχαίες τελετές για τη γονιμότητα και τον ερχομό της άνοιξης· το έθιμο, με πολλά διονυσιακά χαρακτηριστικά, παρατηρείται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, κυρίως ορεινές και αγροτοκτηνοτροφικές· με το πέρασμα των αιώνων, όπως είναι φυσικό, οι Αράπηδες ή τα Ρογκατσάρια άλλαξαν χαρακτήρα. Ειδικότερα, τα ρογκατσάρια γίνονται στο Άργος Ορεστικό και στα χωριά κατά τις δύο πρώτες ημέρες του Χρόνου, στη Σιάτιστα την ημέρα των Θεοφανείων και στην πόλη της Καστοριάς το τριήμερο 6 – 9 Ιανουαρίου· οι εκδηλώσεις θυμίζουν καρναβάλι.

Στίχοι: Λεωνίδας Μπαλάφας.
Μουσική: Λεωνίδας Μπαλάφας – Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης.
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Παπαδουλάκης
Παραγωγή Indigo View 2015

Πώς γλένταγε ο κοσμάκης παλιά; Στα πανηγύρια. Εκεί, με νταούλια, βιολιά και κλαρίνα, «χάλαγε» ο συμβατικός κόσμος και ξαναστηνόταν ο κόσμος της καρδιάς. Ακόμα και σήμερα βλέπεις πιτσιρικάδες με καρφάκια στα χείλια και κατεβασμένα παντελόνια ως τα γόνατα να κάθονται εκστασιασμένοι μπροστά στους κλαρινιτζήδες. Όσο για τους μεγάλους, ακούνε τα ηπειρώτικα και ντρέπονται για τα ρηχά –πλέον- αφτιά τους. Τι έγινε στο μεταξύ; Ο κόσμος σκάρτεψε; Όλα πήγαν κατά διαβόλου;

Οι μουσικοί αναγνώστες μας κι όσοι ενδιαφέρεστε για γραπτά μνημεία της νεοελληνικής προφορικής παράδοσης, αξίζει να ρίξετε μια ματιά στα βιβλία του Γεώργιου Ρήγα για τον λαϊκό πολιτισμό της Σκιάθου. Τύχη αγαθή, η μπορείτε να τα βρείτε δωρεάν στην πολύτιμη ιστοσελίδα της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών:

Παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με αφορμή την αμφιλεγόμενη συνεργασία του Τζίμη Πανούση με τον Γιάννη Αγγελάκα, την Κατερίνα Στανίση και τον Σωκράτη Μάλαμα, παρουσιάζει ενδιαφέρον η σύγκριση της συγκεκριμένης[i] καλλιτεχνικής παραγωγής του Τζίμη Πανούση με τα τραγούδια του ελληνικού χιπ-χοπ συγκροτήματος «Social Waste», στη βάση ενός, ίσως και μοναδικού, κοινού στοιχείου τους: την άσκηση πολιτικής και κοινωνικής κριτικής μέσω της τέχνης κατά την περίοδο όξυνσης της κρίσης στην Ελλάδα.

Το Άσμα Ασμάτων αποτελείται από έξι ενότητες και εντάσσεται στα Διδακτικά – Ποιητικά Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Επισημαίνω, ωστόσο, τον πρώτο και δεύτερο στίχο και τους αποδίδω στα νεοελληνικά, όπως εγώ τους προσλαμβάνω, έστω κι αν δεν είμαι ένας εξειδικευμένος στη γλώσσα των εκκλησιαστικών γραφών.

Κυκλοφόρησε η νέα δισκογραφική δουλειά του Στέφανου Ανδρεάδη ‘Flying Jazz’ (Σεπτέμβριος 2013, FMrecords). Μαζί του συμπράττουν κορυφαίοι μουσικοί (Γιώργος Κοντραφούρης, Δήμος Δημητριάδης, Αλέξανδρος Δράκος-Κτιστάκης).