Εφόσον το σχέδιο γινόταν αποδεκτό, οι μεγάλες Δυνάμεις -σε σχετικό υπόμνημά τους- θα έπρεπε «να παραστήσωσι τω σουλτάνω, ότι η σύστασις τριών ηγεμονειών διαιρεί τας δυνάμεις της Ελλάδος, και επειδή θ’ ανατεθή εις αυτόν ο διορισμός των ηγεμόνων, θ’ αποβλέπουν εις αυτόν αι επισημότεραι οικογένειαι των Ελλήνων».

Πέραν της Εθνικής διάστασής του, το Δημογραφικό Ζήτημα αποτελεί ένα πρόβλημα με οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Μια από τις υπόψιν προεκτάσεις είναι το ζήτημα της μείωσης του ενεργού παραγωγικά πληθυσμού της χώρας και του πληθυσμού των νέων της και της αύξησης πληθυσμού των πολιτών που εισέρχονται ή βρίσκονται στο στάδιο της συνταξιοδότησης.

Το δίλημμα για τον Ερντογάν εν προκειμένω είναι σημαντικό και απορρέει από μία βασική παραδοχή: το γεγονός ότι η πολυδιαφημισμένη αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας, όσες επιτυχίες κι αν έχει (και έχει πολλές), δεν μπορεί ακόμη να του προσφέρει την απαραίτητη τεχνολογική αυτάρκεια που θα του επιτρέψει να λειτουργήσει ως ανεξάρτητη περιφερειακή μεγάλη δύναμη.

Το 1981 ο DiPietro και το 2011 ο Lafreniere οδηγούνται στο ίδιο συμπέρασμα ‘Όταν τα παιδιά αφεθούν ελεύθερα να παίξουν, τότε τα αγόρια συνήθως μπλέκονται σε ένα ακούραστο roughhousing δηλαδή ψευτοπλάκωμα. Η αυξημένη κινητικότητα των αγοριών έχει αποδειχθεί και με πειράματα όπου χρησιμοποιήθηκαν μετρητές επιτάχυνσης και βημάτων.

Το παράδειγμα του πολίτη-οπλίτη, του στρατευμένου στοχαστή που υπερασπίζεται την πατρίδα στην πρώτη γραμμή, το οποίο στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ενσαρκώθηκε από τον Σωκράτη, τον Αισχύλο και τον Σοφοκλή, ξαναζεί στη ζωή και το έργο του Οδυσσέα Ελύτη. Η ένοπλη υπεράσπιση της πατρίδας υπήρξε ένα γεγονός που καθόρισε το έργο του Αισχύλου.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί, όπως εύστοχα το έθεσε ο Μακρόν, μεγάλο ιστορικό λάθος του Κρεμλίνου. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ επιχειρούν να ανατρέψουν ριζικά την κατάσταση που δημιουργήθηκε το 2014, όταν η προσάρτηση της Κριμαίας φάνηκε να αντιμετωπίζεται με σχετική ανοχή από την Ουάσιγκτον.

Η αθηναϊκή ολιγαρχία, οι οπαδοί της «μικράς πλην τίμιας Ελλάδας» ήταν εξ αρχής αντίθετοι με τη μικρασιατική προοπτική του ελληνικού κράτους, ακόμη και πριν τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία Μεγάλη Ελλάδα θα μετατόπιζε υποχρεωτικά το κέντρο βάρους του ελληνικού κράτους στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, στη Σμύρνη και, ακολούθως, την Κωνσταντινούπολη. Σε ένα τέτοιο κράτος, οι διάφοροι σπιθαμιαίοι μικροκομματάρχες και παραγοντίσκοι δεν είχαν μέλλον.

Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζόρτζ Ουάσιγκτον, αλλάζουν το όνομα των σχολείων που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, την δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία».

Η Τουρκία μέχρι το 2012, αλλά ακόμα και μέχρι το πραξικόπημα του 2016, χρησιμοποιούσε έναντι των ελληνικών ελίτ την τακτική του μαστίγιου και του καρότου, επιχείρηση γοητείας από τη μια και από την άλλη, λελογισμένη επίδειξη δύναμης. Και η τακτική αυτή απέδιδε, οι ελληνικές ελίτ επέλεγαν τον δρόμο της υποταγής εθίζοντας σε αυτή και τον ελληνικό λαό.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου, ημέρα της έναρξης της μάχης των στενών του Σαρανταπόρου. Απ’ τις 6 το πρωί, πρώτη κινήθηκε η 4η μεραρχία απ’ τα Γιαννωτά προς Λιβαδερό / Μεταξά στα Καμβούνια. Όταν στις 10 το πρωί έφτασε στο Λιβαδερό, ακούστηκαν οι ομοβροντίες του τουρκικού πυροβολικού μέσα στα Στενά, εναντίον της 1ης, 2ης και 3ης μεραρχίας, που έκανε την κατά μέτωπο επίθεση στην είσοδο των Στενών.