Από την ένταξη στην Ε.Ε., η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας μειωνόταν, ως αποτέλεσμα των αρχικών δομικών αδυναμιών, του πρότερου ισχυρού προστατευτισμού και της ανεπαρκούς προενταξιακής προετοιμασίας.  Πέρα από ημιτελείς απόπειρες (δεκαετία του ’80) και γενικόλογες διακηρύξεις, το πρόβλημα ουδέποτε αντιμετωπίστηκε σοβαρά και ενώ ο ρυθμός συνολικά της οικονομικής μεγέθυνσης έφθασε στη δεκαετία του ’90 να είναι ο υψηλότερος στην Ένωση με εξαίρεση την Ιρλανδία, η ανταγωνιστικότητα μειωνόταν: η εξαγωγική επίδοση της βιομηχανίας ήταν μόνο ~30% και η εισαγωγική διείσδυση στον τομέα 50%, με αποτέλεσμα έναν σύνθετο δείκτη ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας 0.58, όταν ήταν 1.45 στην Ιρλανδία, 1.15 στη Γερμανία, 0.82 στην Ισπανία.

Η Ελλάδα μετεωρίζεται επικίνδυνα. Κάνει διαρκώς ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω. Μάλιστα όχι σε σταθερό έδαφος αλλά στο τεντωμένο σκοινί των καταιγιστικών γεωπολιτικών εξελίξεων που πυροδοτήθηκαν με τη νέα χρονιά. Και στην εγχώρια πολιτική ζωή, αντί να προχωρήσουμε γρήγορα στην υπόθεση των Τεμπών με τα αυτονόητα –απόδοση πολιτικών ευθυνών, ολοκλήρωση των διαδικασιών για την απονομή δικαιοσύνης και κάθαρση, αναδιοργάνωση του σιδηροδρόμου– ώστε να αφιερωθούμε απερίσπαστοι στον αγώνα που πρέπει να δώσει η χώρα για διεκδικήσει το μέλλον της στην νέα παγκόσμια κατάσταση που αναδύεται, ασχολούμαστε με το… email του Τριαντόπουλου.

Βρισκόμαστε άραγε μπροστά σε ένα νέο Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ με στόχο το ξεδόντιασμα της Ευρώπης; Τότε, τα «αντιφασιστικά μέτωπα» στην Ευρώπη εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας διότι δεν συνέφεραν τον Στάλιν, παρά την όντως εντεινόμενη φασιστική απειλή. Σήμερα βλέπουμε τους αντιαμερικανούς και αντισιωνιστές «αγωνιστές» που έδιναν «τα πάντα» για τη Γάζα,–στηρίζοντας μάλιστα ανοιχτά και ξεδιάντροπα τη Χαμάς–, να έχουν αιφνιδίως σιγήσει. Και αυτό τη στιγμή που ο Τραμπ προωθεί ένα σχέδιο εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων το οποίο δεν είχε καν τολμήσει να διατυπώσει ο Νετανιάχου! 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και τον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε, είχαν προκρίνει μια πολιτική ενίσχυσης της Ευρώπης, με την ΕΟΚ και τη συγκρότηση του ΝΑΤΟ, ώστε να αντιμετωπιστεί η σοβιετική απειλή. Σήμερα όμως –τουλάχιστον η διοίκηση Τραμπ αλλά όχι μόνο– βλέπει μια ομοσπονδιακά ενωμένη Ευρώπη ως βασικό εμπορικό οικονομικό και γεωπολιτικό αντίπαλο.

Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, επομένως, ως προς αυτό που λέμε εκσυγχρονισμός, αποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους, δυνατότητα να αναπτύσσει στρατηγικές κατευθύνσεις, είναι εμφανές. Καμία πολιτική δύναμη δε, δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει –κι αυτό φαίνεται τώρα και στην εικόνα που δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Κυριαρχεί η κονιορτοποίηση του πολιτικού σκηνικού, η προοπτική της ακυβερνησίας. Κι αυτό παρά τις αυτάρεσκες εξαγγελίες των προηγούμενων χρόνων ότι «τα δύσκολα βρίσκονται πίσω μας».

Το σύνολο της δικογραφίας της υπόθεσης εδώ και δυο χρόνια βρίσκεται στα χέρια ενός έγκριτου εφέτη ανακριτή στη Λάρισα, ο οποίος συλλέγει όλα τα στοιχεία του φακέλου της υπόθεσης, περιλαμβανομένων 250 από τα 300 αιτήματα διερεύνησης από τις οικογένειες των θυμάτων. Στοιχεία της δικογραφίας αποτελούν μεταξύ άλλων και το πόρισμα του, εκπροσώπου των οικογενειών των θυμάτων, κου Κοκοτσάκη και της ομάδας του, πορίσματα ιατροδικαστών, μαρτυρίες, προανακριτικό υλικό κλπ. Μοναδική ίσως εκκρεμότητα στην παρούσα φάση αποτελεί το πόρισμα του ΕΜΠ μετά από το οποίο ο ανακριτής οφείλει να ολοκληρώσει την ογκώδη έκθεση του και να την αποστείλει στον εισαγγελέα, ο οποίος θα συντάξει το κατηγορητήριο και θα ορίσει την δίκη.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, εμφανίζονται στην χώρα μας οι κοινωνιστικές- σοσιαλιστικές ιδέες, οι οποίες εκφράζονταν από τους Marx και Engels. Μία συνοπτική παρουσίαση των πρώτων- χρονολογικά- σοσιαλιστικών κινημάτων στην Ελλάδα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Η δυσκολία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να συμπεριληφθούν οργανώσεις και πρόσωπα, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών.

Αυτό το δεινό οξύμωρο, να ζεις σε μια χώρα η οποία αδυνατεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού της, να ξοδεύεις τις μέρες σου ξορκίζοντας τους θεσμούς και φτύνοντας στον κόρφο σου, να αισθάνεσαι διαρκώς θύμα του κράτους χωρίς να κάνεις το παραμικρό για να τελειώσει επιτέλους αυτή η μαύρη πολιτική κωμωδία.

Οι Θεσσαλονικείς υποχρεούνται εκ των πραγμάτων να βάλουν κι αυτοί ένα στοίχημα με τον εαυτό τους: να προστατεύσουν από κάθε είδους δολιοφθορά το νέο απόκτημα των υποδομών της πόλης. Να προστατεύσουν το παρόν και το μέλλον μιας πόλης ανοιχτής και σύγχρονης, για την οποία είναι περήφανοι.

Παρατηρείται οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας; Και ναι και όχι. Εξαρτάται από τα κριτήριά μας: όταν η ελληνική αριστερά καταγγέλλει τη χώρα μας ως μη κράτος δικαίου χωρίς να σκέφτεται ότι για τα πιθανά ελλείμματα φταίει, πρωτίστως, το αριστερό κατεστημένο, η «δημοκρατική οπισθοδρόμηση» καταγράφεται ψευδώς· χωρίς να υφίσταται. Αν για την οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας ενοχοποιείται ο «νεοφιλελευθερισμός» (μια ανύπαρκτη οντότητα) και όχι, λόγου χάρη, ο ισλαμικός εξτρεμισμός και ο αριστερός κρατικισμός, οδηγούμαστε σε λανθασμένα συμπεράσματα.