Κατά κανόνα ο «δυνατός» ήταν συγχρόνως μεγαλοκτηματίας και κρατικός λειτουργός. Αντιμέτωπη στη θέληση της κεντρικής εξουσίας ήταν η σθεναρή θέληση της οικονομικά ισχυρότερης και κοινωνικά ανώτερης τάξεως. Αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την εφαρμογή των αυτοκρατορικών διαταγμάτων είχαν κάθε συμφέρον να επιδιώκουν τη ματαίωση της εφαρμογής τους.

Το νεοφιλελεύθερο δόγμα ακόμη προσπαθεί να πείσει για την αυτορρύθμιση της αγοράς και τον αυτόματο μηχανισμό ασφάλειας, που θα δώσει τη λύση σε όλες τις κρίσεις, χωρίς την ανάμειξη του κράτους.

Βρισκόμαστε ακριβώς στη στιγμή που το Χρηματιστήριο μετατρέπεται σε καζίνο. Η παραγωγική διαδικασία δε σημαίνει απολύτως τίποτε, όπως και η φερεγγυότητα των εταιριών που μετοχοποιούνται. Αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι οι φήμες που θα στρέψουν την ψυχολογία της μάζας προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Ο Κέινς απορεί «πώς ο κοινός νους, στην προσπάθειά του να αποδράσει από περίεργα συμπεράσματα, έχει αποκτήσει την τάση να προτιμά τις πλήρως “σπάταλες” μορφές δανειακής δαπάνης παρά τις μερικώς σπάταλες μορφές, οι οποίες, επειδή δεν είναι πλήρως σπάταλες, τείνουν να κρίνονται με αυστηρές “επιχειρηματικές” αρχές.

Οι σύγχρονες πολυεθνικές βιομηχανίες πρέπει να καταλάβουν ότι τα κέρδη τους θα είναι λιγότερα. Η απύθμενη βουλιμία για κέρδη που επιδεικνύουν δεν είναι μόνο εγκληματική, αλλά και παρωχημένη ιστορικά, δηλαδή απολύτως αχρείαστη για την κοινωνία. Η ίδια η εξέλιξη την έχει ματαιώσει.

«Η σημασία του χρήματος ουσιαστικά πηγάζει από το ότι αποτελεί κρίκο μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος»

Όταν ο κόσμος έχει χρήμα είναι προφανές ότι αυξάνεται η ροπή για κατανάλωση, αλλά όχι στο ίδιο ποσοστό με τις χρηματικές αυξήσεις, αφού ο μέσος άνθρωπος δε διατίθεται να καταναλώσει όλο το επιπλέον ποσό που κερδίζει από την εργασία του, αλλά προτιμά να αποταμιεύει ένα μέρος του. Κι όσο περισσότερα κερδίζει, τόσο περισσότερα αποταμιεύει.

Την υλοποίηση 113 προαπαιτούμενων, έως και το β’ τρίμηνο του 2018, καλείται να κάνει πράξη η κυβέρνηση, όπως προκύπτει από την έκθεση συμμόρφωσης της Κομισιόν που εκδόθηκε μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου προγράμματος, που παρουσιάζει σήμερα η «Ναυτεμπορική».

Όμως, η πλήρης απασχόληση είναι περισσότερο όνειρο παρά πραγματικότητα. Εξάλλου, η συνθήκη της πλήρους απασχόλησης θα έκανε τόσο σπάνια τα εργατικά χέρια, που θα αυξανόταν κατακόρυφα η τιμή της εργασίας, εξέλιξη καθόλου ευχάριστη για τους επιχειρηματίες.

Κι αφού ο μισθός είναι θέμα διαπραγματεύσεων γιατί πρέπει να φτάσει στα κατώτερα όρια που μπορούν να ανεχτούν οι εργαζόμενοι κι όχι στα ανώτερα που μπορούν να ανεχθούν οι εργοδότες; Γιατί δηλαδή μιλάμε μόνο για την «οριακή δυσαρέσκεια» των εργαζομένων κι όχι των εργοδοτών;