Παραμένουν ακόμη θρυλικοί οι απόφοιτοι του λεγόμενου «Μικρού Πολυτεχνείου», οι υπομηχανικοί της χώρας, οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανοικοδόμηση του τόπου μετά την καταστροφική δεκαετία 1940 – 1949. Ήταν άνθρωποι με γνώσεις και δεξιότητες, ήξεραν τη δουλειά και την έφερναν σε πέρας. Έτσι πρόκοψαν κι αυτοί κι ο τόπος. 

Εδώ που έχουμε φτάσει με τις αλλαγές των χρήσεων και της οικονομικής φυσιογνωμίας στα κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, απαιτούνται πολύ περισσότερα κεφάλαια, χρόνος, και προσπάθεια ώστε να επέλθουν αλλαγές οι οποίες να φτάσουν να είναι αισθητές στα μεσαία και τα χαμηλότερα στρώματα.

Παρά τα προφανή και γνωστά τοις πάσι πλεονεκτήματα αυτά, ο ελληνικός σιδηρόδρομος φυτοζωεί. Η σύγκριση, δε, με την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι απογοητευτική. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα, αλλά ζήτημα προτεραιοτήτων της Πολιτείας.

Πέραν της Εθνικής διάστασής του, το Δημογραφικό Ζήτημα αποτελεί ένα πρόβλημα με οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Μια από τις υπόψιν προεκτάσεις είναι το ζήτημα της μείωσης του ενεργού παραγωγικά πληθυσμού της χώρας και του πληθυσμού των νέων της και της αύξησης πληθυσμού των πολιτών που εισέρχονται ή βρίσκονται στο στάδιο της συνταξιοδότησης.

«Στον φτωχό φτώχεια, στον πλούσιο πλούτη.», «Το χρήμα προσκαλεί χρήμα και η δυστυχία προσκαλεί δυστυχία.», η ισπανική «Το χρήμα πάει στο χρήμα κι η ακαμωσιά στον άρχοντα.»

Στο δημοσίευμα περιέχονται στοιχεία που αφορούν σε ένα ευρύ φάσμα παραγόντων (εργασία, υγεία, εκπαίδευση, τεχνολογία κλπ.) που επηρεάζουν τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς, επίσης, και στοιχεία για την ποιότητα ζωής, όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Το μυστικό της σημερινής κοινωνίας έγκειται στην ανάπτυξη μιας τεχνητά δημιουργημένης και υποκειμενικής αίσθησης ανεπάρκειας…αυτά που διαθέτουν οι άνθρωποι υποβαθμίζονται, σπιλώνονται, μειώνονται από την προκλητική και πανταχόθεν ορατή επίδειξη των εκκεντρικών περιπετειών των προνομιούχων…Το αντικείμενο θαυμασμού είναι ο πλούτος ως εγγυητής ενός εξόχως φανταχτερού και σπάταλου life style.

Η «μονοκαλλιέργεια» των ανεμογεννητριών κι όχι ΑΠΕ, και το αποτέλεσμα μονάδων που λειτουργούν με εισαγόμενο ακριβό φυσικό αέριο κάνουν ακόμη και τον ακριβό πλέον, λόγω προστίμων ρύπανσης λιγνίτη, συμφέρουσα λύση ανάγκης, για την σταθερότητα του ενεργειακού συστήματος της χώρας;

Η ανάδυση της Κίνας, υποστήριζε ο Αρίγκι, θα μετατοπίσει την σύνολη γεωμετρία του παγκόσμιου συστήματος. Τα μεγέθη της είναι τέτοια που μεταβάλουν το κέντρο βάρος του τελευταίου, οδηγούν σε υπέρβαση της δυτικής πρωτοκαθεδρίας, και εγκαθιδρύουν έναν κόσμο πολυπολικό.

Το μείγμα εχθές ήταν: φυσικό αέριο 47%, 16% εισαγωγές, 16% λιγνίτης, 15% ΑΠΕ και 5,7% υδροηλεκτρικά [πηγή], με τις υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, τις ακριβές εισαγωγές, και το «περιβαλλοντικό καπέλο» που συνοδεύει την λιγνιτοπαραγωγή να είναι οι κύριες αιτίες εκτόξευσης των τιμών, οι οποίες, το Σεπτέμβριο θα μεταφραστούν σε αυξήσεις των τιμολογίων (πάνω από 30%, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ένωσης Τεχνικών ΔΕΗ, Κώστα Μανιάτη) για τους καταναλωτές.