Ο Ρικάρντο ήταν ο άνθρωπος που περίμεναν οι αστοί για να κατοχυρώσουν και ιδεολογικά-επιστημονικά το δίκαιο των συμφερόντων τους. Δεν είναι τυχαίο ότι προβλήθηκε όσο κανένας άλλος στην εποχή του ούτε είναι τυχαίο που οι θεωρίες του αποτέλεσαν τη βάση των κλασικών οικονομολόγων για περισσότερο από έναν αιώνα – μέχρι να τις ανατρέψει ο Κέινς.

Η επανατοπικοποίηση δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά προϋπόθεση επιβίωσης Για τους οικονομολόγους Μαξίμ Κομπ, Ζενεβιέβ Αζάμ, Τομά Κουτρό και τον κοινωνιολόγο Κριστόφ Αγκιτόν, «η ιστορία δεν έχει γραφτεί» και υπάρχουν ακόμα τρόποι να μετατοπίσουμε την παγκοσμιοποίηση προς την πλευρά της […]

Η αντίληψη του Ρικάρντο ότι το κεφάλαιο αρκείται στα χαμηλά ποσοστά κέρδους αρνούμενο να μεταβεί στο εξωτερικό δε φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη εποχή θα τον διαψεύσει. Το γεγονός ότι θα λυπόταν αν έβλεπε αυτού του είδους τα τοπικιστικά συναισθήματα του κεφαλαίου «να εξασθενούν» καταδεικνύει ότι κινείται περισσότερο συναισθηματικά παρά ορθολογιστικά. Αν το κεφάλαιο αποσκοπεί μονάχα στο κέρδος, όπως οφείλει, τότε γιατί να μην καταφύγει και στο εξωτερικό, αν λάβει τις πρέπουσες διαβεβαιώσεις της επιπλέον κερδοφορίας;

Την ίδια στιγμή τα νέα που έρχονται από την ελληνική ύπαιθρο δεν είναι ενθαρρυντικά. Τα μέτρα, αλλά και ο φόβος του κόσμου, έχουν σταματήσει την αλυσίδα κυκλοφορίας των αγροτικών προϊόντων, που προμηθευόμαστε από μανάβικα και σούπερ μάρκετ της πόλης. Στα Ίρια της Αργολίδας, οι καλλιεργητές αγκινάρας έχουν αφήσει 100 τόνους άκοπους στο χωράφι, εξαιτίας της απαγόρευσης των λαϊκατζήδων να μεταφέρουν τα προϊόντα τους εκτός νομού.

Πράγματι, η Ελλάδα κινδυνεύει να πληγεί θανάσιμα εάν, σε πρώτο επίπεδο, δεν προσπαθήσει να περιορίσει την έκταση της επιδημίας. Και αν, σε δεύτερο και μονιμότερο επίπεδο, δεν αναπροσαρμόσει την οικονομική της πολιτική προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ενδογενούς παραγωγής – και όχι μόνο της πρωτογενούς αλλά και της δευτερογενούς, που έχει πληγεί από 10 χρόνια κρίσης και 30 χρόνια αποβιομηχάνισης.

Η εργασία από τη στιγμή που τίθεται στην αγορά κοστολογούμενη με συγκεκριμένα κριτήρια δεν μπορεί παρά να υπόκειται στους ίδιους κανόνες που καθορίζουν το ύψος της χρηματικής αξίας όλων των προϊόντων. Με λίγα λόγια αποτελεί εμπόρευμα που η τιμή του καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς, όπως κάθε εμπόρευμα. Ο Ρικάρντο είναι σαφής: «Η εργασία, όπως όλα τα άλλα πράγματα που αγοράζονται και πωλούνται, και η ποσότητα των οποίων μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί, έχει τη φυσική και την αγοραία τιμή της»

Το Δεκέμβριο του 2018 πληρώθηκαν συνολικά 4.463.642 συντάξεις, από τις οποίες οι 2.825.931 ήταν κύριες, οι 1.229.109 επικουρικές και 408.602 μερίσματα. Η μηνιαία δαπάνη που κατέβαλλαν τα ταμεία ανήλθε σε 2.299.134.554,74 € και περιλαμβάνει τις κρατήσεις φόρου, τις κρατήσεις υπέρ υγείας και ΑΚΑΓΕ ενώ δεν περιλαμβάνει την παροχή ΕΚΑΣ.

Ο Ρικάρντο στο έργο του «Αρχές Πολιτικής Οικονομίας και Φορολογίας», που εκδόθηκε το 1817 και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της οικονομικής σκέψης, επιχειρεί να θεμελιώσει τη δική του οικονομικοκοινωνική θεωρία ξεκαθαρίζοντας το ζήτημα της προσόδου: «Η πρόσοδος είναι εκείνο το μέρος του προϊόντος της γης που καταβάλλεται στο γαιοκτήμονα για τη χρησιμοποίηση των αρχικών και άφθαρτων δυνάμεων του εδάφους.

Άλλοτε, οι παγκόσμιες πανδημίες, παρότι ασύγκριτα πιο φονικές, εξ αιτίας της έλλειψης μέτρων πρόληψης και της υπανάπτυξης του συστήματος υγείας, έκαναν συχνά πολλούς μήνες ή και χρόνια ολόκληρα για να μεταδοθούν σε όλο τον πλανήτη. Και στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ κυριολεκτικά παγκόσμιες, μια και δεν έφθαναν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, ούτε καν σε όλες τις περιοχές των χωρών που είχαν πληγεί, διότι οι πληθυσμοί ήταν κατά 80% ή 90% αγροτικοί.

Η ανάγκη μιας στρατηγικής που θα συνδέει την ανάπτυξη με την άμυνα, επιβάλλεται από τις παρούσες περιστάσεις και ιδιαιτέρως από την πειρατική και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα της γείτονος Τουρκίας, κράτους στρατοκρατικού από γεννήσεώς του, η ιδία υπόσταση και συνεκτική δομή του οποίου είναι κύρια ο στρατός και κατά δεύτερο λόγο η οικονομία ή οι εθνικοί ή άλλοι θεσμοί.