«Στον φτωχό φτώχεια, στον πλούσιο πλούτη.», «Το χρήμα προσκαλεί χρήμα και η δυστυχία προσκαλεί δυστυχία.», η ισπανική «Το χρήμα πάει στο χρήμα κι η ακαμωσιά στον άρχοντα.»

Στο δημοσίευμα περιέχονται στοιχεία που αφορούν σε ένα ευρύ φάσμα παραγόντων (εργασία, υγεία, εκπαίδευση, τεχνολογία κλπ.) που επηρεάζουν τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς, επίσης, και στοιχεία για την ποιότητα ζωής, όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Το μυστικό της σημερινής κοινωνίας έγκειται στην ανάπτυξη μιας τεχνητά δημιουργημένης και υποκειμενικής αίσθησης ανεπάρκειας…αυτά που διαθέτουν οι άνθρωποι υποβαθμίζονται, σπιλώνονται, μειώνονται από την προκλητική και πανταχόθεν ορατή επίδειξη των εκκεντρικών περιπετειών των προνομιούχων…Το αντικείμενο θαυμασμού είναι ο πλούτος ως εγγυητής ενός εξόχως φανταχτερού και σπάταλου life style.

Η «μονοκαλλιέργεια» των ανεμογεννητριών κι όχι ΑΠΕ, και το αποτέλεσμα μονάδων που λειτουργούν με εισαγόμενο ακριβό φυσικό αέριο κάνουν ακόμη και τον ακριβό πλέον, λόγω προστίμων ρύπανσης λιγνίτη, συμφέρουσα λύση ανάγκης, για την σταθερότητα του ενεργειακού συστήματος της χώρας;

Η ανάδυση της Κίνας, υποστήριζε ο Αρίγκι, θα μετατοπίσει την σύνολη γεωμετρία του παγκόσμιου συστήματος. Τα μεγέθη της είναι τέτοια που μεταβάλουν το κέντρο βάρος του τελευταίου, οδηγούν σε υπέρβαση της δυτικής πρωτοκαθεδρίας, και εγκαθιδρύουν έναν κόσμο πολυπολικό.

Το μείγμα εχθές ήταν: φυσικό αέριο 47%, 16% εισαγωγές, 16% λιγνίτης, 15% ΑΠΕ και 5,7% υδροηλεκτρικά [πηγή], με τις υψηλές τιμές του φυσικού αερίου, τις ακριβές εισαγωγές, και το «περιβαλλοντικό καπέλο» που συνοδεύει την λιγνιτοπαραγωγή να είναι οι κύριες αιτίες εκτόξευσης των τιμών, οι οποίες, το Σεπτέμβριο θα μεταφραστούν σε αυξήσεις των τιμολογίων (πάνω από 30%, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ένωσης Τεχνικών ΔΕΗ, Κώστα Μανιάτη) για τους καταναλωτές.

Γεωργική και οικιακή οικονομία Παρά Γρηγορίου Παλαιολόγου μέλους αντεπιστέλλοντος των εν Παρισίοις Γεωργικής και Κυποκομικής[sic] Eταιρειών.Εν Ναυπλίω; Εν Αθήναις :Εκ της Βασιλικής Τυπογραφίας Διευθυνομένης υπό Γεωργίου Αποστολίδου Κοσμητού: Εκ του περί τα Ιδιωτικά έργα τμήματος της Β. Τυπογραφίας,1833-1835. 2 Tόμοι.

Η κυβέρνηση επενδύει σ’ ένα ολιγοπωλιακό μοντέλο ανασυγκρότησης, που φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας με το μεγάλο κεφάλαιο, την μεγάλη επιχείρηση, την μεγάλη ξένη επένδυση (αδιαφορώντας για παράδειγμα, αν αυτή θα αφορά στην παραγωγή ή σε καζίνο και ξενοδοχεία).

Το σχέδιο δεν αναφέρει κάποια στρατηγική αποκέντρωσης της Αθήνας με κίνητρα για την ανασυγκρότηση των χωριών και των κοινοτήτων, θέτοντας εν αμφιβόλω την προοπτική μείωσης των περιφερειακών και χωρικών ανισοτήτων. Η απουσία της χωρικής διάστασης και των τοπικών συνεργειών καθιστά επίσης αδύναμη την ανθεκτικότητα που επικαλείται το σχέδιο στην αντιμετώπιση των κρίσεων.

Κανείς δεν εξήγησε συγκεκριμένα και πειστικά γιατί η Ελλάδα βρέθηκε να επιδιώκει στόχους 15 χρόνια νωρίτερα από τη Γερμανία; Μήπως ακριβώς για να δοθεί –αντιστρόφως– στη Γερμανία αυτό το πλεονέκτημα (το αβάντζο) των 15 χρόνων, το οποίο θα μεταφέρει προσθετικά, θα αξιοποιήσει για τον εαυτό της, μέσω των εταιρειών της που θα έχουν «πράσινη» επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα από το 2023;