Η περίοδος 1941-1944 έχει δύο όψεις. Η μία, η πιο γνωστή, είναι αυτή της κατοχής και της εθνικής αντίστασης. Η άλλη, λιγότερο γνωστή, σφραγίζεται από τον αγώνα και την αγωνία των δυνάμεων που διαφεύγοντας στη Μ. Ανατολή, αποτέλεσαν πυρήνα των εξόριστων κυβερνήσεων και υπερασπίστηκαν την εθνική δημοκρατική προοπτική σε τέσσερα επίπεδα: ενάντια στις δωσιλογικές κυβερνήσεις των Αθηνών, ενάντια στις επιδιώξεις των μοναρχικών (παρότι συνυπήρχαν στην εξορία και στην πολεμική προσπάθεια), ενάντια στα σχέδια του ΚΚΕ (που πέτυχε χάρη στην εθνική αντίσταση να αποκτήσει βαρύνοντα πολιτικό ρόλο) αλλά και ενάντια στα σχέδια της Αγγλίας για ανανέωση των σχέσεων εξάρτησης μετά τον πόλεμο.

Ο Πλάτων Δρακούλης γεννήθηκε το 1858 στην- κατεχόμενη από τους Βρετανούς- Ιθάκη και, καταγόταν από εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας του, Ευστάθιος Δρακούλης, υπήρξε έπαρχος του νησιού. Σε νεαρή ηλικία, ο Δρακούλης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε Νομικά. Αργότερα, συνέχισε τις σπουδές του και, αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής στην Οξφόρδη[1].  Η επαγγελματική του πορεία ξεκινά το 1884, όταν και αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Αιών», του Τιμολέοντα Ι. Φιλήμονα.

Είχε ολοκληρωθεί πια η γερμανική εισβολή στην ηπειρωτική Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση είχε καταφύγει στην Κρήτη, όταν προβλήθηκε ένα «μεγαλοφυές» στρατηγικό σχέδιο: «Στις τελευταίες ημέρες του Απριλίου – γράφει ο Τσουδερός – ο πρέσβυς της Αγγλίας με είχε προϊδεάσει ότι στην Τουρκία εφρόνουν πως θα συνέφερε στον συμμαχικό αγώνα να καταληφθούν αι ελληνικοί νήσοι του Αιγαίου από τους Τούρκους πριν να τις πάρουν οι Γερμανοί».

Το τούρκικο καράβι είδε τότε πως το πυρπολικό του έκοβε το δρόμο κι απάνω στην απελπισία τους έβαλαν πλώρη απάνω σ’ έναν γκρεμό. Τότε ο Κανάρης έπεσε κατόπιν τους, ως πριν να προφθάσει η φρεγάδα να πέσει έξω, το πυρπολικό κόλλησε απάνω της και το τούρκικο καράβι απόμεινε ακυβέρνητο επειδή όλοι σχεδόν οι Τούρκοι πέσανε στη θάλασσα για να βγούνε έξω. Μονάχα κάτι λίγοι ζεϊμπέκηδες απομείνανε ως την τελευταία ώρα και φωνάζανε στον Κανάρη «Γκελ μπρε», αλλά χωρίς κουράγιο. Σαν είδανε πως το μπουρλότο κόλλησε στη φρεγάδα κατεβήκανε κάτω να σβήσουνε τη φωτιά αλλά δεν προφθάσανε να ανεβούν, γιατί είχανε αρπάξει κιόλας τα ξάρτια, η μπούμα και τα άλμπουρα.

Ο Ελβετός τραπεζίτης Jean Eynard- επί το ελληνικότερο «Εϋνάρδος»- κατέχει περίοπτη θέση στο κίνημα του φιλελληνισμού, το οποίο εκδηλώθηκε κατά τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα των ετών 1821-1828. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας γεννήθηκε στο λυκόφως του έτους 1776 στην Lyon και, πέθανε τον Φεβρουάριο του 1863 στην Γενεύη, πόλη όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος του βίου του. Πριν την εμπλοκή του στις επαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων, βοήθησε σημαντικά ως προς την βελτίωση των οικονομικών στα ιταλικά κρατίδια. Επίσης, εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, μετά την ναπολεόντεια περίοδο.

Το άρθρο εξετάζει τη μετάβαση της Ανατολής στην κυριαρχία των Αράβων μετά τις βυζαντινές ήττες, εστιάζοντας στις αντιδράσεις των χριστιανικών κοινοτήτων. Οι αιρετικοί χριστιανοί, όπως οι Ιακωβίτες και οι Νεστοριανοί, αρχικά υποδέχτηκαν θετικά τους νέους ηγεμόνες, ενώ οι ορθόδοξοι διατήρησαν την αφοσίωσή τους στον Βυζαντινό αυτοκράτορα. Το σύστημα των μιλλέτ καθόρισε τη συνύπαρξη των θρησκευτικών μειονοτήτων, επηρεάζοντας τη διαμόρφωση της ταυτότητας των λαών. Το Ισλάμ, πιο απλό στη δογματική του, κέρδισε σταδιακά χριστιανούς προσήλυτους, ιδιαίτερα από αιρετικές ομάδες.

Η νέα ελληνική είναι μια ζωντανή γλώσσα που εδώ και πολλά χρόνια ακολουθεί έναν αυτόνομο δρόμο, καλλιεργείται μέσω της εκπαίδευσης, της λογοτεχνίας, του λόγου μαζικής επικοινωνίας και της καθημερινής χρήσης. Γι’ αυτό παρουσιάζει μεγάλο αριθμό διαφορετικών ειδών λόγου, το καθένα από τα οποία έχει τα ιδιαίτερα γλωσσικά του χαρακτηριστικά.

Οι νέοι αυτοί επιστήμονες συνέβαλαν στην προώθηση των θέσεων, οι οποίες εμφανίστηκαν κατά την επανάσταση του 1909, στο Γουδί. Η είσοδος των «Κοινωνιολόγων» στο ελληνικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκε με τις εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910. Στις εκλογές αυτές, το κόμμα «Φιλελεύθεροι», υπό την ηγεσία του Ελ. Βενιζέλου, κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών[7]. Τέλος, οι «Κοινωνιολόγοι» συμμετείχαν στην ολομέλεια της Βουλής, η οποία, το 1911, προέβη σε αναθεώρηση του Συντάγματος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ «Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ – ὁ ἀναγινώσκων νοείτω -». Κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ XXIV, 15. Κείμενο: Στήβεν Ράνσιμαν (Steven Runciman) Μια μέρα του […]

Υπάρχει ακόμη ζωντανή στο λαό αυτή η γρήγορη κατανόηση των πραγμάτων και των καταστάσεων. Υπάρχει έντονη επίσης, η άλλη ποιότητα των Βυζαντινών: η ζωηρή περιέργεια. Και οι νεοέλληνες έχουν, όπως είχαν κι οι Βυζαντινοί, αντίληψη της σημασίας τους στην ιστορία του πολιτισμού. Όλα αυτά δείχνουν μία ιστορική ενότητα, άλλωστε κανείς λαός δεν διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του απείραχτα. Πολλά εξαρτώνται από τη γλώσσα, που είναι ο καλύτερος τρόπος συντήρησης της παράδοσης.