Υπάρχει ακόμη ζωντανή στο λαό αυτή η γρήγορη κατανόηση των πραγμάτων και των καταστάσεων. Υπάρχει έντονη επίσης, η άλλη ποιότητα των Βυζαντινών: η ζωηρή περιέργεια. Και οι νεοέλληνες έχουν, όπως είχαν κι οι Βυζαντινοί, αντίληψη της σημασίας τους στην ιστορία του πολιτισμού. Όλα αυτά δείχνουν μία ιστορική ενότητα, άλλωστε κανείς λαός δεν διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του απείραχτα. Πολλά εξαρτώνται από τη γλώσσα, που είναι ο καλύτερος τρόπος συντήρησης της παράδοσης.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, εμφανίζονται στην χώρα μας οι κοινωνιστικές- σοσιαλιστικές ιδέες, οι οποίες εκφράζονταν από τους Marx και Engels. Μία συνοπτική παρουσίαση των πρώτων- χρονολογικά- σοσιαλιστικών κινημάτων στην Ελλάδα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Η δυσκολία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να συμπεριληφθούν οργανώσεις και πρόσωπα, τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών.

Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Αυγούστου του 1936 όταν ο Αλεξέι Σταχάνοφ μαζί με τους υποστηλωτές Γκαβριήλ Στσιγκολιόφ και Τύχων Μπορίσενκο, τον προϊστάμενο του τμήματος Νικολάι Μασούροφ, τον γραμματέα της κομματικής οργάνωσης του ορυχείου Κωνσταντίν Πετρόφ και τον διευθυντή της τοπικής εφημερίδας Μιχαήλοφ, κατέβηκαν στις στοές.

«Αἱ ἰταλικαὶ στρατιωτικαὶ δυνάμεις προσβάλλουν ἀπὸ τῆς 5 και 30 πρωϊνῆς τῆς σήμερον τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς ἑλληνοαλβανικῆς μεθορίου. Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους»

Από το υλικό της έρευνας διαπιστώνεται ότι οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες διεξάγουν ενεργό κατασκοπεία, σαμποτάζ και αντάρτικο έργο στην ΕΣΣΔ, εκτελώντας τα καθήκοντα των βρετανικών, γερμανικών και ιαπωνικών μυστικών υπηρεσιών. Βάση για το έργο αυτό αποτελούν ελληνικές εγκαταστάσεις στις περιοχές Ροστόφ-στο-Ντον και Κρασνοντάρ του Βόρειου Καυκάσου, στο Ντονέτσκ, στην Οδησσό και σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας, στην Αμπχαζία και σε άλλες δημοκρατίες της Υπερκαυκασίας, στην Κριμαία, καθώς και ευρέως διασκορπισμένες ομάδες Ελλήνων σε διάφορες πόλεις και τοποθεσίες της Ένωσης» αναφέρει ο ιστορικός.

Ένας τύπος δουλείας χαρακτηριστικός για τον μουσουλμανικό κόσμο ήταν η σεξουαλική δουλεία για τις γυναίκες και η φύλαξη χαρεμιού για τους άνδρες, οι οποίοι ευνουχίζονταν για να επιτελέσουν αυτή τη λειτουργία. Ο ευνουχισμός γινόταν κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, οργανωνόταν απευθείας από τους δουλέμπορους σε χώρους που ήταν προορισμένοι γι’ αυτόν τον σκοπό και είχε ως αποτέλεσμα ένα τρομακτικό ποσοστό θνησιμότητας: περίπου 70 έως 80% για τον πλήρη ευνουχισμό των ενήλικων ανδρών και 30 έως 40% για τα παιδιά ηλικίας 7 έως 12 ετών, τα οποία ανέχονταν καλύτερα αυτόν τον ακρωτηριασμό.

Καθώς το μοντέλο της παρασιτικής ενσωμάτωσης στη διεθνή οικονομία αποδείχτηκε μη βιώσιμο, θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα μοντέλο ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης με εξωστρεφή χαρακτήρα, με παράλληλη ενίσχυση του κρατικού προγραμματισμού και της κατευθυντικότητας. Και οπωσδήποτε η ενίσχυση των τομέων της αμυντικής βιομηχανίας, των ναυπηγείων και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας θα μπορούσε να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην τεχνολογική αναβάθμιση του συνόλου της οικονομίας, όπως έκαναν το Ισραήλ και η… Τουρκία.

Οι Πέρσες δεν γνώριζαν εναντίον ποιών ανδρών εκστράτευαν. Το μόνο για το οποίο ήταν βέβαιοι, ήταν ότι θα πολεμούσαν με κατώτερο αριθμητικά εχθρό. Με ηγέτες έναν Πέρση και ένα Μήδο, όλο εκείνο το μωσαϊκό εθνών που ακολουθούσε, υπάκουε στους «επί πάσι»(1)  που το έσπρωχναν προς τα εμπρός ραβδιζόμενο, χωρίς ιδανικά, χωρίς ηθικά ερείσματα, χωρίς συναίσθηση του καθήκοντος, χωρίς σεβασμό, πίστη και εμπιστοσύνη στις ικανότητες του αρχιστράτηγου. Απέναντι στον Ασιάτη επιδρομέα, οι Αθηναίοι με συνείδηση σφυρηλατημένη πάνω στο νομοθετικό έργο του Σόλωνα και του Κλεισθένη, είχαν πλήρη επίγνωση του αγαθού της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Το μακρινό σωτήριο έτος 885, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο) προσπαθούσε να πάρει ξανά τον έλεγχο της Βαλκανικής χερσονήσου. Είχε χάσει τον έλεγχο των Βαλκανίων κατά τους προηγούμενους αιώνες λόγω των Αραβοβυζαντινών πολέμων, των Αβαροσλαβικών επιδρομών και εγκαταστάσεων καθώς και άλλων εσωτερικών παραγόντων.

Σύμφωνα με τους διασωθέντες βασιλικούς καταλόγους των Αθηνών ο Θησέας φαίνεται να βασιλεύει από το 1251 μέχρι και το 1221 π.Χ., αλλά ακόμη η ιστορικότητα του ήρωα δεν έχει αποδειχτεί. Το ισχυρότερο στοιχείο αποτελεί το «Πάριο Χρονικό», μια επιτύμβια στήλη που αναφέρει ανάμικτα μυθικά και ιστορικά γεγονότα από το 1581 π.Χ. μέχρι και το 264 π.Χ.  Σίγουρα πάντως έδρασε πριν από τον Τρωικό πόλεμο, αφού ο Όμηρος σαν αρχηγό των Αθηναίων στην εκστρατεία αναφέρει τον Μενεσθέα, που διαδέχτηκε τον Θησέα στην βασιλεία των Αθηνών.