Ο Τόμας Κουν και η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων Γράφει ο Γιώργος Τσουτσίδης Κατά την περίοδο 1920-1960, κυρίαρχο φιλοσοφικό ρεύμα στο χώρο της επιστημολογίας είναι ο Λογικός Εμπειρισμός. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ομως, η προβληματική που επικρατεί στην […]

Κάτω τα χέρια! Οι σπόροι ανήκουν στην ανθρωπότητα! Αναδημοσιεύουμε την επιστολή της οργάνωσης Arche Noah (Ένωση Διατηρητών Σπόρων της Κεντρικής Ευρώπης) προς τα κέντρα λήψεων αποφάσεων της Ε.Ε. και τους πολίτες Υπογράφουμε στον σύνδεσμο κάτω από το κείμενο Από τους […]

«Η εργασία απελευθερώνει». Γιατί οι βόρειοι δεν μάς καταλαβαίνουν; Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης Επισκέφτηκα το καλοκαίρι την Πολωνία και είχα την ευκαιρία να πάω στο Άουσβιτς και να δω από κοντά το αίσχος αυτό που κληροδότησαν οι «πολιτισμένοι» Γερμανοί στον […]

«Ιεροτελεστία της Άνοιξης» Όταν η «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, ο Ιγκορ Στραβίνσκι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει έξαλλος το Theatre des Champses – Elysees υπό τα γιουχαΐσματα του κοινού που παρακολουθούσε την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου σε […]

Υπαρκτός Παραλογισμός… Γράφει ο Μανόλης Πλούσος Ο καπιταλισμός στον 20ο αιώνα πέρασε πολλές και βαθιές κρίσεις. Πάντοτε όμως κατόρθωνε να ξεπερνά τις δυσκολίες και να εδραιώνει την κυριαρχία του σε όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων. Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, ένας […]

Ο Μαρξ, η κύκληση και τα καπιταλιστικά αδιέξοδα Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Η υπόθεση της κύκλησης του κεφαλαίου είναι λίγο – πολύ γνωστή. Ο κεφαλαιοκράτης επενδύει το χρήμα του στην παραγωγή, το μετατρέπει δηλαδή σε εμπόρευμα, και στη συνέχεια, με […]

Η Θεωρία της Εξέλιξης στην Εκπαίδευση Γράφει ο Μιχάλης Σαριγγέλης* Εισαγωγικά Η Θεωρία της Εξέλιξης των Ειδών αποτελεί μία από τις σημαντικότερες επιστημονικές θεωρίες, που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης των επιστημονικών προβλημάτων στο δυτικό κόσμο και όχι μόνο. […]

Ο Τράβεν, ο μεγαλοβιομήχανος και ο Ινδιάνος που νίκησε τον καπιταλισμό Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Ο Τράβεν δεν είναι καθόλου αναγνωρισμένος στο ελληνικό κοινό. Δεν τον συναντάμε ούτε στις κατηγορίες των ευπώλητων, ούτε στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων ούτε στα προτεινόμενα […]

Από τον πολιτικό στίχο και την αριστερά έφτασε να «τυλίγεται» με σημαίες, να εμφανίζεται με πρωταγωνιστές από τραγουδοριάλιτι (Καλομοίρα) και να τραγουδά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με το Χατζηγιάννη. Κάπως έτσι έφτασε και στο καλλιτεχνικό ναδίρ που αποθεώνεται με το δίσκο «Ξενοδοχείο» που φιλοξενεί τραγικές διασκευές ξένων τραγουδιών, φυσικά με τεράστια εμπορική επιτυχία. Ε λοιπόν, αυτή η κατηγορία των πρώην ποιοτικών και νυν τίποτα είναι ίσως η πιο επικίνδυνη απ’ όλες γιατί όχι μόνο νομιμοποιεί τον ευτελισμό, αλλά τον παγιώνει διαμορφώνοντας στρεβλά καλλιτεχνικά κριτήρια από το ύψος μιας γερασμένης αυθεντίας.

Η κοινωνία απεχθάνεται τα κενά εξουσίας, όπως αποδείχτηκε συχνά στο ιστορικό παρελθόν. Αν οι πολιτικοί που εκλέγονται από τον λαό δεν μπορούν να δώσουν δημοκρατικές και τελεσφόρες διεξόδους ή, ακόμα χειρότερα, αν καεί το μπουρδέλο η Βουλή και οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού τύπου συγκρούσεις, θα είμαστε άξιοι της πολιτικής μας μοίρας. Η εξουσία δεν περπατάει τόσο εύκολα στο δρόμο και προπαντός δεν χαρίζεται σε δυσαρεστημένους μικροαστούς και ρομαντικούς επαναστάτες· αν αποτύχουμε όσοι λέμε ότι υπερασπιζόμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την πολιτική δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, ο δρόμος θα μείνει ορθάνοιχτος για την αστυνομία, τον στρατό και τις ξένες πρεσβείες.