Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί, όπως εύστοχα το έθεσε ο Μακρόν, μεγάλο ιστορικό λάθος του Κρεμλίνου. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ επιχειρούν να ανατρέψουν ριζικά την κατάσταση που δημιουργήθηκε το 2014, όταν η προσάρτηση της Κριμαίας φάνηκε να αντιμετωπίζεται με σχετική ανοχή από την Ουάσιγκτον.

Ο Αμερικανός ανταποκριτής επικαλείται έμπειρους στρατιωτικούς παρατηρητές, οι οποίοι του επισημαίνουν ότι «τα τρία τέταρτα των μαχών στα αλβανικά σύνορα πραγματοποιούνται, επί του παρόντος, με ξιφολόγχες και τυφέκια, παρόμοια με εκείνα που χρησιμοποιούνταν πριν από είκοσι πέντε χρόνια. Οι μαρτυρίες των τραυματιών που επιστρέφουν από το μέτωπο υποδεικνύουν ότι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των εχθροπραξιών είναι οι μάχες σώμα με σώμα».

Άδικα! Δηλαδή, μια χαρά πέρναγαν, μας λέει, υπόδουλοι αυτοί, δυνάστες τους οι Τούρκοι, τι γυρεύαμε στην Μικρασία να τους ελευθερώσουμε; Και για να ολοκληρώσει την  απολογία του αποχαιρετάει δυο φορές τον γαμπρό του Κιορ Μεμέτ, τον οποίο είχε σκοτώσει, και κάνει τον  εξής  απολογισμό  προετοιμάζοντας την κορώνα του τέλους (σ. 340): «Εγώ σε σκότωσα και κλαίω -(!, δικό μου το θαυμαστικό)- γι’ αυτό. Λογάριασε τι μου ‘φαγες εσύ: Αδέρφια, φίλους, πατριώτες, τ’ αμέλε ταμπούρια,  ολόκληρη σφαγμένη γενιά», λέει, ξεχνώντας ν’  αναφέρει πως του ‘κλεψε την πατρίδα του και την  λευτεριά.

Η Τουρκία μέχρι το 2012, αλλά ακόμα και μέχρι το πραξικόπημα του 2016, χρησιμοποιούσε έναντι των ελληνικών ελίτ την τακτική του μαστίγιου και του καρότου, επιχείρηση γοητείας από τη μια και από την άλλη, λελογισμένη επίδειξη δύναμης. Και η τακτική αυτή απέδιδε, οι ελληνικές ελίτ επέλεγαν τον δρόμο της υποταγής εθίζοντας σε αυτή και τον ελληνικό λαό.

Η κανονικοποίηση της βίας μέσω της επανεγγραφής της ιστορίας δεν είναι απλώς κάποια αδιάφορη ακαδημαϊκή επιδίωξη. Αντίθετα, στόχος της είναι να νομιμοποιήσει τις ταραχές και τις λεηλασίες στο παρόν. Πράγματι, η Κάρτερ Τζάκσον περιγράφει τα πρόσφατα γεγονότα ως «μαύρη εξέγερση».

Τα ποιοτικά στοιχεία των Ουκρανών, που μεταβάλουν τους συσχετισμούς στο πεδίο των μαχών

Η διοίκηση πεζικού του NATO στο Ιζμίρ συνεχάρη την Τουρκία για τη «νίκη της επί της Ελλάδος» το 1922: Happy Victory Day, όπως λέμε Happy Birthday ή Many Happy Returns of the Day. Συγχαρητήρια σε όλους! Να τα χιλιάσετε!

Η πολιτική ορθότητα στους Γάλλους οικολόγους, η περίπτωση της Σαντρίν Ρουσό και η επίδραση της woke culture στην πολιτική.

Το εγχώριο πρόβλημα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, το απίστευτο νέο περιστατικό εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού στον Έβρο που εξελίχθηκε κατά τον 15 Αύγουστο, και τόσα και τόσα άλλα, είναι ότι κόμματα και δημοσιογράφοι, ανίκανοι να αρθρώσουν και τον παραμικρό δικό τους, σοβαρό και συγκροτημένο αντιπολιτευτικό λόγο, πρέπει να δανείζονται από τις προβοκάτσιες των άλλων, για ν’ αποκτήσουν ρόλο και άποψη.

Ολοένα και περισσότερο ο κόσμος στον οποίο ζούμε θυμίζει τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Ρευστότητα, ανασφάλεια, κίνδυνοι και ευκαιρίες δημιουργούν ένα πλαίσιο το οποίο επιβάλλει στους ηγέτες να αναλαμβάνουν κινδύνους. Η Ελλάδα και η ηγεσία της βρίσκονται αντιμέτωπες με διακυβεύματα συγκρίσιμα με τα όσα, 100 χρόνια πριν, χρειάστηκε να διαχειριστεί ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.