Η παροχή της πνευματικής ιδιοκτησίας από ένα δικηγορικό γραφείο θα διασφαλίσει την ιδιωτικότητα των έργων σας. Είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος που έχει δημιουργήσει κάτι δικό του, με κόπο και αγάπη, να νιώθει την ασφάλεια πως κανείς δεν θα αντιγράψει το έργο του, χωρίς τη θέληση του. Όπως επίσης το πνευματικό δικαίωμα βοηθάει πολλούς ανθρώπους στη διασφάλιση καθαρών εσόδων και κερδών.

Τι; αυτός να συγγενεύσει με τους άρχοντες, με τα κάρβουνα, με τους κακούς ανθρώπους, που δεν έπαυεν η γλώσσα του Λομπάρδου να τους στολίζει; Ο παλαιός λόγος έλεγε: «Βούρλο με βούρλο, σπάρτο με σπάρτο.» Όποιος ήταν βούρλο, για λογαριασμό του· όποιος ήταν σπάρτο, για λόγου του. Τ’ ανακατώματα ποτέ δεν είναι καλά.

Ο Αμερικανός ανταποκριτής επικαλείται έμπειρους στρατιωτικούς παρατηρητές, οι οποίοι του επισημαίνουν ότι «τα τρία τέταρτα των μαχών στα αλβανικά σύνορα πραγματοποιούνται, επί του παρόντος, με ξιφολόγχες και τυφέκια, παρόμοια με εκείνα που χρησιμοποιούνταν πριν από είκοσι πέντε χρόνια. Οι μαρτυρίες των τραυματιών που επιστρέφουν από το μέτωπο υποδεικνύουν ότι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των εχθροπραξιών είναι οι μάχες σώμα με σώμα».

Ποιανού πατρίδα είναι η Μικρασία; Των Ελλήνων, που ζουν εκεί από το 1100 π.Χ. χωρίς να εκδιώξουν κανέναν και να κάψουν κανενός τις πόλεις ή των Σελτζούκων Τούρκων που ενέσκηψαν από την Μογγολία από το 1070 μ.Χ. και είναι κύριοι της Μικρασίας από το 1460; Ποιος δικαιούται να έχει τον πρώτο λόγο; Είναι ίδιοι; Τι αρχαιότητες έχουν στα «μουσεία» τους οι Τούρκοι, ελληνικές ή δικές τους; Τα ψηφιδωτά στην Ζεύγμα (που ο Ερντογάν έστειλε πρόπερσι το προεδρικό αεροπλάνο για να φέρουν κάποια που τους επέστρεψαν απ’ τις ΗΠΑ) ποιοι τα ‘χουν φιλοτεχνήσει, Έλληνες ή Τούρκοι;

Από το «ΌΧΙ» του ΄40 στον τουρκικό αναθεωρητισμό Το μεγαλύτερο στοίχημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες Του Γιώργου Ρακκά Το ΟΧΙ των Ελλήνων της 28ης Οκτωβρίου του 1940, η επιτυχημένη αντίσταση στην Ιταλική εισβολή, κι έπειτα η προέλαση στην Βόρειο […]

Το πρωί ελληνικά τραγούδια και το βράδυ εθνικοί χοροί. Ήταν αληθινό πανηγύρι. Οι χορευτές ήταν από τον ίδιο το λαό· χόρεψαν δύο Έλληνες υπηρέτες του, ένας γέρος καφετζής κι άλλα δύο νέα παιδιά, τεχνίτες από την πόλη. Οι ραψωδοί άφηναν το μαντολίνο και το βιολί να ηχήσουν και ο καθένας τους έλεγε μία σύντομη στροφή ή προσκαλούσε τους άλλους να χαρούν.

Άδικα! Δηλαδή, μια χαρά πέρναγαν, μας λέει, υπόδουλοι αυτοί, δυνάστες τους οι Τούρκοι, τι γυρεύαμε στην Μικρασία να τους ελευθερώσουμε; Και για να ολοκληρώσει την  απολογία του αποχαιρετάει δυο φορές τον γαμπρό του Κιορ Μεμέτ, τον οποίο είχε σκοτώσει, και κάνει τον  εξής  απολογισμό  προετοιμάζοντας την κορώνα του τέλους (σ. 340): «Εγώ σε σκότωσα και κλαίω -(!, δικό μου το θαυμαστικό)- γι’ αυτό. Λογάριασε τι μου ‘φαγες εσύ: Αδέρφια, φίλους, πατριώτες, τ’ αμέλε ταμπούρια,  ολόκληρη σφαγμένη γενιά», λέει, ξεχνώντας ν’  αναφέρει πως του ‘κλεψε την πατρίδα του και την  λευτεριά.

Αιωρούνται βέβαια ερωτήματα: Πώς ένα «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το τουρκικό του Κεμάλ, κάνει «εθνοκάθαρση», όπως γράφουν πιο κάτω; Άρα, στην «πατρίδα» του Κεμάλ υπήρχαν δύο έθνη, αλλοιώς πώς το ένα θα έκανε εθνοκάθαρση εις βάρος του άλλου; Και, ποιο άλλο «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα» έχει κάνει “εθνοκάθαρση”; To Παλαιστινιακό, το Κουβανικό, το Πολισάριο, εμείς το ’21, οι Σέρβοι πιο πριν, ποιοι; Χαρακτηρίζει η συμπεριφορά αυτή ένα τέτοιο κίνημα;

Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζόρτζ Ουάσιγκτον, αλλάζουν το όνομα των σχολείων που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, την δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία».

«-Ξέρεις μια παροιμία; Δεν ήξερε ο Μάκης. -Άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις. Και του ‘κανε την ανάλυση. -Τι περιμένεις, ρε. Με το ψωρομεροκάματο να βάλεις βρακί στον αποτέτοιο σου;»