Η φυλετιστική επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια
Σκέψεις με αφορμή την «cancel culture» και το κίνημα woke
Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά
Το βιβλίο του Ματιέ Μποκ-Κοτέ, «Η φυλετιστική επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια», αποτελεί σε πρώτο επίπεδο ένα ψυχογράφημα της μαζικής υστερίας που έχει καταλάβει τις δυτικές κοινωνίες, των ΗΠΑ και της Ευρώπης, και φέρει τη σφραγίδα του woke κινήματος. Μιας κυριολεκτικής σταυροφορίας που σαρώνει τις δυτικές μητροπόλεις διακηρύσσοντας πως: «Οι δυτικές κοινωνίες βρίσκονται στα χέρια του συστημικού ρατσισμού. Το κοινωνικό σύστημα προκαλεί διακρίσεις, είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, ετεροφυλόφιλο, φυλοαμετάβατο, εχθρικό για τους ανήμπορους και ειδιστικό (σπισιστικό)». (από το βιβλίο του Μποκ Κοτέ.)
«Κυνήγι Μαγισσών» και ολοκληρωτισμός
Διαβάζοντας το βιβλίο του Μποκ-Κοτέ, σκέφτεται κάποιος αρχικώς πως οι Δυτικοί τρελάθηκαν! Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζορτζ Ουάσιγκτον, μετονομάζουν τα σχολεία που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Αρχαίας Τραγωδίας, των έργων του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ και άλλων εμβληματικών προσωπικοτήτων, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, τη δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία».
Εταιρείες όπως η Ντίσνεϋ αναρτούν προειδοποιήσεις σε έργα τους, όπως ο Πήτερ Παν ή το Ντάμπο το Ελεφαντάκι, ότι προάγουν ρατσιστικά στερεότυπα, και τα απαγορεύουν για παιδιά κάτω των 7 ετών· παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ, όπως οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ή το BBC, κανοναρχούν καθημερινά το αφήγημα περί ενός «συστημικού ρατσισμού», ο οποίος αποτελεί δυτική αποκλειστικότητα – το προπατορικό αμάρτημα του Λευκού Δυτικού Άνδρα, από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Η «cancel culture» διεκδικεί την ακύρωση όλου του ιστορικού παρελθόντος και της κουλτούρας των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Το κίνημα των woke –ελληνιστί «αφυπνισμένων»– εκφράζει έναν μεσσιανισμό και μια φανατική προσήλωση στην ορθοπολιτική ορθοδοξία που παραπέμπει στις σκοτεινότερες στιγμές ολοκληρωτικών καθεστώτων, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των θετικών και των αρνητικών στοιχείων του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αποσιωπά το γεγονός ότι, παράλληλα με την αποικιοκρατία ή τον ρατσισμό, το ευρωπαϊκό πνεύμα επέτρεψε ταυτόχρονα και την αντιαποικιακή σκέψη, την κοινωνική, τη φεμινιστική ή την οικολογική κριτική· σε αντίθεση με το ισλάμ, την Ινδία ή την Κίνα, όπου η οποιαδήποτε αμφισβήτηση της παράδοσης καταγγέλλεται ως αποστασία – ας θυμηθούμε την περίπτωση του Σαλμάν Ρουσντί.
Εξελίσσεται ένα κυνήγι των μαγισσών που στοχοποιεί τη «λευκότητα», εξισώνοντάς την με το απόλυτο κακό· η αποκατάσταση των ιστορικών εγκλημάτων της Δύσης μπορεί να λάβει μόνο τη μορφή ενός αντίστροφου φυλετισμού, ενώ προωθείται η θεσμική καθιέρωση αρνητικών διακρίσεων έναντι της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Στις ΗΠΑ, η φυλετική αδικία εναντίον των Αφροαμερικανών και των Ινδιάνων, σε μια λογική συλλογικής ευθύνης, φέρνει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ακόμα και τους λευκούς απόγονους των μεταναστών που κατέφθασαν πάμφτωχοι στον Νέο Κόσμο, και εργάστηκαν σκληρά για να διεκδικήσουν τη θέση τους.
Στην Ευρώπη, επικεντρώνονται στη μαζική άφιξη και εγκατάσταση μεταναστών από τον πρώην αποικιοκρατούμενο κόσμο, την οποία οι λαοί της έχουν την υποχρέωση να ενθαρρύνουν, ώστε να ξεπλύνουν το άγος της αποικιοκρατίας. Ακόμα και η «ενσωμάτωσή» τους στηλιτεύεται ως έκφραση ρατσισμού, καθώς υπονοεί μια οικουμενικότητα των δυτικών αξιών. Στη θέση της προάγεται ο πολυπολιτισμός, λογιζόμενος ως επίθεση στην κεντρική ευρωπαϊκή πολιτισμική ταυτότητα: «Η αποαποικιοποίηση που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 δεν θα ολοκληρωθεί πάρα μόνο όταν οι λαοί της Ευρώπης γίνουν ξένοι στην πατρίδα τους».
Μέσα στον παροξυσμό του, το woke κίνημα επανεισάγει αντεστραμμένη τη φυλετικοποιημένη σκέψη του ρατσισμού. Τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της σύγκρουσης μεταξύ Λευκών και μη-Λευκών. Ακόμα και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν ερμηνεύεται πλέον σε συνάρτηση με την ταξική πραγματικότητα των ατόμων αλλά σε σχέση με το χρώμα του δέρματος τους, ή τη σεξουαλική τους επιλογή.
…Και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια
Άλλωστε, ο συγγραφέας δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο κεντρικό ζήτημα της «φυλετιστικής επανάστασης», αλλά αναφέρεται και στα υπόλοιπα κοινωνικά και ιδεολογικά θέματα που συναρτώνται μ’ αυτό, σε ένα ενιαίο κίνημα καταστροφής τόσο των δυτικών λαών όσο και της ίδιας της ανθρώπινης ταυτότητας και υποκειμενικότητας. Αποφασιστικό ρόλο ως προς αυτό διαδραματίζει το ζήτημα του σεξουαλικού προσανατολισμού.
Η θεωρία τoυ φύλου δεν αρκείται πλέον να υποστηρίζει ότι ο ορισμός του αρσενικού και του θηλυκού ποικίλλει ανά τις εποχές αλλά, πλέον, επιχειρεί να καταργήσει αυτή τη διάκριση: πρόκειται για κοινωνικές κατασκευές, αυθαίρετες, που επιβάλλονται στα άτομα και πρέπει να αποδομηθούν… (Άλλωστε) το πρόσωπο που αναγνωρίζει την ταυτότητα του φύλου στη σεξουαλική του ταυτότητα δεν αποτελεί παρά μία πιθανότητα, ανάμεσα σε άλλες, στην παλέτα των ταυτοτήτων φύλου, οι οποίες μπορεί να φτάσουν έως και πενήντα! Οι λέξεις: άντρας και γυναίκα, καλούνται επίσης, σταδιακά, να εξαφανιστούν, αφού ασκούν, συμβολικά, βία στα μη δυαδικά άτομα. Η θεωρία του φύλου αποτελεί το αποκορύφωμα της κονστρουκτιβιστικής τάσης στις κοινωνικές επιστήμες…. Όλα είναι κοινωνική κατασκευή και τα πάντα μπορούν να αποδομηθούν. Το φυσικό δεν υπάρχει, το πολιτισμικό είναι αυθαίρετο…
Η θεωρία του φύλου, που χθες ακόμη αποτελούσε μια ακαδημαϊκή εκκεντρικότητα, είναι σήμερα η μήτρα μέσα από την οποία το μηντιακό σύστημα διανοείται το αρσενικό και το θηλυκό και εργάζεται για να διαλύσει όλες τις ταυτότητες. Ακόμα και απέναντι στις σεξουαλικές επιθέσεις νεοαφιχθέντων μεταναστών στην Κολωνία, την Πρωτοχρονιά του 2016, οι φεμινίστριες υπήρξαν αφοπλιστικά «διακριτικές», σχετικοποιώντας τες. Εξ ου και η συμμαχία της επιδιωκόμενης «επανάστασης των φύλων» με τη φυλετιστική επανάσταση. Η συμμαχία έχει προχωρήσει τόσο, ώστε, το 2021, τελειώνοντας την προσευχή που ανέγνωσε για τη νέα σύνοδο του Κογκρέσου των ΗΠΑ, ο αιδεσιμότατος (sic) Emanuel Cleaver, μαύρος δημοκρατικός βουλευτής, συμπλήρωσε το «amen» με το «a-women»!
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο huffingtonpost.gr