Παλαιών Πατρών Γερμανός: Αυτός (υποτίθεται) που σήκωσε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα!
Γράφει ο Νίκος Πλατής
Από το βιβλίο του αποδέλοιπο Κολοκοτρωνέικο:
Ο εν λόγω σε ημιολόσωμο πορτέρτο του. Άγνωστο ποιoν ακριβώς λοξοκοιτάζει (τον Παπαδιαμαντόπουλο;).
Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, ο (Πινακ.): Ο κατά κόσμον Γεώργιος (Γ)κόζιας (1771-1826). Γερμανός* ήταν το παπαδικόν του ψευδώνυμο. Δημητσανίτης στην καταγωγή (όπως και ο Θεόδωρος): «Γορτύνιος κι αυτός σαν τον Κολοκοτρώνη, αλλά άνθρωπος της αντίπαλης παράταξης». (Κανέλλ., σ. 80) Ιεράρχης στο επάγγελμα, μητροπολίτης των Παλαιών Πατρών συγκεκριμένα. Εμβληματικό πρόσωπο της Επανάστασης, αυτός (υποτίθεται) που σήκωσε την 25η Μαρτίου του 1821 το λάβαρο της Αγίας Λαύρας**: «Το μεσημέρι της 23 Μαρτίου μπήκε στην Πάτρα ο Ιω. Παπαδιαμαντόπουλος με 2.000 Έλληνες και κατέλαβε τα επίκαιρα σημεία. Στις 24 έφθασε ο αρχιεπίσκοπος Γερμανός με 4.000. Ενεργούσε ως αρχιστράτηγος των Επαναστατών και κυβερνήτης της πόλης». (Σιμόπ., τ. 1, σ. 199) Ήταν (όπως προείπαμε) επικεφαλής της αποτυχημένης εκείνης εξέγερσης στην Πάτρα, οπότε και άρχισαν να στραβώνουν τα πράγματα, αποδείχθηκε απίστευτα κατώτερος των περιστάσεων: «Άναψε μια γελοία φιλονικία ανάμεσα στο Γερμανό και τον Παπαδιαμαντόπουλο για κάποιο λάφυρο. Ο διάκος του Γερμανού ήθελε να πάρει από άνθρωπο του Παπαδιαμαντόπουλου ένα πολύτιμο σπαθί. Μπήκαν στη φιλονεικία τα αφεντικά και το στράτευμα διαλύθηκε». (πηγή πληρ. Π. Π. Γερμανού, Απομνημονεύματα, σ. 206 και Σιμόπ., τ. 1, σ. 193-194) Ο Γκόρντον, ενώ εκτιμά τα προσόντα του, δεν τον σκιαγραφεί με τα φωτεινότερα χρώματα: «Δεν έλειπαν οι ικανότητες απ’ αυτόν τον ιεράρχη. Η δύναμη του λόγου, το υψηλό εκκλησιαστικό αξίωμα, η δραστηριότητά του στην αρχή του ξεσηκωμού τον είχαν περιβάλει μεγάλη δημοτικότητα. Ο λαός, ωστόσο, έπαψε να τον θαυμάζει όταν τον γνώρισε από κοντά. Αχαλίνωτη υπεροψία, φιλοδοξία και φιληδονία κρυβόταν κάτω από την προσωπίδα του θρησκευτικού ζήλου. Πολύ σύντομα ο Γερμανός πέταξε την υποκριτική αγιότητά του και άρχισε να εμφανίζεται στο στρατόπεδο και στα συμβούλια ντυμένος με μεγαλόπρεπη φορεσιά και με ύφος μονάρχη». (Σιμόπ., τ. 1, σ. 370) Με τον καλό κι αγαθό Δημήτριο Υψηλάντη δεν τα πήγαινε καθόλου καλά (πώς θα μπορούσε άλλωστε;): «Οι καθημερινές συζητήσεις του Υψηλάντη με τους προεστούς κατέληγαν πάντοτε σε φιλονεικίες και αμοιβαία απέχθεια. Μια φατρία προκρίτων με επικεφαλής τον Γερμανό αντιδρούσε με πείσμα σε όλα τα σχέδιά του» (Σιμόπ., τ. 1, σ. 377) Ορισμένοι ιστορικοί του ’21 δεν παρακάμπτουν αυτή τη μοιραία σύμπτωση που αφορά τη χρονολογία του ντεμπούτου του στα κοινά του Μορέως (όταν αυτός ερχόταν ο Κολοκοτρώνης και οι λιγοστοί εναπομείναντες του πογκρόμ σύντροφοί του δραπετεύουν προς τα νησιά του Ιονίου): «Καθώς αναχωρεί ο Κολοκοτρώνης με τους εναπομείναντες κλέφτες και στο Μοριά βασιλεύει “η σιωπή του τάφου”, εισέρχεται ο μητροπολίτης των Παλαιών Πατρών […]. Είχε προχειρισθεί στην ΚΠολη διάδοχος του Ιωακείμ και φτάνοντας στην πατρίδα του ανέλαβε έκτοτε τα ηνία του κοτζαμπασισμού. Οι αρετές του και η πανθομολογούμενη διπλωματικότητά του όχι μόνο τον έκαναν αρεστό στους Τούρκους, αλλά σε μικρό διάστημα έγινε η κεφαλή της Πελοποννήσου και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας». (Κανέλλ., σ. 80) Ο Κολοκοτρώνης δεν… ψυχαναλύει τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ούτε καταφεύγει σε αφορισμούς και ανάθεμα όταν αναφέρεται στο πρόσωπο του Παλαιών Πατρών Γερμανού, διατηρεί και σε αυτά τα «γραφτά του» μια αναδρομική ανωτερότητα: «Ἔκαμαν καὶ μίαν ἄλλην ἐπιτροπὴν τῆς συνελεύσεως διὰ νὰ ἀνταποκρίνεται μὲ τὰς ξένας δυνάμεις, Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανόν, Ἄρτας Πορφύριον, Π. Νοταρᾶν, Α. Κοπανίτζαν, Ἀναστ. Λόντον, Γ. Δαριώτην, Σ. Καλογερόπουλον, Γ. Αἰνιάν, Βασ. Μπουδούρην, Ἐμ. Ξένον, Ν. Ρενιέρην». (Διήγ.) Στην πραγματική ζωή όμως, ο Κολοκοτρώνης πολλές φορές αγανάκτησε και εξοργίστηκε με τις παπαδικές φιοριτούρες του Γερμανού, είχε πελαγώσει από τις μηχανορραφίες του, έξω από την Τριπολιτζά μάλιστα του βρόντηξε τη χατζάρα έξαλλος και τον κάθισε κάτω, λέγοντας του: «– Μου κάνεις τη χάρη να τηράς την εκκλησία σου, τις αγιαστούρες και τα ψαλτήρια σου!» (Σ. Μελά, Ο Γέρος του Μωριά, σ. 313) Πέθανε από φυσικά αίτια το 1826, κατά τη διάρκεια της Τρίτης Εθνοσυνέλευσης, της οποίας είχε εκλεγεί μέλος.
*Σύμφωνα με το σχετικό βιογραφικό της βιβλιοnet: «Φοίτησε στην Σχολή της Δημητσάνας, έγινε γραμματέας του μητροπολίτη Αργολίδας Ιάκωβου Πετράκη, οπότε και χειροτονήθηκε ως διάκονος και έλαβε το όνομα Γερμανός»
** Στα Απομνημονεύματά του πάντως ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν αναφέρει πουθενά πως αυτός κήρυξε την Επανάσταση: «Η κοινή λογική λέει πως αν είχε κηρύξει μια Επανάσταση… θα το θυμόταν», όπως γράφει πολύ εύστοχα και ο Σπύρος Αλεξίου. (koutipandoras.gr)
Το δεύτερο μέρος από το ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΕΪΚΟ, κοινώς καλούμενο το αποδέλοιπο Κολοκοτρωνέικο. Με συνολικά 288 σελίδες και 2 τετράχρωμα δεκαεξασέλιδα, με εκατοντάδες σπάνιες εικόνες εποχής και πάμπολλες (και σπαρταριστές) μικροϊστορίες από το 1821, αναδεικνύει την αθέατη πλευρά του 1821. Διαβάστε το σε αυτό λινκ:
https://issuu.com/redpunk67/docs/kolokotroneiko2_sample
