«Παράπονο πουλιού»

Ένα πουλ’ έκαμε φωλιά στης λεϊμονιάς το φύλλο, /

φύσησ’ ανεμοστρόβιλος κ’ επήρε τη φωλιά του. /

Το πήρ’ η παραπόνεση κι η λαύρα της καρδιάς του /

κι επήγε κι έκαμε φωλιά στα χείλια στην πηγάδα. /

Παν τα κοράσια για νερό και του τηνέ χαλούνε· /

το πήρε η παραπόνεση κι η λαύρα της καρδιάς του /

κι επήγε κι έκαμε φωλιά μέσα στον καλαμιώνα /

κι εκεί βοριά εφύσησε, του πήρε τη φωλιά του.

Το πήρ’ η παραπόνεση κι η λαύρα της καρδιάς του· /

πήγε κι εμυριολόγουνε στης μυγδαλιάς το φύλλο. /

Βασιλοπούλα τ’ άκουσεν απ’ ώριο παραθύρι·  /

να ‘χα, πουλί, τα κάλλη σου και τον κελαηδισμό σου,

/ τ’ ωριόπλουμο σου το φτερό, την ώρια σου λαλίτσα. /

Τι τα ‘θελες τα κάλλη μου και τον κελαηδισμό μου, /

τ’ ωριόπλουμό μου το φτερό, την ώρια μου λαλίτσα, /

που τρως το διαλεχτό φαγί κι εγώ λιανοστουρνάρι, /

που πίνεις το καλό κρασί κι εγώ νερό απ’ τ’ αυλάκι. /

που συ πέφτεις σε πάπλωμα, σε κεντητά σεντόνια, /

κι εγώ το βαριορίζικο στους κάμπους και στα χιόνια. /

Που καρτερείς τον άγουρο, να παίξεις, να γελάσεις, /

και καρτερώ τον κυνηγό για να με κυνηγήσει. /

για να με ψήσει στη φωτιά, να κάτσει να δειπνήσει. /

Στέκου στον τόπο σου, κυρά, κι εμέ μη με ζηλεύεις, /

Γιατί τον πόνο τ’ αλλουνού κανείς δεν τόνε ξέρει.

Το βρήκαμε στην συλλογή «Τραγούδια Ρωμαίικα – Popularia Carmina Greciae Recentioris» που δημοσίευσε στην Λειψία, το 1860, ο Γερμανός λόγιος Arnold Passow.