Ο Διόνυσος γιος του Δία και της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου, βασιλιά της Θήβας μετά από πολλές περιπλανήσεις στην Ασία, όπου έχει εδραιώσει τη λατρεία του έρχεται να την επιβάλει και στην Ελλάδα ξεκινώντας από τη γενέτειρά του, τη Θήβα ακολουθούμενος από βάρβαρες γυναίκες που αποτελούν το θίασό του.

Ολοκληρώνοντας το δεύτερο βιβλίο από τα «Ηθικά Ευδήμια» ο Αριστοτέλης επαναλαμβάνει ότι ο τελικός σκοπός δεν αφορά την προαίρεση (έλλογη επιθυμία) του ανθρώπου. Κανείς δεν προαιρείται την ευτυχία του. Την επιθυμεί με τρόπο αυτονόητο και αγωνίζεται για να την έχει: «Για τον τελικό σκοπό κανείς δε σκέφτεται και αποφασίζει, αλλά ο τελικός σκοπός αποτελεί μια προϋποτιθέμενη αρχή, όπως ακριβώς στις θεωρητικές επιστήμες λειτουργούν οι υποθέσεις…»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ 18η Διδακτική περίοδος 2020-2021 Μάθημα 1ο , Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2020, ώρα 7:00μμ. Μόνο τηλεοπτικά και διαδικτυακά ΘΕΜΑ: Το Δημοκρατικό Πολίτευμα: (Γέννηση- λειτουργία – συνέπειες στα ανθρώπινα) ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ: Ζήσης Μητλιάγκας, φιλόλογος Η 18η διδακτική περίοδος […]

«Κι ακόμα είδα το Σίσυφο φριχτά βασανισμένο· / κοτρώνα αυτός θεόρατη και με τα δυο βαστούσε, / και στυλωμένος έσπρωχνε, με πόδια και με χέρια, / την πέτρα απάνω στο βουνό· κι ότι έκανε να φτάσει, / και να περάσει απ’ την κορφή, τον έπαιρνε το βάρος / και προς τον κάμπο ανήλεη κατρακυλούσε η πέτρα. / Κι αυτός πάλι έσπρωχνε βαριά, και το κορμί του ο ίδρος / περέχυνε, και σκέπαζε την κεφαλή του η σκόνη.»

Οι μάχες των Στενών του Σαρανταπόρου, του Στενού της Πόρτας και η απελευθέρωση των Σερβίων από τον τουρκικό ζυγό (1912).

«Αλλά, αν ο Επίκουρος θεωρεί την αίσθηση θεμέλιο κάθε γνώσης, ωστόσο δεν ανάγει κάθε γνώση στην αίσθηση: έχοντας κατά νου τα επιχειρήματα που στον Μένωνα του Πλάτωνα δικαίωναν τη θεωρία της ανάμνησης, παρατηρεί ότι δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ούτε να ονομάσουμε κάποιο αντικείμενο, αν δεν είχαμε στο πνεύμα μας κάποια προϊδέαση της μορφής του.»

«Συγχρόνως, πολλά […] τα κάνουμε, χωρίς να τα σκεφτούμε και να τα αποφασίσουμε από πριν. Έτσι προκύπτει αναγκαστικά το συμπέρασμα ότι το αντικείμενο της προαίρεσης είναι οπωσδήποτε εκούσιο, ενώ κάθε τι εκούσιο δεν είναι οπωσδήποτε και αντικείμενο προαίρεσης. Και όλες οι πράξεις που ανάγονται σε προαίρεση είναι εκούσιες, ενώ οι ακούσιες δεν είναι οπωσδήποτε αποτέλεσμα προαίρεσης»

H Χάρτα της Ελλάδος με την αρχαία πολιτική διαίρεση σε επαρχίες και τοπαρχίες και την ελληνική ονοματολογία, πρωτεργάτης έτσι της αντικατάστασης των ονομάτων του κατακτητή. Το πρωτοποριακό δημοκρατικό Σύνταγμά του, για την απελευθερωμένη μετά την επανάστασή του περιοχή των Βαλκανίων.Έμαθε στους σκλαβωμένους Έλληνες τον «τρόπον της απελευθερώσεως» τους, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο στρατηγός Μακρυγιάννης,

«Κακομηνήτη, πρόσχαρο ποτές δε μούπες λόγο! / Πάντα αγαπάει δυσάρεστα να προφητεύει ο νους σου, / κι ένα καλό μήτ έκανες, μήτ’ είπες στη ζωή σου. / Τώρα στ’ ασκέρι πάλι ομπρός λαλείς και προφητεύεις / πως τάχα τόσες συφορές για αυτό τους στέλνει ο Φοίβος, / τι εγώ στην πλούσια ξαγορά δεν έστερξα της κόρης, / που κάλλια αυτή τον πύργο μου να μου στολίζει θέλω.»

Μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως διαφεύγει από κάποιους: Αντί η αντιπολίτευση να φωνάζει «Καμία αποστρατικοποίηση!» πιέζοντας έτσι πρωθυπουργό και κυβέρνηση ώστε να μην υποχωρήσουν, σήμερα τους κατηγορεί ότι σχεδόν την έχουν αποδεχθεί. Ντεφαιτισμός ή όχι, το ζήτημα είναι ότι εν τέλει αυτή η μετατόπιση παράγει αδράνεια, και εξουδετερώνει την παραγωγική αντιπολίτευση. Το «μην τυχόν και…», γίνεται «τι κρίμα που…»