«Εάν […] είναι αδύνατο να πράττει ένα και το αυτό πράγμα ο ίδιος άνθρωπος ταυτόχρονα εκούσια και ακούσια, τότε το να ενεργεί σύμφωνα με τη θέλησή του είναι περισσότερο εκούσιο από το να ενεργεί ακολουθώντας την επιθυμία…»

Άγγελος Βλάχος Γράφει ο Κότσης Παναγιώτης Α. Η ρομαντική σχολή:     Μετά τον εθνικο-απελευθερωτικό Αγώνα των ετών 1821-1828, άρχισαν να καταφθάνουν στον ελεύθερο ελληνικό χώρο λόγιοι, με καταγωγή από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και, με επαγγελματική εμπειρία στην Δυτική Ευρώπη. […]

Μια και οι Τούρκοι έχουν το θράσος να θέτουν ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, γκρίζων ζωνών και άλλα παρόμοια, είναι καιρός η Ελλάδα να πραγματοποιήσει μια διπλωματική αντεπίθεση φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.

Η σειρά των ιστορικών μνημείων και εγγράφων στοιχείων της Ανατολίας καλύπτει περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια. Οι περίοδοι πού αντιπροσωπεύονται από τα σωζόμενα λείψανα μνημείων, εκτείνονται από την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ. με τις πινακίδες σφηνοειδούς γραφής της Νότιας Καππαδοκίας μέχρι τον 15ον αιώνα μ.Χ. με την αρχιτεκτονική και τις επιγραφές του Seljuk.

Σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες, ο μικρός αδύναμος άνθρωπος προβαίνει σε Ύβρη απέναντι στην κοσμική τάξη και ακολουθεί η Νέμεση. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον τρόπος ερμηνείας του κόσμου. Είναι ο τρόπος που οι αρχαίοι ερμήνευαν την τραγικότητα του ανθρώπου. Ίσως από τους πιο ενδιαφέροντες και τους πιο βαθιά φιλοσοφημένος τρόπους να αντιληφθείς στον κόσμο.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς υπογραμμίζει, αρχικώς, τις γεωπολιτικές ιδεοληψίες του «μακεδονισμού» της Αριστεράς ως του «τελευταίου συνόρου» που ορίζει την ταυτότητα της. Στη συνέχεια εξετάζει την εθνογένεση των «Μακεδόνων» ως προϊόν του ρωσοβουλγαρικού πανσλαβισμού, που εν συνεχεία μεταβιβάστηκε στη ρητορική της Σοβιετικής Ένωσης, εξού και η επιβολή του «μακεδονισμού» στην ηγεσία του νεοσύστατου ΚΚΕ.

Το παρήγορο είναι ότι η ελληνική κοινωνία φαίνεται έτοιμη να επωμιστεί το κόστος υπεράσπισης της ελευθερίας της. Η αναγγελία εξοπλιστικών προγραμμάτων (και δη στην «πρωτεύουσα της παροχολογίας» Θεσσαλονίκη) δεν οδήγησε σε γκρίνιες και αντιδράσεις, όπως θα ήθελαν, ίσως, οι οπαδοί του κατευνασμού. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και είναι έτοιμη να συμβάλει στην αντιμετώπισή του. Οπότε, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Εις μνήμην του Μάνου Ελευθερίου: ο αέναος αγώνας του, για να εννοήσει τον άνθρωπο

Ο δρόμος της αρετής, όπως και εκείνος της κακίας έχουν ως αίτιο τον άνθρωπο και μόνο αυτόν. Σχετίζονται με την εκούσια συμπεριφορά του, ως απολύτως συνειδητές επιλογές. Και φυσικά η διάθεση αποφυγής των ευθυνών είναι απόδειξη δειλίας: «Όλοι λοιπόν συμφωνούμε ότι για όσα είναι εκούσια και σύμφωνα με την προαίρεση του ανθρώπου, αυτός αποτελεί αίτιο· αντίθετα, για όσα είναι εκούσια, δεν είναι αίτιος ο άνθρωπος. Αίτιος είναι, ολοφάνερα, για όσα επέλεξε με τη θέλησή του. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η αρετή και η κακία θα ανήκουν στα εκούσια»

Ο Αλέξανδρος Δελμούζος (1880-1956) ήταν Έλληνας παιδαγωγός και κύριος εκπρόσωπος του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Επίσης ίδρυσε το (Πρότυπο) Πειραματικό σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του ΑΠΘ.