Το κυριότερο όλων, αποπροσανατολίζει την προβληματική γύρω από τις πραγματικές αιτίες που παρήγαγαν τη σημερινή κρίση και δεν είναι άλλες από την ίδια την παγκοσμιοποίηση και το σημερινό παραγωγικό μοντέλο.

Επομένως, η αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού είναι ζήτημα ενός κοινωνικού συμβολαίου που περιλαμβάνει την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και την κοινωνία, στα ζητήματα εκείνα που η εθνομηδενιστική παγκοσμιοποίηση έχει υπονομεύσει. Και γνωρίζουμε όλοι ποια είναι αυτά, από την άρνηση των ελίτ να εκφράσουν το εθνικό αίσθημα της βάσης –βλέπε τις αθλιότητες της επίσημης επιτροπής για τους εορτασμούς του 1821– μέχρι το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης που έχει πληγεί σοβαρά στις τελευταίες δεκαετίες.

«Ονομάζω πάθη τα ακόλουθα και τα παρόμοιά τους: το θυμό, το φόβο, την αιδώ, την επιθυμία, και γενικώς όλα όσα συνοδεύονται, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές, από ένα βίωμα ηδονής ή λύπης το οποίο προκαλείται άμεσα από αυτά. Και βέβαια, στα πάθη δεν αντιστοιχεί κάποια ηθική ποιότητα, απλώς τα βιώνουμε»

«Αυτή η λατρεία (των αγίων) εξαιτίας των κοινωνικών συνεπειών της, των πολιτιστικών και πολιτικών που πηγάζουν από αυτή, αξίζει να την μελετήσουμε ολοένα και περισσότερο κι ολοένα και προσεχτικότερα να την εξετάζουμε, αφού οι άγιοι αποτελούν μια δύναμη — μιάν ασυνήθιστη δύναμη — που μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στη διάδοση του δυτικού πολιτισμού· αν την εκμεταλλευτούμε όμως επιδέξια, μπορεί να γίνει ένας πολύτιμος βοηθός στην ευρωπαϊκή επέκταση».