Συνηθισμένη η σύγχυση. Πολλοί ακόμη πιστεύουν ότι, εξαιτίας της μετατροπής του κράτους επί δεκαετίες σε λεία των κομμάτων Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ολίγον ΚΚΕ, κυβέρνηση και κράτος αποτελούν ένα και το αυτό. Η μεγάλη πλειονότητα των δημοσιογράφων δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν κράτος και κυβέρνηση, ούτε καν ως ιδεατό ενδεχόμενο, και για να τα περιγράψουν καταφεύγουν σε εκείνη την ανόητη ονοματολογική αστοχία: πολιτεία. Αγνοούν προφανώς ότι στην πολιτεία περιλαμβάνονται και οι πολίτες.

Αποδίδει λοιπόν στον Έρωτα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά (κάλλη και αρετές), από τη μία παρά την αυθεντία της μυθικής αφήγησης του Ησίοδου, και από την άλλη χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα μυθολογία…Χρησιμοποιεί τον μύθο και τον αναιρεί ταυτόχρονα.

«Ωστόσο ας κάνουμε την υπόθεση ότι σε κάποια πόλη υπάρχει ένας πολίτης τόσο υπερβολικά ανώτερος στην αρετή, ή περισσότεροι, λιγότεροι όμως στον αριθμό απ’ όσους χρειάζονται για να καταλάβουν τις θεσπισμένες από το πολίτευμα θέσεις αρχόντων, ώστε να μην είναι συγκρίσιμες η αρετή και η πολιτική ικανότητα όλων των υπόλοιπων ανθρώπων με την αρετή και την πολιτική ικανότητα αυτών, αν είναι περισσότεροι, ή εκείνου μόνον, αν είναι ένας»

Με την κατάρρευση των προεκλογικών βεβαιοτήτων και διαβεβαιώσεων, των κυβερνώντων κομμάτων, ότι αρκεί ένας πρώτος σφοδρός γύρος «δυναμικής διαπραγμάτευσης» ώστε να απαλλαγούμε από τα μνημόνια, άρχισαν ξανά να πολλαπλασιάζονται οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η λύση της ελληνικής τραγωδίας θα επέλθει μόνο κατόπιν ολικής ρήξης της χώρας μας με την ευρωζώνη και επιστροφής της σε εθνικό νόμισμα.

Η Κούβα υπήρξε αποικία των Ισπανών, αλλά το 1898 οι ΗΠΑ έδιωξαν τον ισπανικό στρατό από το νησί και το μετέτρεψαν σε χώρα υποτελή. Συγκεκριμένα δεν μπορούσε κανένας πρόεδρός της να συνάψει κάποια συμμαχία, αν δεν είχε πρώτα την αμερικανική έγκριση. Αμερικάνικες εταιρείες εκμεταλλεύονταν τα ορυκτά του νησιού και επιπλέον τη ζάχαρη, τον καπνό και τα φρούτα.

500 χρόνια γυναικείες μορφές στη δυτική τέχνη

Ένιωσα τη γυμνή δύναμη των ανθρώπων, την αγνότητά τους, την ευγένειά τους, την καρτερικότητά τους. Είδα τα παιδιά τους, ένα θέαμα που με θέρμαινε, γιατί ερχόμενος από τη Γαλλία ήταν σαν ο κόσμος να μην είχε παιδιά, σαν να μην γεννιούνταν πια. Είδα ρακένδυτους ανθρώπους, και αυτό ήταν επίσης μια κάθαρση. Ο Έλληνας ξέρει πώς να ζει με τα κουρέλια του: αυτά δεν τον υποβιβάζουν καθόλου ούτε τον ρυπαίνουν, όπως σε άλλες χώρες που έχω επισκεφτεί.

Παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με αφορμή την αμφιλεγόμενη συνεργασία του Τζίμη Πανούση με τον Γιάννη Αγγελάκα, την Κατερίνα Στανίση και τον Σωκράτη Μάλαμα, παρουσιάζει ενδιαφέρον η σύγκριση της συγκεκριμένης[i] καλλιτεχνικής παραγωγής του Τζίμη Πανούση με τα τραγούδια του ελληνικού χιπ-χοπ συγκροτήματος «Social Waste», στη βάση ενός, ίσως και μοναδικού, κοινού στοιχείου τους: την άσκηση πολιτικής και κοινωνικής κριτικής μέσω της τέχνης κατά την περίοδο όξυνσης της κρίσης στην Ελλάδα.

Η κοινωνία διδάσκει το χωρισμό σε φίλους και εχθρούς την ίδια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο που μαθαίνει κάποιον να ξεχωρίζει το καλό από το κακό (πράγμα άλλωστε απαραίτητο για την επιβίωση της). Τα δύο αυτά αντιθετικά ζεύγη συναρτώνται ευθέως (ο «κακός» είναι ο εχθρός), αλλά και εμμέσως: μαθαίνοντας να ταυτίζει κανείς κακό και εχθρικό, μαθαίνοντας να εκλογικεύει την έχθρα του και να βαφτίζει το εχθρικό «κακό».

Σκίτσα του Γιάννη Καλαϊτζή