Ο Δον Κιχώτης δεν χρειάζεται συστάσεις. Μυθιστορηματικός ήρωας του Θερβάντες που κυκλοφόρησε το 1605 και μεταφράστηκε σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, διασκευάστηκε στον κινηματογράφο, έγινε παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων και παγκόσμιο σύμβολο της τρέλας και του ασυμβίβαστου ρομαντισμού.

Ο Φίλιπ Ροθ και οι μεταμορφώσεις Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Το μυθιστόρημα του Ροθ «Το Βυζί» ξεπερνά κάθε όριο. Ο κύριος Ντέηβιντ Άλαν Κέπες, καθηγητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών κι Επιστημών του Στόουνυ Μπρουκ έχει μεταμορφωθεί σε βυζί και […]

Ο Αντώνης Σαμαράκης και τα ψυχολογικά παιχνίδια των δικτατόρων Γράφει ο Θανάσης Μπαντές «Το Λάθος» του Σαμαράκη δεν σημείωσε τεράστια εκδοτική επιτυχία μόνο στην Ελλάδα, αλλά έκανε παγκόσμιο πάταγο. Μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες κι απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια από την αφρόκρεμα […]

Ο Ντέιβιντ Γκαρνέτ και οι μεταμορφώσεις Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Αν ο Ροθ στο «Βυζί»  έδωσε τη χιουμοριστική πλευρά της μεταμόρφωσης, ως αμετάκλητη προοπτική από την πλευρά του θύματος, ο Γκαρνέτ, στο μυθιστόρημα «Από γυναίκα αλεπού» έκανε ακριβώς το ίδιο, […]

Όσοι βγάζουν το ψωμί τους με την καθημερινή τους εργασία δεν έχουν τίποτε άλλο που να τους παρακινεί να είναι εξυπηρετικοί, εκτός από τις ανάγκες τους και τις ανάγκες είναι έξυπνο να τις απαλύνει κανείς, θα ήταν όμως τρέλα να τις θεραπεύει. Το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει τον εργαζόμενο φίλεργο είναι ένας μέτριος μισθός.

Η αγωνία του Καλβέρο για καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι παρά η αγωνία του Τσάπλιν που φοβάται τη ζωή χωρίς την τέχνη, αφού «Τα Φώτα της Ράμπας» γυρίστηκαν ταινία το 1952, χρονιά που, λόγω του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αμερική και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ευρώπη. (Μετά από αυτό γύρισε μόνο δύο ταινίες μέχρι το θάνατό του). Είναι η περίοδος που διαισθάνεται ότι αρχίζουν να σβήνουν «τα Φώτα της Ράμπας». Γιατί ο Τσάπλιν δεν τρέφει καμία αυταπάτη: «Όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας αρχίζει για το γέρο ηθοποιό το μαρτύριο μιας φρικτής απομόνωσης».

Οι δέκα χιλιάδες περιπλανώμενοι αλήτες που αναφέρει ο Όργουελ είναι οι ίδιοι άνθρωποι που οφείλουν να ζουν στην εξαθλίωση. Γιατί ο καπιταλισμός του 1930 μπορεί να μην τους είχε άμεση ανάγκη αλλά αποτελούσαν πρώτης τάξεως βιομηχανική εφεδρεία. Εξάλλου το περιθώριο των αλητών, με όλη την εγγενή κοινωνική παθολογία που συνεπάγεται, προτίθεται για τρομερή καπιταλιστική κατανάλωση, θα λέγαμε προς πάσα χρήση, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Γι’ αυτό και πήγαινε από σκάνδαλο σε σκάνδαλο. (Η δεύτερη ταινία του «Η χρυσή Εποχή» ήταν απαγορευμένη για δεκαετίες). «Αυτός ο τρελός έρωτας για το όνειρο, για την απόλαυση του να ονειρεύομαι, τελείως απαλλαγμένος από οποιαδήποτε ανάγκη για εξήγηση, είναι ένα από τα βαθιά αισθήματα που μ’ έφεραν κοντά στο σουρεαλισμό. Ο Ανδαλουσιανός σκύλος γεννήθηκε από τη συνάντηση ενός ονείρου μου μ’ ένα όνειρο του Νταλί. Αργότερα εισήγαγα όνειρα στις ταινίες μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον λογικό κι επεξηγηματικό ρόλο που παίζουν συνήθως».

Κι εδώ δεν μιλάμε για την καταγγελία της ανθρώπινης ανευθυνότητας που εκφράζεται με την επικίνδυνη παντογνωσία της ασχετοσύνης. Εδώ μιλάμε για την βαθύτερη πεποίθηση του υποδεέστερου που οφείλει να σιωπά. Για την απαξίωση της γνώμης μπροστά στον επαΐοντα. Για την απαίτηση της υπεροχής, που μόνο η κατοχή της μοναδικής αλήθειας μπορεί να νομιμοποιήσει. Ε λοιπόν, αυτές οι μοναδικές αλήθειες είναι οι πιο επικίνδυνες γιατί στην ουσία είναι το δεκανίκι του πιο απάνθρωπου φανατισμού. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην αλήθεια των σοφιστών, που με τόσο μένος πολέμησε ο Πλάτωνας, δηλαδή στην άρνηση κάθε αλήθειας και στην αναγκαιότητα της πειθούς για τη δική μας αλήθεια.

Ο Πωλ Λαφάργκ, η τεμπελιά και η εργασιακή προπαγάνδα του καπιταλισμού  Γράφει ο Θανάσης Μπαντές Και τι δεν ειπώθηκε για την εργασία. Για την προσφορά της εργασίας στην κοινωνία, αλλά και στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά. Για την αναγκαιότητα της εργασίας […]