«Πόλεμος πατήρ πάντων» Η φράση του Ηράκλειτου συνοψίζει την εγγενή στην ανθρώπινη φύση ροπή προς την αντιπαλότητα. Τόσο εγγενή που, σύμφωνα με τη χαρακτηριστική βιβλική αφήγηση, ξεκινώντας από το έγκλημα του Κάιν αυτή έγινε σχεδόν το πρώτο σύμπτωμα της εξόδου από την παραδείσια μακαριότητα και συμφύρεται έκτοτε με την ανθρώπινη ιστορία.

Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η έννοια της νεότερης Ελλάδας, χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού και, γιατί όχι, υπερσύγχρονου Ναυτικού, δεν υφίσταται. Το δεύτερο αφορά την εκπαίδευση των νεότερων αξιωματικών και δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό πρόβλημα.

Ο βληματοκεντρικός πόλεμος επιδιώκει να εφοδιάσει τις επιμέρους μονάδες του πεζικού και των τεθωρακισμένων αλλά και τις αερομεταφερόμενες δυνάμεις με «κατά παραγγελίαν καταιγίδες πυρών» που θα καταστρέφουν τις εχθρικές δυνάμεις, θα την αποδιοργανώνουν και θα δημιουργούν κενά στην εχθρική διάταξη.

Τα μεγάλα μνημεία δεν είναι παρά επιτεύγματα του πολιτεύματος. Κάθε πολίτευμα που θέλει να παραμείνει, οφείλει να δείχνει τα σύμβολα της υπεροχής του. Όσο πιο λαμπρά, τόσο πιο λαμπρή και η αίγλη του πολιτεύματος. Και για την ολιγαρχία υπάρχει κι ένας λόγος παραπάνω. Τα πανίσχυρα σύμβολα της ισχύος καθιστούν τον πολίτη απολύτως μηδαμινό. Ποιος θα τολμήσει να αμφισβητήσει μια τόσο μεγαλειώδη εξουσία;

Ο μεγάλος πολίτης της Φλωρεντίας το είχε πει σωστά: «…όχι το χρυσάφι, καθώς βροντοφωνάζει η γνώμη του κόσμου, μα οι καλοί στρατιώτες είναι το νεύρο του πολέμου […] …αν ο θησαυρός έφτανε για να νικήσεις, ο Δαρείος θα είχε νικήσει τον Αλέξανδρο κι οι Έλληνες θα ‘χανε νικήσει τους Ρωμαίους.»