«Όμως περίσσια λαχταρώ, και το ζητώ ολοένα, / να πάω στον τόπο, να χαρώ του γυρισμού τη μέρα. («οἴκαδέ τ᾿ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι.») / Κι αν με χτυπήσει οργή θεού στα μελανά πελάγη, / έχω καρδιά βασταχτερή, κι απομονή θα κάνω· / έπαθα που έπαθα πολλά και ‘πόφερα άλλα τόσα / στις μάχες και στις θάλασσες· ας μου γενεί και τούτο.»

Δέ λείπει ολοχρονίς καρπός, χειμώνα καλοκαίρι• / τί άλλα τ’ αγέρι το γλυκό γεννάει κι άλλα ωριμάζει. / Μεστώνει απίδι, κι άλλο ανθεί, και μήλο πάς στο μήλο, / πάς στο σταφύλι άλλο τσαμπί, και σύκο πάς στο σύκο…

Αλλοίς μου, και σε τί λογής ανθρώπων να ήρθα χώρα; / να ‘ναι άραγες ασύστατοι κι αδικοπράχτες κι άγριοι, / ή να ‘χουνε φιλοξενιά και θεοφοβιά στο νου τους; / Σάν κοριτσιών ψιλή φωνή στ’ αυτιά μου να βουΐζη, / σα νύφες, που έχουν κατοικιά ψηλά στα κορφοβούνια…