Ο Χριστιανισμός, όμως, ήτανε άλλου είδους. Εκκλησίες χωρίς στολίδια και άγιο βήμα. λειτουργίες απλές, τους Χριστιανούς τους βαφτίζανε στα ποτάμια, λεφτά δεν είχανε, όλη η κατάσταση ήτανε πρωτόγονη.

Έγινε, λοιπόν, ένα χαρμάνι από Ρωμαϊκούς και Κελτικούς θεούς, μέχρι που σε λίγο μήτε οι Ρωμαίοι της Αγγλίας μήτε οι Κέλτες ξέρανε καλά καλά ποιον πιστεύουνε. Περάσανε και καμιά διακοσαριά χρόνια κι ήρθε η εποχή που άρχισε να κερδίζει έδαφος ο Χριστιανισμός.

Τούτοι δω οι Κέλτες ήτανε γερή ράτσα, ψηλοί, αδύνατοι, κατά πλειονότητα ξανθοί, πολεμιστές άγριοι, τρώγανε χοιρινό, βρασμένο κριθάρι αντί για ψωμί και πίνανε πάλι ένα ποτό από κριθάρι που έμοιαζε με μπύρα. Μαλώνανε μεταξύ τους, είχανε κάρα πρωτόγονα, ζωγραφίζανε το σώμα τους και για τούτο οι Ρωμαίοι τους λέγανε Πίκτι. δηλαδή ζωγραφισμένους.