«Όμως περίσσια λαχταρώ, και το ζητώ ολοένα, / να πάω στον τόπο, να χαρώ του γυρισμού τη μέρα. («οἴκαδέ τ᾿ ἐλθέμεναι καὶ νόστιμον ἦμαρ ἰδέσθαι.») / Κι αν με χτυπήσει οργή θεού στα μελανά πελάγη, / έχω καρδιά βασταχτερή, κι απομονή θα κάνω· / έπαθα που έπαθα πολλά και ‘πόφερα άλλα τόσα / στις μάχες και στις θάλασσες· ας μου γενεί και τούτο.»

Δέ λείπει ολοχρονίς καρπός, χειμώνα καλοκαίρι• / τί άλλα τ’ αγέρι το γλυκό γεννάει κι άλλα ωριμάζει. / Μεστώνει απίδι, κι άλλο ανθεί, και μήλο πάς στο μήλο, / πάς στο σταφύλι άλλο τσαμπί, και σύκο πάς στο σύκο…

Αλλοίς μου, και σε τί λογής ανθρώπων να ήρθα χώρα; / να ‘ναι άραγες ασύστατοι κι αδικοπράχτες κι άγριοι, / ή να ‘χουνε φιλοξενιά και θεοφοβιά στο νου τους; / Σάν κοριτσιών ψιλή φωνή στ’ αυτιά μου να βουΐζη, / σα νύφες, που έχουν κατοικιά ψηλά στα κορφοβούνια…

…αφού κανένας το θεϊκό Οδυσσέα δε θυμάται / μες στο λαό που σα γονιός με αγάπη κυβερνούσε. / Πάς σε νησί αυτός κοίτεται και δέρνεται από πόνους, / στης θέαινας της Καλυψώς, που με το ζόρι εκείθε / κρατάει τον, και δε δύνεται να δή γλυκειά πατρίδα•

Τότες αυτό σοφίστηκε του Δία η κόρη Ελένη• / απ’ όπου πίνανε κρασί τους έριξε βοτάνι, / συχαστικό κι ανέχολο, που κάθε πόνο πνίγει. / Όποιος αυτό το καταπιή σμιγμένο στο κροντήρι, / ολημερίς δε χύνεται στο μάγουλο του δάκρυο, / μα κι άξαφνα αν η μάνα του ή ο κύρης του πεθάνη, / ή κι ομπροστά στα μάτια του με το μαχαίρι άν κόβουν / αγαπημένο αδέρφι του, ή γιό μονάκριβό του. / Τέτοια ‘χε γιατροβότανα καλά του Δία η κόρη.

Ένας μεγάλος δημιουργός, όπως στάθηκε ο Όμηρος, είναι πάντα πολύφωνος· γι’ αυτό μπορεί και κλείνει μέσα στην ψυχή του όλο τον κόσμο, όλες τις ομορφιές του, όλες τις χαρές του κι όλους τους πόνους του. Ωστόσο σαν να ήθελε να υποδηλώσει πως όσο και να ψάλλει πολέμους, μια φορά η καρδιά του δεν ανήκει σ’ αυτούς, πως η αγριότητα τους είναι ξένη με την ψυχή του.

Από το Θιάκι ερχόμαστε, ποκάτω από το Νείο, / για ανάγκη που όχι του λαού, παρά δική μας είναι. / Νά μάθω που ‘ναι ο κύρης μου, τη φήμη του ακλουθώντας, / του καρτερόψυχου Οδυσσέα, που έναν καιρό μαζί σου / λέν πολεμώντας κούρσεψε τη χώρα της Τρωάδας.

Μωρέ λογά, αχαλίνωτε Τηλέμαχε, τί λες μας; / μάς βρίζεις, κι αβανιάσματα να μάς κολλήσης θέλεις• / μα ξέρε το πως δε σου φταίν οι Αχαιοί οι μνηστήρες, / παρά η μανούλα σου τα φταίει, που χίλια ξέρει ο νούς της.

Τον άντρα τον πολύπραγο τραγούδησέ μου, ω Μούσα, / που περισσά πλανήθηκε, σαν κούρσεψε τής Τροίας / το ιερό κάστρο, και πολλών ανθρώπων είδε χώρες / κι έμαθε γνώμες, και πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια, / για μία ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων.

Εμείς τη γνώμη του Διός ν’ ακούμε πρέπει, π’ όλους / ορίζει αθρώπους και θεούς. Ένα πουλί είναι απ’ όλα / το πιο καλό, να πολεμάς για τη γλυκιά πατρίδα.